Το τραύμα του 17,5% ήταν βαθύ και ανεπούλωτο για τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι ήταν εντελώς απρόβλεπτο. Ακόμη και το πιο αισιόδοξο στέλεχος της Κεντροδεξιάς δεν μπορούσε να φανταστεί πως ο αντίπαλος θα κατρακυλούσε σε τόσο χαμηλό ποσοστό. Και όταν έρχεται η συντριβή χάνεται το καθαρό μυαλό και αρχίζουν να γίνονται σπασμωδικές κινήσεις, χωρίς κάποια στρατηγική στόχευση. Συγχρόνως, εμφανίζεται η ιστορική παθογένεια της Αριστεράς, η διάσπαση. Αυτό συνέβη και το 2015, όταν η αριστερή τάση του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησε με τον συμβιβασμό αμέσως μετά το δημοψήφισμα. Το πρόβλημα λύθηκε με την προσφυγή στις κάλπες, όπου οι πολίτες δικαίωσαν τις επιλογές του Αλ. Τσίπρα.
Σήμερα η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική, η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη φαίνεται αδιαμφισβήτητη, παρά το γεγονός ότι κάποιοι χειρισμοί του προκάλεσαν αντιδράσεις στην παραδοσιακή βάση της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Υπάρχει όμως και μια μικρότερη και αφορά τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Παρά την πρόσφατη εκλογική συντριβή, αν εκτιμήσουμε την κατάσταση με μια εποπτική ματιά θα διαπιστώσουμε πως αυτός ο χώρος αντέχει. Αθροίζοντας τα δημοσκοπικά ποσοστά όλων των κομμάτων που τον συνθέτουν –ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας, ΜέΡΑ 25– θα δούμε πως κινούνται κοντά στο 25%, ένα ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο. Το ότι αυτά τα κόμματα δεν μπορούν να συνεργαστούν, δεν αναιρεί το γεγονός πως η ριζοσπαστική Αριστερά έχει παγιωθεί ως ένα ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα, που κατέχει σημαντική θέση στην πολιτική ζωή του τόπου.
Στις στρατηγικής σημασίας ήττες, που ο αριστερός τις βιώνει υπαρξιακά, προστίθενται και οι προσωπικές αντιδικίες, οι οποίες αποτελούν ένα αναπόφευκτο παρακολούθημα της εσωκομ- ματικής ζωής.
Η Αριστερά, παντού και πάντα, ήταν και παραμένει ένας χώρος βαθύτατα ιδεολογικοποιημένος γι’ αυτό και οι διασπάσεις και οι αποχωρήσεις προβεβλημένων στελεχών αποτελούσαν ένα σύνηθες φαινόμενο παγκοσμίως. Ετσι, στις στρατηγικής σημασίας ήττες, που ο αριστερός τις βιώνει υπαρξιακά, προστίθενται και οι προσωπικές αντιδικίες, οι οποίες αποτελούν ένα αναπόφευκτο παρακολούθημα της εσωκομματικής ζωής. Σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο φέρνει τη μεγάλη έκρηξη. Είχαμε τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, τις πολυδιασπάσεις της ανανεωτικής Αριστεράς που ακολούθησαν το συντριπτικό εκλογικό αποτέλεσμα του 1977, τη διάσπαση του ορθόδοξου ΚΚΕ στο 13ο συνέδριο το 1991 και τα όσα διαδραματίζονται στη ριζοσπαστική Αριστερά από το 2015 έως σήμερα. Ενας παρατηρητής που αγνοεί τον θεολογικό χαρακτήρα της στράτευσης για έναν αριστερό, θα περίμενε ότι ύστερα από τόσες περιπέτειες αυτός ο χώρος θα καρκινοβατούσε. Κι όμως, βοηθούσης και της κατάρρευσης του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά υπάρχει, παρεμβαίνει και προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες.
Απέναντί της έχει μια παράταξη, τη Νέα Δημοκρατία, η οποία, ενώ γνώρισε στην πορεία της σημαντικές αποχωρήσεις προβεβλημένων στελεχών που δημιούργησαν δικό τους κόμμα, ποτέ αυτές οι αποχωρήσεις δεν προσέλαβαν τα χαρακτηριστικά της διάσπασης. Η βάση του κόμματος, νομιμόφρων, ακολουθούσε πάντα την εκλεγμένη ηγεσία της, χωρίς πολλές ιδεολογικές ανησυχίες.
