Ολα δείχνουν πως αυτή η προεκλογική περίοδος διατρανώνει πως η πολιτική κουλτούρα παραμένει πρωτόγονη. Εχει μεγάλη ανθεκτικότητα αυτή η κουλτούρα του θεάματος, των εντυπώσεων και του παραπολιτικού διονυσιασμού μαζί με την περιφρόνηση προς κάθε ιδέα σεβασμού προς τον δημόσιο χώρο, τη λειτουργία της πόλης και το δικαίωμα του πολίτη να εξυπηρετείται από αυτήν την ίδια την πόλη.
Είναι αδιανόητο η Αθήνα να αναστατώνεται με τις κομματικές φιέστες επειδή έχουμε ευρωεκλογές. Και είναι τόσο οξύμωρο να μιλάμε για ευρωπαϊκές εκλογές υπογραμμίζοντας την αντιευρωπαϊκή υστέρησή μας. Και δεν είναι μόνο οι ομιλίες-φιέστες που ούτως ή άλλως είναι καταδικασμένες να έχουν μικρό ακροατήριο και μεταφερόμενους χειροκροτητές.
Είναι οι άθλιες καλύβες που στήνουν σαν παραμάγαζα τα πολιτικά κόμματα σε κεντρικά σημεία. Τι να πει κανείς; Και είναι απορίας άξιον ότι δεν γίνεται αντιληπτό ότι αυτή η διαιώνιση της κομματικής κακογουστιάς φανερώνει ηθικό έλλειμμα και προσβολή προς τους πολίτες.
Και να δεχθεί κανείς ότι οι κομματικοί μηχανισμοί ποσώς ενδιαφέρονται για τον δημόσιο χώρο και για τις σκέψεις που γεννώνται στο μυαλό των πολιτών… Αλλά πώς να δεχθεί ότι δίνεται άδεια στα πολιτικά κόμματα να βιαιοπραγούν κατά της αισθητικής της πόλης και του αδιαμφισβήτητου δικαιώματος του πολίτη να απολαμβάνει τον δημόσιο χώρο;
Πάνω στην πλατεία Συντάγματος υπάρχουν αυτά τα καλύβια. Πιο πολύ ενοχλεί, όμως, το σύνηθες παραμάγαζο μπροστά στην Αθηναϊκή Τριλογία. Δεν υπάρχει δημοτική αρχή; Δεν υπάρχει κάποιος να σέβεται την πόλη; Δεν υπάρχει κάποιος να πει «στοπ»; Προφανώς και όχι. Ολοι βολεύονται και οι πολίτες σιωπούν. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν αντιλαμβάνονται.
Αν μια επιχείρηση γεμίσει τους στύλους της οδού Σταδίου και της οδού Πανεπιστημίου με τις αυθαίρετες διαφημίσεις της, θα τιμωρηθεί δικαίως με βαρύ πρόστιμο. Αλλά κανείς δεν διανοείται να το κάνει ιδίως στην εποχή της άμεσης επικοινωνίας με χίλιους δυο τρόπους. Οι μόνοι που το διανοούνται είναι κομματικοί μηχανισμοί που ρυπαίνουν την πόλη γνωρίζοντας ότι δεν θα υποστούν καμία συνέπεια. Η πόλη δεν τους αφορά. Προφανώς ούτε και οι πολίτες.
Αυτές οι συμπεριφορές όμως γίνονται ανεκτές και από μεγάλα λόγια έχουν όλοι χορτάσει. Πόσο πιο πίσω μπορεί να πάει η κοινωνία μας;
