Η Αριστερά είναι εδώ. Το διευκρίνισε, για όποιον τυχόν αναρωτιόταν, ο Αλέξης Χαρίτσης, από το βήμα της κεντρικής προεκλογικής εκδήλωσης του νεαρού κόμματός του. Η Αριστερά μπορεί να έχει χαθεί πίσω από τις φωταψίες του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι κυρίως αρχηγός χωρίς ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, αυτή ακριβώς η έκλειψη του πρώην κυβερνώντος κόμματος είναι που δικαιώνει όσους αποσκίρτησαν νωρίς. Τότε τους κατηγορούσαν ότι δεν έδωσαν περίοδο χάριτος στον νεοεκλεγέντα. Οτι ήταν bad losers και μετά την ήττα της εκλεκτής τους, βιάστηκαν να αποδράσουν από την Κουμουνδούρου, επικαλούμενοι ασυμβατότητες μάλλον υφολογικού τύπου με τον εξ ουρανού νικητή της εσωκομματικής μάχης.
Σχεδόν εννιά μήνες μετά, όσοι έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνονται. Το ύφος ήταν ο άνθρωπος. Ο αδοκίμαστος εκείνος άνθρωπος όχι απλώς απορρόφησε όλες τις εκφάνσεις του κόμματος, αλλά βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με το κομματικό παρελθόν πριν από εκείνον. Μόλις προχθές, από τη Θεσσαλονίκη, ο Κασσελάκης έλεγε ότι βρέθηκε δίπλα στον Τσίπρα, την ώρα που άλλοι κρατούσαν τις αποστάσεις τους μετά την εκλογική συντριβή του 2023. Είναι ο ίδιος που, χωρίς να προκληθεί, θεωρεί αναγκαίο να διαμηνύσει ότι δεν θα έδινε στον Τσίπρα υπουργικό χαρτοφυλάκιο. Είναι στελέχη του περιβάλλοντός του που κατηγορούν πολακικώς πρώην συντρόφους τους ότι «έβγαλαν λάδι» τον Μητσοτάκη για το «πόθεν έσχες».
Δεν πρόκειται για έναν συνηθισμένο αριστερό εμφύλιο. Αυτοί οι εμφύλιοι δίνονταν συνήθως για «θεολογικές» διαφορές περί το δόγμα της αριστερής ορθοδοξίας. Τώρα δόγμα δεν υπάρχει για να δικαιολογήσει σχίσμα. Υπάρχει μόνο η χύμα αντιπολιτική, που στρέφεται και κατά της Νέας Αριστεράς, όπως στρέφεται ακατάσχετα κατά πάντων.
Οι γνήσιοι αριστεροί και το εκλογικό τους πεπρωμένο.
Δεν θα ήταν μεγάλη απλούστευση αν έλεγε λοιπόν κανείς ότι η πρώιμη πρόβλεψη των αποσχισθέντων για μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ εκπληρώνεται «σε ζωντανή μετάδοση», μπροστά στα μάτια μας. Εκείνοι πήραν τα εικονίσματα και έφυγαν για να τα φυλάξουν. Εκείνοι μπορούν, όπως ο Χαρίτσης, να επαίρονται ότι η Αριστερά γι’ αυτούς δεν είναι «σημαία ευκαιρίας» (είναι σαν τη σημαία της Σοβιετικής Ενωσης και τις σημαίες της Παλαιστίνης που ανέμιζαν την Τρίτη στο Θησείο, ενώ μιλούσε ο Χαρίτσης). Τότε γιατί τόση δικαίωση δεν βρίσκει εκλογικό αντίκρισμα; Γιατί οι γνήσιοι αριστεροί παραπαίουν στο όριο της εκλογικής ανυπαρξίας;
Ισως επειδή το δισκοπότηρο που φύλαξαν έχει σκουριάσει. Η κατάχρηση της αριστεροσύνης –η εξαντλητική επίκλησή της ως ηθικώς ακαταμάχητης ταυτότητας– είχε συντελεστεί ήδη από τα χρόνια της αντιμνημονιακής δημαγωγίας. Η «πρώτη φορά Αριστερά» –αγκαλιά με τον Καμμένο– σήμανε και την οριστική της απομάγευση – την έμπρακτη διάψευση της επαγγελίας της, αλλά και τη συμβολική μετάπτωσή της στη λειψανοθήκη της Μεταπολίτευσης.
Δεν αρκεί στη Νέα Αριστερά να λέει ότι είναι η κανονική Αριστερά. Το ξόρκι δεν πιάνει πια.
