Την Κυριακή καλούμαστε στην κάλπη για να ασκήσουμε το εκλογικό δικαίωμα που απορρέει από την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη.
Οπερ σημαίνει ότι θα (συν)αποφασίσουμε με τους άλλους συγκάτοικους στην Ε.Ε. λαούς για το μέλλον της Ευρώπης, σε μια περίοδο που στον ουρανό της συσσωρεύονται απειλητικά σύννεφα ή, όπως το έθεσε ο πρόεδρος Μακρόν, «πνέει κακός άνεμος». Πάμε να ψηφίσουμε σοφότεροι για τα ζητούμενα αυτών των εκλογών και, εντέλει, ποια είναι αυτά; Μάλλον αποπροσανατολισμένοι…
Παρακολουθώντας την προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων, νόμιζες ότι στην κάλπη θα εκλέξουμε κυβέρνηση και όχι αυτούς που θα μας εκπροσωπήσουν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τα διλήμματα για τους ψηφοφόρους, όπως τέθηκαν από τα τηλεοπτικά πάνελ και τα «μπαλκόνια», ουδεμία σχέση είχαν με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Ενας καλός φίλος παρομοίασε στον διαδικτυακό «τοίχο» του την εικόνα στη χώρα ενόψει των ευρωεκλογών με εκείνη του μακρινού 1989, τότε που ο κόσμος όλος συγκλονιζόταν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, δηλαδή τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, και σ’ εμάς εδώ κυριαρχούσαν στην επικαιρότητα η σκανδαλολογία και η κ. Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου.
Εδειξε η προεκλογική συζήτηση να μας αφήνει παγερά αδιάφορους για το πού οδεύει και αν απειλείται, που απειλείται, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, στο οποίο «στεγαζόμαστε».
Οσοι, λίγοι, παρακολούθησαν εκδήλωση που οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το ΕΛΙΑΜΕΠ, με ομιλητές δύο συμπατριώτες μας που ανέλαβαν κορυφαία πόστα στην Ε.Ε., τον Μαργαρίτη Σχοινά και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Βασίλη Σκουρή, είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν πολύ περισσότερα για τα οφέλη από την παρουσία μας στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. Δυστυχώς, δεν ήταν εκεί ούτε ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής.
Από την άλλη, ήταν εξοργιστικό να τους βλέπεις στην τηλεοπτική πασαρέλα να καβγαδίζουν, π.χ., για το πόσα παίρνει ο σύμβουλος επικοινωνίας του πρωθυπουργού και τι κάνει ο σύζυγος του Κασσελάκη, ή να ξαναζεσταίνουν το θέμα της παρακολούθησης του Ανδρουλάκη, και να μη σταυρώνουν λέξη για τις προκλήσεις της ενωμένης Ευρώπης, στην αντιμετώπιση των οποίων φιλοδοξούν(;) να συνεισφέρουν με την παρουσία τους στους θεσμούς της.
Ακόμη όμως και αν δεχθούμε ότι το κίνητρο της συμμετοχής ενός υποψηφίου στο ψηφοδέλτιο δεν είναι το «εικοσαχίλιαρο», όπως καθ’ υπερβολήν συζητείται στην κοινωνία, τίθεται το ερώτημα εάν οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν ιδέα γύρω από το πού θα πάνε και τι θα κάνουν. Με τούτα και μ’ εκείνα, το ελάχιστο που μας απομένει να κάνουμε την Κυριακή είναι να σταυρώσουμε όσους νομίζουμε ότι θα ξέρουν, σηκώνοντας στην Ευρωβουλή το χέρι, τι ψηφίζουν.
