H μονότονη χρήση του πρώτου ενικού είναι ένα εξαντλητικό θέαμα. Να ακούς επί σαράντα λεπτά «είμαι – δεν είμαι – έκανα – θέλω – ήρθα για να – δεν ήρθα για να – στέκομαι – βλέπω – δεν θα αφήσω – δεν θα επιτρέψω». Εγωεγωεγώ.
Δεν είναι ούτε πολιτική αυτό, ούτε θέαμα. Είναι ένας ατελείωτος μονόλογος μιας περσόνας που έχει ανάγκη να ζήσει –και να δείξει– ένα μελόδραμα. Η πολιτική είναι η πρόφαση για να βρεθεί κοινό που θα ανεχθεί να παρακολουθεί το εγώ να τραμπαλίζεται μεταξύ αυτοθαυμασμού και αυτοθυματοποίησης.
Θέαμα; Πώς είναι άξιο θέασης ένα excel σε μια γιγαντοοθόνη; Πώς βρίσκονται έστω και εκατό άνθρωποι να χειροκροτήσουν την εμφάνιση ενός λογιστικού διαγράμματος; Τι να σκέφτονταν άραγε οι βουλευτές που βρέθηκαν κάτω από την εξέδρα, στο ύψος των παπουτσιών του ομιλητή, για να επευφημήσουν κι αυτοί διστακτικά το γιγαντιαίο excel;
Οχι. Αυτή η διαρκής παράσταση δεν υπακούει στους ορισμούς ούτε του θεάματος, ούτε της πολιτικής. Θα είναι όμως διαθέσιμη ως επιλογή στο εκλογικό παραβάν της θερινής χαλαρότητας. Η ποικιλία των κινήτρων της εκλογικής προτίμησης δεν ακολουθεί τους εκ των υστέρων εξορθολογισμούς με τους οποίους προσπαθούμε να την εξηγήσουμε.
Μπορεί κάποιος να μην έχει πειστεί από τον πρωταγωνιστή. Μπορεί να μην έχει καν συγκινηθεί από τις θεατρικές υπερβολές του. Κι ωστόσο δεν αποκλείεται να καταλήξει να τον ψηφίσει, έτσι – επειδή τον έχει διαρκώς μπροστά του, μπάστακα στον αμφιβληστροειδή του.
Ποιος στήνει γιγαντοοθόνη για να προβάλει μια λογιστική κατάσταση;
Επειδή η εικόνα –που καταχρηστικά χρίζουμε «μήνυμα»– έχει την ιδιότητα να εμποτίζει το πολιτικό υποσυνείδητο (σαν ένα τζιγκλάκι –ένα earworm– που το μισείς, κι ωστόσο συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να το σφυρίζει, καθώς εισβάλλει διαρκώς στα αυτιά σου από τις playlist των ραδιοφώνων).
Εχει σημασία ότι ο πρωταγωνιστής του μονολόγου έχει κόψει τους κάβους με την πραγματικότητα;
Εχει σημασία, ας πούμε, ότι διαφημίζει πως δίνει από δική του προαίρεση στη δημοσιότητα το «πόθεν έσχες» του, ενώ ο νόμος τον υποχρέωνε να υποβάλει δήλωση περιουσιακής κατάστασης μέσα σε ενενήντα ημερολογιακές ημέρες από την απόκτηση της ιδιότητας του αρχηγού κοινοβουλευτικού κόμματος;
Θα φανεί. Στις 9 Ιουνίου θα έχουμε μια πρώτη ένδειξη για το τι μπορεί τελικώς να επιζήσει στην κάλπη ως «σημασία». Σε ένα κατά τα λοιπά σταθερό πολιτικό σκηνικό, που αποτελεί εξαίρεση για τη συνθήκη την οποία βιώνουν οι περισσότερες δυτικές δημοκρατίες, εμφιλοχωρεί αυτή η καμπάνια προσωπολατρίας που παίρνει τη μορφή διαδικτυακού ριάλιτι (μισό επιθεώρηση και μισό αγανακτισμένη παρλάτα).
Είναι ένα μικρής κλίμακας κοινωνικοπολιτικό πείραμα. Ενα μαζικό τεστ οράσεως. Τα μάτια μας πονάνε.
