Η βαθύτερη κρίση στις δημοκρατίες δεν είναι πολιτική. Ούτε κοινωνικοοικονομική. Είναι κυρίως ηθική. Εκφυλισμός. Εκπτωση αξιών. Η αντιστροφή εννοιών. Γι’ αυτό και βλέπουμε τόσες και τέτοιες αλλαγές, μεταλλαγές πολιτικών και πολιτών. Σημαία ευκαιρίας είναι πλέον το ζητούμενο και ηθικώς αναγκαίο κακό. Ιδιον των καιρών που ζούμε.
Εύκολα μετατοπίζονται. Από το ένα άκρο στο άλλο. Κι αλλάζουν. Σαν τα πουκάμισα. Νέα κόμματα δημιουργούνται. Από το πουθενά.
Νέοι σχηματισμοί. Νέοι συσχετισμοί. Οι υπάρχοντες έχουν εξαντλήσει το οπλοστάσιό τους. Το ιδεολογικό. Τα αποθέματά τους. Αναζητούν κάτι νέο. Εστω αναπαλαιωμένο. Να φαίνεται όμως καινούργιο.
Να δίνει ελπίδες. Ν’ αντέχει. Λίγο πιο πολύ. Εφευρίσκουν έτσι νέες πλατφόρμες ιδεών. Απευθύνονται περισσότερο στους νέους. Είναι η πρώτη επιλογή. Πολλά τα μέσα. Ιδιαίτερα η τεχνολογία. Τα αποκτήματά της. Και πώς αυτά διαχέονται στις μάζες. Και τρόποι να τις ελκύσουν. Και μαζί την ψήφο τους. Οταν έλθει η ώρα. Τότε που όλα τα όπλα παίρνουν μπρος. Και ποδηγετούν αναλόγως. Σε Αμερική και Ευρώπη περίπου τα ίδια. Ανακυκλωμένα υλικά και πρόσωπα. Απευθύνονται στους πολλούς. Στη μεγάλη μάζα. Την ονομάζουν μεσαία τάξη. Είναι αυτή που δίνει τη νίκη. Ως η πολυπληθέστερη. Γι’ αυτό και καθοριστικότερη. Αυξομειώνεται. Αναλόγως του εκλογικού σκεπτικού. Που διαμορφώνεται από τους κατασκευαστές εικόνας. Επειτα από έρευνες. Κι αξιολογήσεις του υλικού. Ο κόσμος εύπιστος. Αδιάφορος. Απολίτικος. Τικ τοκ. Πείθεται ότι το καλύτερο έρχεται. Και περιμένει. Συνήθως δεν έρχεται. Ή έρχεται άλλο. Ενα παιγνίδι των λέξεων. Κι αλλάζει η φιλοσοφία. Ολικώς ή μερικώς. Θυμίζει παιγνίδι.
Και είναι. Σπεύδουν οι μεν να ερμηνεύσουν τις λέξεις. Απαντούν οι δε. Και άκρη δεν βρίσκουν. Ετσι είναι η ζωή. Και η πολιτική. Ψευδαισθήσεις ιδεολογικές. Που ο κόσμος τις ξεπέρασε. Σε μεγάλο βαθμό. Και καλώς. Κι έτσι αναζητά τι; Ούτε αυτός ξέρει. Ασφαλώς μια καλύτερη ζωή. Πιο ανθρώπινη. Να μην απειλείται. Είτε από την κλιματική κρίση. Είτε από την τεχνητή νοημοσύνη. Είτε από τα πυρηνικά. Φοβάται. Ολα τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Που μπορεί να γίνουν αρνητικά. Από κακή χρήση. Κατάχρηση.
Ποσώς λοιπόν ενδιαφέρεται. Για ιδεολογικά περιγράμματα.
Καιρός να ξεπερασθούν κατεστημένες αντιλήψεις, δυσλειτουργικές και αναχρονιστικές, που κρατούν δέσμιους τους πολιτικούς στην, πάση θυσία, άγραν ψηφοφόρων.
Για επενδύσεις ιδεολογικές. Και ψάχνει. Από τη μια άκρη στην άλλη. Να βρει φως. Αχτίδα ελπίδας. Σ’ έναν αναπαλαιωμένο κόσμο. Κακοχτισμένο. Σε κρίση συνεχή. Με άνοιγμα της ψαλίδας. Πλούσιων και φτωχών. Και τους βαφτίζουν μεσαία τάξη. Συνθλίβοντάς τους. Και καταρρέουν μέσα του ιδεολογικές ψευδαισθήσεις. Και μένει μόνο μια κραταιά κυβέρνηση. Που ισονομεί. Ισοζυγίζει. Δεν τα καταφέρνει όμως καλά. Και μ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να διανείμει τον πλούτο. Οποια ονομασία κι αν έχει φορέσει. Οπως κι αν λέγεται. Απλώς να κινείται εντός των δημοκρατικών κανόνων. Του Κράτους Δικαίου. Ή μάλλον να φαίνεται.
Οταν ανέλαβε ο Σόλων την εξουσία ασκούσαν οι «Πλουτίνδην κι Αριστίνδην». Ο λαός δεν είχε καμία εξουσία. Ανέθεσαν στον Σόλωνα να προβεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Προς αποφυγήν σοβούσης αναταραχής. Τα βήματα ήταν ουσιαστικά. Και λίγα. Ηταν το εφαλτήριο της Δημοκρατίας.
Και σήμερα, η κοινωνία, παγκοσμίως, αναζητά για κυβερνήτη έναν πραγματιστή, πέραν των κατεστημένων ιδεολογιών που διχάζουν και παραπλανούν. Αυτόν που θα φέρει ισορροπία και θα αμβλύνει τις τεράστιες αντιθέσεις πλούσιων και φτωχών που καταδυναστεύουν και απειλούν την κοινωνική συνοχή. Υπηρέτες του λαού και όχι των συμφερόντων των ολίγων. Απλά και κατανοητά πράγματα. Καιρός να ξεπερασθούν κατεστημένες αντιλήψεις, δυσλειτουργικές και αναχρονιστικές που κρατούν δέσμιους τους πολιτικούς στην, πάση θυσία, άγραν ψηφοφόρων. Ωρα για αλλαγή κατεύθυνσης. Ωρα για πιο μεγάλη υπευθυνότητα. Σε όλο τον κόσμο. Οι κοινωνίες εξαντλούν τα αποθέματα εμπιστοσύνης. Η κρίση μεγεθύνεται. Απαιτούν. Επαιτούν. Ηγέτες ορθολογιστές. Χωρίς χρέη. Για το κοινό καλό. Υπάρχουν. Προτού οι δίνες μας παρασύρουν σ’ ένα ατελείωτο στροβίλισμα. Με δύσκολη επιστροφή. Καιροί ου μενετοί.
* O κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.
