Η τεχνητή δημοφιλία του εκτοξευόταν προεκλογικά, τότε που δοξαζόταν ανηλεώς από τους «οπαδούς» του.
Ο νεαρός ευσυνείδητος υπάλληλος-γραφιάς Τηλέμαχος Νταλάκας μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήρθε από τη Μυτιλήνη στην Αθήνα με μια βαλίτσα κουβαλώντας μαζί τον τρικυμιώδη ψυχισμό του. Αναβαπτίσθηκε γράφοντας ιστορία ως Αρμάνδος Δελαπατρίδης κρατώντας μυστική την πηγή έμπνευσης του επιβλητικού ονόματος. Με αγέρωχο παράστημα κι αέρα αυτοπεποίθησης, ντυμένος στην τρίχα, με το μονόκλ του, έδωσε την εντύπωση στους Αθηναίους ότι ήταν ένας (καλοδεχούμενος) εκπεσών ευπατρίδης.
Γλώσσα δεν έβαζε μέσα του. Περιφερόταν στους δρόμους, χαιρετώντας τους πάντες, βγάζοντας πολιτικούς λόγους σε καφενεία και πλατείες, θέτοντας στην κρίση του κοινού το πρόγραμμα αναγέννησης του δημόσιου βίου και της κοινωνίας. Πλήθη συνέρρεαν για να απολαύσουν τον υπεράνω υποψίας ιδρυτή των «Κυανολεύκων» που ο δικτάτορας Πάγκαλος ταξινόμησε στους ανισόρροπους που διατείνονται ότι ηγούνται κομμάτων. Η ευρεία αποδοχή του Δελαπατρίδη ίσως ήταν και πράξη λαϊκής αντίστασης προς εκείνο το καθεστώς.
Ο Αρμάνδος έγινε ατραξιόν. «Βγάλε λόγο αρχηγέ», «πρόεδρε όλοι μαζί σου» ήταν τα πιο κόσμια συνθήματα της προτροπής. Ο αγαθόκαρδος δεν άφηνε δυσαρεστημένους. Προχωρούσε καθ’ εκάστην σε δομικό ανασχηματισμό της σκιώδους κυβερνήσεώς του μοιράζοντας χαρτοφυλάκια, με αντίτιμο ένα δίδραχμο (για τα έξοδα της τελετής ορκωμοσίας και τον καφέ…). Σπανίως βρισκόταν κάποιος ν’ αρνηθεί την εφήμερη υπουργοποίησή του.
«Ευημερία σε όλους» ήταν η δέσμευσή του σε συνδυασμό με την ίδρυση «υπουργείου Ερωτος» που θα διανυκτέρευε. Εκεί το ποτήρι της ανοχής ξεχείλισε. «Μαζέψτε τον θεόμουρλο» απαίτησαν οι εμπροσθοφύλακες των ηθών, καταπνίγοντας τις προσδοκίες των υπολοίπων. Κάθε τόσο η αστυνομία τον μάζευε στέλνοντάς τον γραμμή στο φρενοκομείο. Από εκεί κάθε τόσο την κοπάναγε και με τα στραβά μάτια των γιατρών που είχαν γνωματεύσει «ακίνδυνος ο ανθρωπάκος».
Μπες-βγες κατάφερε να ολοκληρώσει ίσως το κορυφαίο πόνημά του «Η κοινωνία γελά» αναζητώντας ματαίως εκδότη. Ο Δελαπατρίδης –Κύριος οίδεν πώς– βγήκε ζωντανός από την Κατοχή. Συνέχισε μετεμφυλιακά να ρητορεύει, με εμφανή όμως τα σημάδια απογοήτευσης στο πρόσωπό του. Δικαιώθηκε για λίγα λεπτά μία ημέρα του 1956 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προκήρυξε εκλογές. Ενας εκ των φανατικών οπαδών του Αρμάνδου του έδωσε εμπιστευτική επιστολή (αποδείχθηκε πλαστή) με την οποία ο πρόεδρος της Βουλής Κων. Ροδόπουλος (αδελφός του Μ. Καραγάτση) τον καλούσε να ορκισθεί πρωθυπουργός. Φορώντας ημίψηλο και φράκο, έσπευσε ν’ ανταποκριθεί στη φωνή του καθήκοντος. Ο Ροδόπουλος ειδοποιήθηκε κι αφού φιλοσόφησε το χειρίστηκε για Οσκαρ ερμηνείας: «Κύριε Πρόεδρε, ο βασιλεύς απουσιάζει, ο αρχιεπίσκοπος ασθενεί, σας πειράζει να το αναβάλουμε;». Ο πάντα ευγενής, ποτέ φιλύποπτος, Δελαπατρίδης ευχαριστώντας δέχθηκε περιμένοντας ειδοποίηση.
Πέθανε έρημος και μόνος το 1960 στο «Λαϊκό» χωρίς να αφήσει διάδοχο στους «Κυανολεύκους». Κηδεύθηκε από τον Δήμο Αθηναίων, ως ύστατο δείγμα αναγνώρισης της πολυετούς ακούσιας προσφοράς του, δημοσία δαπάνη.
