Τα πούλμαν για την Ακρόπολη παραλύουν την κίνηση στην Αμαλίας. Το πλήθος τουριστών στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου θυμίζει Ιούλιο. Τα σκουπίδια ξεχειλίζουν από τους κάδους στη μέση της ημέρας. Τα πεζοδρόμια καταλαμβάνονται από τραπεζοκαθίσματα. Τα εστιατόρια είναι ανυπόφορα ακριβά, στα θερινά σινεμά πρέπει να κλείσεις θέση, αφού είναι από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της πόλης.
Τα airbnb «εξευγενίζουν» ολόκληρες γειτονιές, διώχνοντας τους κανονικούς ενοίκους. Τα μισθώματα στο κέντρο και γύρω από αυτό εξελίσσονται σε κοινωνική πληγή. Η Αθήνα ανήκει όλο και περισσότερο στους επισκέπτες παρά στους κατοίκους της. Στις παραλίες της τα Σαββατοκύριακα, η σκιά στοιχίζει όσο μια σαμπάνια: 30-90 ευρώ η ομπρέλα.
Το μπάνιο στη θάλασσα, ακόμη και τον Μάιο, είναι συνεπώς είδος πολυτελείας για τους Αθηναίους. Το ίδιο και μια σύντομη εκδρομή στις Κυκλάδες. Δύσκολα βρίσκει κανείς την επόμενη εβδομάδα δίκλινο δωμάτιο κάτω από 120 ευρώ την ημέρα σε όχι ιδιαίτερα περιζήτητο νησί. Ακόμη κι αν μπορούσαν δηλαδή να πάρουν άδεια οι Αθηναίοι αρχές Ιουνίου, το κόστος για έναν μέσο μισθωτό είναι δυσβάσταχτο. Την ίδια στιγμή, οι υποδομές στα νησιά στενάζουν, η λειψυδρία είναι πρόβλημα προτού καν ξεκινήσει το καλοκαίρι, η διαχείριση των απορριμμάτων πρόκληση για τις τοπικές αρχές, το φυσικό περιβάλλον υποβαθμίζεται.
Μπορούν να σωθούν νησιά όπως η Σαντορίνη, η Μύκονος ή η Πάρος ή είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση; Θα καταστραφεί το επόμενο νησί που βαφτίσαμε «νέα Αντίπαρο» – Σίφνο, Κίμωλο κ.λπ.;
Θα βλέπουμε στο μέλλον καμιά ξερολιθιά και κανένα κόκορα ή θα υπάρχουν μόνο ως instagrammable αξεσουάρ; Θα ψαρεύει κανένας ψαράς ή τα δίχτυα θα χρησιμεύουν μόνο ως γραφικό φόντο για σέλφι; Θα βρίσκει κανείς ελληνικές ντομάτες στις ταβέρνες το καλοκαίρι ή θα κοστίζουν περισσότερο από την κινόα;
Οι ντόπιοι, ακόμα και όσοι είναι άπληστοι, αισθάνονται ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί κι όσοι έχουν ακίνητα βλέπουν την περιουσία τους να απαξιώνεται. Ηδη κάποια νησιά δυσφημούνται διεθνώς ως πανάκριβα, βρώμικα, κατάμεστα, παραδείγματα προς αποφυγήν. Κι έτσι χάνουν όλοι.
Το ζήτημα με τον υπερτουρισμό είναι ακριβώς αυτό, ότι αφορά τους πάντες: τους φτωχούς και πλούσιους κατοίκους της Αθήνας και των νησιών, τους οικολόγους ακτιβιστές, τους ξενοδόχους, τους εργαζομένους στα ξενοδοχεία, τους τουρίστες, όλους.
