Προχθές Κυριακή το κέντρο της πρωτεύουσας έκλεισε για κάποιες ώρες για να τιμήσει τους λάτρεις του ποδηλάτου. Και το θέμα δεν θα ήταν θέμα αν πριν από δεκαπέντε ημέρες δεν είχε κλείσει και πάλι για να τιμήσει τους λάτρεις του μαραθωνίου, έστω και ημι-. Θα ήταν ακόμη πιο αδιάφορο αν στις εργάσιμες ημέρες που μεσολάβησαν ανάμεσα στις δύο Κυριακές το κέντρο της Αθήνας δεν είχε κλείσει από διάφορες άλλες ομάδες συμπολιτών μας, οι οποίες μπορεί να μην επιδεικνύουν τη σωματική τους αντοχή, έχουν όμως τα δικά τους δίκαια να υπερασπιστούν. Το θέμα όμως δεν είναι το δίκαιο του ποδηλάτη ή του καταληψία. Τας κεφαλάς κλίνομεν. Το θέμα είναι το κέντρο της πρωτεύουσας και το δίκαιο που μοιραζόμαστε όλοι, κάτοικοι και μη, να το χρησιμοποιούμε επειδή είναι το κεντρικό όργανο του δημόσιου χώρου. Ανά πάσα στιγμή και χωρίς περιορισμούς. Και βέβαια εξαιρούνται οι εθνικές εορτές. Τα υπόλοιπα γίνονται καταχρηστικά.
Ποιο είναι χειρότερο; Το ίδιο το γεγονός ή η νοοτροπία που το αντιμετωπίζει ως αυτονόητο. Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος δήλωσε πως ο σκοπός ήταν ιερός. Η προβολή της υγιεινής ζωής. Δεν ξέρω πόσους αποκλεισμένους οδηγούς έπεισαν οι ποδηλάτες για την ιερότητα του αγώνα τους; Σε μια ελεύθερη χώρα ιερός είναι και ο σκοπός όποιου θέλει να φτάσει εγκαίρως στον προορισμό του. Οποιος κι αν είναι αυτός. Η πόλη είναι δημόσιος χώρος. Κοινώς ανήκει σε όλους και δεν ανήκει σε κανέναν. Ούτε στην κυβέρνηση ούτε στον δήμο, ούτε στους πάσης φύσεως δικαιωματιστές, είτε είναι απεργοί, είτε ποδηλάτες ή μαραθωνοδρόμοι. Ολοι αυτοί συμπεριφέρονται σαν να τους ανήκει ο δημόσιος χώρος και σαν να θέλουν να προσηλυτίσουν όλους εμάς τους υπόλοιπους στη δική τους ιερότητα. Κάνει καλό το ποδήλατο; Σίγουρα. Ομως ο ποδηλάτης δεν έχει περισσότερα δικαιώματα από τον αυτοκινητιστή ή από τον πεζό. Γιατί δεν σταματάει στη διάβαση; Γιατί είναι ποδηλάτης, έχει με το μέρος του την υγιεινή ζωή. Οπως ο vegan κοιτάζει με περιφρόνηση τον ταλαίπωρο που ετοιμάζεται να καταβροχθίσει μια ζουμερή σπαλομπριζόλα.
Ομως παρεκκλίνω. Το θέμα δεν είναι ούτε η αλαζονεία των ποδηλατών που συμπεριφέρονται σαν ζηλωτές μιας νέας θρησκείας. Ούτε η αλαζονεία των πάσης φύσεως δικαιωματιστών. Το θέμα είναι πώς εμείς, ως κοινωνία, τρόπος του λέγειν, αντιλαμβανόμαστε τον δημόσιο χώρο. Εχουμε τη θέληση και τη δύναμη να τον απελευθερώσουμε από τους καταχραστές του; Ανάμεσά τους και όσους με τις ευλογίες του δήμου ή δεν ξέρω ποιον άλλον θέλουν να μας διδάξουν υγιεινή ζωή. Κι αν τους πεις δεν θέλω υγιεινή ζωή, θέλω τη ζωή μου όπως την θέλω εγώ, και θέλω την ελευθερία να χρησιμοποιώ την πόλη μου; Αγαπώ το κέντρο της Αθήνας με όλα τα τραύματά του. Και είμαι φανατικός πεζοπόρος. Γι’ αυτό εξοργίζομαι με την καταπάτησή του, για καλό ή για κακό σκοπό.
