Αναρωτιέμαι τι σημαίνει με τις σημερινές συνθήκες η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Ποιο είναι αυτό; Ποια είναι η επικράτειά του; Ποια η πολιτική ηγεσία του; Είναι το κράτος της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας; Ή μήπως το κράτος όσων Παλαιστινίων ζουν στη δυτική όχθη του Ιορδάνη; Ή μήπως η ένωση αυτών των δύο κρατών που θα υλοποιούσε τον παλαιστινιακό μεγαλοϊδεατισμό, τη δημιουργία μιας επικράτειας που εκτείνεται από τη θάλασσα, τη Μεσόγειο, έως τον ποταμό, τον Ιορδάνη; Κοινώς μια επικράτεια που θα σβήσει από τον χάρτη ένα άλλο κράτος, το Ισραήλ. Το θέλουν αυτό όσα ευρωπαϊκά κράτη δηλώνουν ότι αναγνωρίζουν ένα παλαιστινιακό κράτος; Δεν νομίζω. Απλώς υπηρετούν τα φιλικά προς τους Παλαιστινίους αισθήματα που εξαπλώνονται ως πλημμυρίδα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Ευρωεκλογές έχουμε και στην πολιτική αγορά βαραίνει ο λυρισμός. Η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από την Ισπανία ή τη Νορβηγία δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Δεν έχει αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Κάλπικη συναισθηματική μονέδα την οποία μοίρασε γενναιόδωρα τις προάλλες ο κ. Μελανσόν στο κοινό του. Κατ’ αρχάς ζήτησε από τους βουλευτές του να μασκαρευτούν Παλαιστίνιοι στο Κοινοβούλιο. Κι αφού ζήτησε τον λόγο από τον Μακρόν επειδή δεν αναγνώρισε παλαιστινιακό κράτος, απεφάνθη ότι στη Γαλλία δεν υπάρχουν παρά υπολείμματα αντισημιτισμού. Δεν εννοούσε τον εαυτό του, ούτε την Αριστερά που εκπροσωπεί.
Αφήνω κατά μέρος τις γεωστρατηγικές ισορροπίες. Δεν γνωρίζω τις λεπτές αποχρώσεις τους. Προσπαθώ όμως να κατανοήσω τη στάση των δυτικών κοινωνιών στο Μεσανατολικό. Την ενοχοποίηση του Ισραήλ και την απαλλαγή των Παλαιστινίων από κάθε ευθύνη. Και αναφέρομαι στις κοινωνίες, και κυρίως στις ελίτ τους. Διάβασα ότι γαλλικά πανεπιστήμια διακόπτουν τη συνεργασία για ερευνητικά προγράμματα με ισραηλινά πανεπιστήμια. Φταίει ο Νετανιάχου; Κι αν φταίει, τι σχέση έχει με την επιστημονική έρευνα; Θα έλεγε κανείς ότι ο αντισημιτισμός είναι μια εγγενής ασθένεια του δυτικού κόσμου. Σαν την ελονοσία, τελεί εν υπνώσει και ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε σκοτώσει. Θεωρώ ότι ισχύει ώς ένα σημείο και δεν φτάνει για να ερμηνεύσουμε το φιλοπαλαιστινιακό πνεύμα του Αμερικανού φοιτητή που δεν ξέρει κατά πού πέφτει το Ισραήλ. Στη συνταγή προστέθηκε τα τελευταία χρόνια και η τέχνη της θυματοποίησης. Οι Παλαιστίνιοι τη γνωρίζουν καλά. Σφάζουν, βιάζουν, παίρνουν ομήρους και μετά υποχωρούν για να υιοθετήσουν τον ρόλο του θύματος. Και εκμεταλλεύονται την κυρίαρχη ιδεολογία του δυτικού κόσμου –πείτε την πολιτική ορθότητα– που αναζητάει θύματα για να τα υπερασπισθεί και να βολέψει τις δικές της ενοχές. Με άλλα λόγια, οι Παλαιστίνιοι έχουν επιβληθεί ως η ευαίσθητη κοινωνική ομάδα στον δυτικό κόσμο. Με συμπαραστάτες τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που τον έχουν κατακλύσει.
