Εντυπωσιασμένος ήταν ο εκπαιδευτικός-συνομιλητής μου με τις δυνατότητες που έχουν οι διαδραστικοί πίνακες οι οποίοι έφτασαν πρόσφατα στο σχολείο του. Για παράδειγμα, εκτός από τη χρήση τους κατά τη διδακτική ώρα, αποθηκεύουν τις σημειώσεις του καθηγητή και όλη την παράδοσή του για τους απόντες μαθητές. Βέβαια, θα ίσχυε το κάλλιο αργά παρά ποτέ, αλλά αυτό θα έπρεπε να έχει ήδη συμβεί εδώ και χρόνια. Πόσο μάλλον που η «ενσωμάτωσή» τους στην εκπαιδευτική διαδικασία θα χρειαστεί κάποιο χρονικό διάστημα. Για τα εργαστήρια πληροφορικής των σχολείων, αρκεί να πούμε ότι πολλά από αυτά εξοπλίζονται και ανανεώνονται με δωρεές των συλλόγων γονέων…
Την ίδια στιγμή, ως προς τη διδασκαλία των μαθημάτων η πλειονότητα των εκπαιδευτικών φαίνεται να «αγκομαχά» μπροστά στη νέα τεχνολογία και την αξιοποίησή της στο μάθημα, ενώ και οι διδακτικές προσεγγίσεις χρειάζονται αναθεώρηση.
Και δεν είναι η μόνη αντίφαση ανάμεσα στις πολιτικές διακηρύξεις και την πραγματικότητα στο ελληνικό σχολείο σήμερα. Στην ψηφιακή εποχή, στην εποχή της επαυξημένης πραγματικότητας και της τεχνητής νοημοσύνης, τα βιβλία (όταν δεν είναι κακογραμμένα, και σε αρκετές περιπτώσεις συμβαίνει και αυτό) φαίνονται πολύ «φτωχά» και αδιάφορα στον μαθητή, χωρίς να τον διευκολύνουν να «κεφαλαιοποιεί» τη γνώση, έτσι ώστε να μπορεί εύκολα να την ανασύρει.
Το περιβάλλον, επίσης, μόνο ιδεατό δεν είναι στις περισσότερες σχολικές μονάδες των μεγάλων πόλεων. Αρκεί να δούμε τα σχολεία και τις αίθουσες, την κατάστασή τους, για την οποία δεν ευθύνονται οι μαθητές, καθώς βρίσκονται εξαρχής σε έναν χώρο μουντό, κακοσυντηρημένο, που δεν εμπνέει.
Το έργο των εκπαιδευτικών δυσκολεύεται από «στοίβαγμα» των μαθητών σε κάθε τμήμα. Να επανεξετάσουμε τον αριθμό τους: δεν γίνεται να έχουμε 25 ή 27 μαθητές σε κάθε τμήμα δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου και να θεωρούμε ότι θα γίνει το ίδιο καλή διδασκαλία όπως σε ένα τμήμα με 20 μαθητές. Αυτή είναι μια κομβική παράμετρος ποιότητας, την οποία οφείλουμε να λάβουμε υπόψη, μαζί με όλες τις προηγούμενες αδυναμίες, για να δούμε πώς το ελληνικό σχολείο θα ξεκολλήσει από τη μετριότητα.
Τα κακά αποτελέσματα των μαθητών στους διαγωνισμούς PISA –του ΟΟΣΑ και του ελληνικού υπ. Παιδείας– αφήνουν πάντα πικρή επίγευση. Οχι τόσο διότι είναι αρνητικά, αλλά γιατί από το 2000 επαναλαμβάνονται χωρίς ουδείς υπουργός Παιδείας να τα λάβει (σοβαρά) υπόψη του.
