«Η φωτιά πλησίασε κατοικημένη περιοχή…». Συμβαίνει όλα τα καλοκαίρια τα ζεστά, που οι μέρες ψήνονται πάνω στην ανεμοδαρμένη ξερή εύφλεκτη γη. Ποιος δεν το γνωρίζει;
Θεωρητικά δεν τίθεται δίλημμα. Τι πιο λογικό και σωτήριο από το να καθαρίσεις την αυλή από ξερόχορτα και σπασμένα κλαδιά, να αποθηκεύσεις σε κλειστό μέρος τα καυσόξυλα, να απομακρύνεις τις φιάλες υγραερίου, να αφαιρέσεις πευκοβελόνες και σκουπίδια από κεραμοσκεπές και υδρορρόες, να κόψεις τα κλαδιά που ακουμπούν στο χώμα, στα παντζούρια, στη στέγη ή σε υπόστεγα. Να αποσύρεις άρρωστα ή νεκρά δέντρα, να αραιώσεις την πυκνή βλάστηση, να κλαδέψεις τα φυλλώματα των δέντρων ώστε, μεταξύ τους, να μην πλέκονται, να μην αγγίζουν καλώδια της ΔΕΗ. Να παρακινήσεις και τον γείτονα να κάνει το ίδιο.
Ομως, στην πράξη υπάρχουν συχνά εσωτερικές αντιστάσεις. Είναι δύσκολο το αυτονόητο σε εποχή κλιματικής κρίσης, να ανοιχτεί γύρω από κάθε σπίτι, μια ζώνη καθαρή από βλάστηση. Πώς να κοπούν δέντρα ταυτισμένα με τη διαδρομή της ζωής; Αυτά τα σιωπηλά σύμβολα σταθερότητας και μακροβιότητας, οι οικογενειακές γέφυρες ανάμεσα στο χθες και στο αύριο, μάρτυρες οικείων στιγμών, σύντροφοι αμετακίνητοι, διεγείρουν το θυμικό, που τρέφει την ψευδαίσθηση της ατρωσίας, την άρνηση του οφθαλμοφανούς: Αν μια σπίθα της καταστροφής φτάσει ώς εκεί, τα κλαδιά τους έχουν γίνει ένα με την ξύλινη πέργκολα, το παλιό μπαλκόνι… Ούτε εκείνα, επίσης, μοιάζει εύκολο να αντικατασταθούν με άλλα, από μη εύφλεκτα υλικά. Αν το σπίτι είναι εικόνα παγιωμένη, αναμφίλεκτη, σε κάνει να εθελοτυφλείς ακόμη και μπροστά σε χιλιοειπωμένους κινδύνους, να ζεις μέσα στην έλλειψη προφύλαξης, στην απουσία φροντίδας.
Είναι κι ότι είμαστε, πολλοί από εμάς, αδρανείς. Μαθημένοι να περιμένουμε τα πάντα από την εκάστοτε κυβέρνηση, από το παρόν-απόν κράτος, συνεχίζουμε αμέριμνοι την πεπατημένη μας, αποφεύγοντας οτιδήποτε υποπτευόμαστε πως προϋποθέτει μετακίνηση από την, όπως όπως, πορεία μας, δηλαδή αρνούμαστε προσωπική εμπλοκή, ξεβόλεμα και αλλαγή ρουτίνας.
Η υποχρέωση κατάρτισης τεχνικής έκθεσης σχετικά με την επικινδυνότητα των ακινήτων που βρίσκονται σε ακτίνα 300 μέτρων από δάση, δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις, πετάει αναμφίβολα το μπαλάκι της πυροπροστασίας στους ιδιώτες, όμως αποτελεί, ακόμη κι αν μερικώς εφαρμοστεί, με διευκολύνσεις προς δήμους και πολίτες, μια εξαιρετική άσκηση ανάληψης ατομικής ευθύνης.
