Αν το σκεφτείς στα σοβαρά, δεν σου ζητάνε κάτι πολύ δύσκολο. Πρέπει απλώς να αφιερώσεις κάποιες ώρες –μπορείς και λίγα λεπτά κάθε μέρα– να ψάξεις πληροφορίες στο Ιντερνετ. Ιδανικά από αξιόπιστες πηγές. Μετά να βγάλεις κάποια συμπεράσματα. Να πας για έναν καφέ ή βόλτα με τους φίλους σου, να τα συζητήσετε όλ’ αυτά, και την Κυριακή να πας να ψηφίσεις. Δηλαδή, αν το σκεφτείς, δεν είναι και τόσο δύσκολο.
Και δεν συγκρίνεται με τις προσπάθειες που καταβάλλεις καθημερινά για άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, δεν είναι λες και πρέπει να διασχίσεις την Αθήνα από τη μια πλευρά στην άλλη μέσα στον καύσωνα. Ούτε τόσο κουραστικό όσο να πείθεις συγγενείς και φίλους ότι, για παράδειγμα, ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει. Ούτε το συγκρίνω με τη συντριπτική σωματική εξάντληση μίας ημέρας στην παραλία, όπου λιώνεις και δροσίζεσαι εναλλάξ και το βράδυ είσαι σαν να σε χτύπησαν. Κι όμως, πολλοί θα πάνε στην παραλία. Να λιαστούν, να γλιτώσουν από την αφρικανική σκόνη και μετά να βαρεθούν. Ποιος πάει κάλπη τώρα, μωρέ; Αλλωστε, σιγά τι παίζεται; Η κλιματική καταστροφή; Η κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική; Η ακροδεξιά αντεπίθεση;
Δεν φτάνουν η κλιματική αλλαγή, οι θερμοκρασίες, οι σκόνες κι ο αέρας που δεν κατεβαίνει χωρίς αντιισταμινικό, είναι κι η ηχορύπανση. Παντού στην Αττική. Τα πειραγμένα παπάκια της γενιάς που οι έρευνες λένε πως στρέφεται στον ακραίο συντηρητισμό μέσω ΤikΤok. Είναι οι εξατμίσεις, τα γκαζώματα και τα τέρμα καγκουροτράγουδα ή η τραπ και τα αρρενωπά ένστικτα δοσμένα σε μορφή μουσικής μικρών παιδιών που ψηφίζουν επιστροφή στο παρελθόν, ένα υπερσυντηρητικό, φανταστικό, εδεμικό περιβόλι όπου τα αρσενικά και τα θηλυκά ζουν «όπως παλιά» (σιχάθηκαν το «woke», πάει και τούτη η μόδα, κι ο κοσμοπολιτισμός τούς ενοχλεί, νιώθουν στην επ’ έξω).
Ατομα που θα ψηφίσουν κομμουνιστικό ή λενινιστικό κόμμα, γιατί το είδαν στο λούμπεν. Και άλλα που γουστάρουν μαύρες πίστες ριζοσπαστικοποίησης με λάβαρα και περικεφαλαίες. Ατομα που δεν σκέφτονται και που λιμνάζουν γύρω μας. Ανθρωποι που δεν έχουν συζητήσει όσα τους απασχολούν παρά μόνο σε fora ακραίου ριζοσπαστισμού. Υπάρχει ελπίδα να μεταστραφούν, αλλ’ αυτό δεν θα συμβεί όσο όλα γύρω τους ενισχύουν τον κυνισμό, την παραίτηση και τη ζωή-τρολιά.
Τα σκεφτόμουν όλ’ αυτά περπατώντας παραθαλάσσια κάπου στα νότια. Τη θάλασσα δεν μπορούσες να την ακούσεις. Μπορούσες μόνο να τη δεις, σαν να ήσουν σε όνειρο ή σε ταινία που παίζει στη σίγαση. Γιατί ο εγκέφαλος απέκλειε τον θόρυβο από τα καγκουρομάγαζα, τα μηχανάκια και τα μπαρ που μόλυναν το νερό με ηχορύπανση και απόβλητα και τελικά δεν άκουγες τίποτα. Και προσπαθούσα να παραβλέψω τα αυτοκίνητα υψηλού κυβισμού και το όλο νεοπλουτίστικο βάιμπ και να κοιτάξω το νερό κάτω από αυτήν την ηχητική επίθεση.
Και συνειδητοποιούσα ξανά και ξανά πως λέμε συνέχεια ότι όλα είναι πολιτικά, με αποτέλεσμα να μην ασχολούμαστε πραγματικά με την πολιτική, να μη συζητάμε όντως, να έχουμε αποσυνδέσει την πολιτική από την επίλυση πρακτικών προβλημάτων, σαν να ’ναι κάτι αέρινο που μάλιστα δεν μας αφορά. Δυσκολευόμαστε να δούμε την πολιτική πέρα από τα πέπλα σκανδάλων, συνωμοσιών και απογοητεύσεων, σαν κάτι απτό που, π.χ., αφορά το μοίρασμα του δημόσιου χώρου ή την ηχορύπανση.
Αν η ζωή στον αυτόματο πιλότο είναι πολιτική, μπορείς, μέσα από μία στρεβλή λογική κενού και παραίτησης, απλώς να συνεχίσεις τη ζωή σου – το πράγμα θα στρώσει από μόνο του. Δεν με πείθει αυτή η παραίτηση, μου φαίνεται άλλος ένας εξυπνακίστικος τρόπος να πεις πως μαράζωσες. Πώς γίνεται να απογοητεύεται κανείς συνέχεια, να τ’ αναλύει από ’δω κι από ’κει, να τα λέει στις καφετέριες και στο Ιντερνετ και, όταν επιτέλους τον ρωτάνε πώς θα ήθελε να είναι τα πράγματα, να αποκρίνεται: οκέι, παραλία σήμερα και μετά μπιτσόμπαρο;
