Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πορεία του Ντόναλντ Τραμπ προς την επανάκτηση της εξουσίας είναι η μεγαλύτερη «επιτυχία» της πρώτης θητείας του – η αφαίρεση του δικαιώματος στην άμβλωση που παρείχαν οι ΗΠΑ σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Εκπληρώνοντας την επιθυμία των σκληροπυρηνικών ιδεολόγων που αξιοποιούν τον χωρίς αρχές μεσσιανισμό του για μια ευρύτερη επίθεση εναντίον δικαιωμάτων και ελευθεριών, ο Τραμπ μετέτρεψε μια αφηρημένη συζήτηση σε σκληρή πραγματικότητα. Το «δικαίωμα στη ζωή» του εμβρύου υπερτερεί του δικαιώματος των γυναικών να επιλέξουν πώς θα ζήσουν, επιβάλλοντας έτσι σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού μια κατάσταση νηπιακής εξάρτησης από πλειοψηφίες στη Βουλή κάθε πολιτείας, πλειοψηφίες που συχνά διαμορφώνονται με τα πιο κυνικά κίνητρα.
Καθώς ο «θρίαμβος της ζωής» υπέρ της αποχής ή της ολοκλήρωσης της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης δεν συνδέεται με κάποια ουσιαστική μέριμνα για μητέρες και παιδιά (πέρα από την ακατάπαυστη φλυαρία περί ηθών και ευθυνών), αποσαφηνίζεται ο σκοτεινότερος σκοπός των υποκινητών του Τραμπ: η εξάπλωση μιας μεγάλης μάζας φτωχών που εξαρτώνται από το ελάχιστο εισόδημα, που θα υπηρετούν σε κακοπληρωμένες δουλειές και στα σώματα ασφαλείας. Με ελάχιστες ευκαιρίες για εκπαίδευση και πρόοδο, με ελάχιστη και επισφαλή πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική φροντίδα (καθώς το σύστημα Obamacare είναι μόνιμος στόχος αποδόμησης), αυτή η απελπισμένη μάζα αποτελεί «αξιοποιήσιμο» υλικό, εργάτες και καταναλωτές προς όφελος μιας ελίτ της οποίας η συνεισφορά σε φόρους θα μικραίνει ενώ τα εισοδήματά της θα αυξάνονται, μέσα σε μια οικονομία με ολοένα λιγότερους κανόνες.
Αν αυτά μοιάζουν προϊόν ακραίας συνωμοσιολογίας, είναι επειδή η «συνωμοσία» είναι υπαρκτή και φανερή. Ολα τα στοιχεία αυτής της δυστοπίας είναι κεντρικά ζητήματα για τον Τραμπ και γι’ αυτούς που τον προωθούν. Αυτά προβάλλει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του, ενώ κολακεύει τους ψηφοφόρους με οράματα περί αδιαμφισβήτητου «αμερικανικού μεγαλείου». Υπάρχει μια γλυκόπικρη ειρωνεία στο ότι αυτός ο τόσο ανώριμος άνθρωπος είναι το εργαλείο με το οποίο επιχειρείται η μετατροπή των ΗΠΑ σε κοινωνία νηπίων.
Δεν είναι ο χαρακτήρας του Τραμπ και η συμπεριφορά του, ούτε οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες του Τζο Μπάιντεν που θα κρίνουν το μέλλον των ΗΠΑ. Θα κριθεί από την οργή των γυναικών, από το πόσοι πολίτες θα κατανοήσουν ότι διακυβεύεται η ίδια η ελευθερία τους.
