Συμβαίνει πάντα με τη σκανδαλοθηρία. Στο τέλος δηλητηριάζει εκείνους που τη σπέρνουν. Σαν τέτοιο κρούσμα αυτοδηλητηρίασης πρέπει μάλλον να αντιμετωπιστεί η ενδοσυριζαϊκή διαμάχη που προκάλεσε ο Σάκης Οικονόμου, πρώην βουλευτής και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ισχυρισμός του Οικονόμου, ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που κρατούσαν την πλειοψηφία στην επιτροπή «πόθεν έσχες», έκαναν περίπου τα στραβά μάτια για τη δήλωση περιουσιακής κατάστασης του Κυριάκου Μητσοτάκη, στο πλαίσιο κάποιας άδηλης «συναλλαγής», έστρεψε εσωτερικά την επιθετικότητα που μέχρι προχθές εκδηλωνόταν κατά του πρωθυπουργού.
Τα υλικά της καμπάνιας κατά του Μητσοτάκη και της οικογένειάς του είναι, βέβαια, παλιά. Τα υπενθύμισε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, δείχνοντας την καταγωγή τους. Μίλησε για εκείνα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κατηγορούσαν τους «θεσμικούς» του κόμματος επειδή «δεν βάζαμε στις φυλακές πολιτικούς αντιπάλους, δεν μοιράζαμε τα 37 δισ. για να μας ψηφίσουν οι πολίτες, δεν ταυτιζόμασταν στο ύφος και το ήθος της διακυβέρνησης με το τοξικό υπόδειγμα της πολιτικής όπως για τη μη ίδρυση “κόκκινων” προπαγανδιστικών μίντια». Ο κλάδος του κόμματος που σκιαγραφεί ο Βούτσης έχει αξιωθεί και μονολεκτικό ορισμό: πολακισμός.
Ο πολακισμός, που κάποτε είχε επιχειρηθεί να εξωθηθεί στο περιθώριο της κομματικής ζωής, αποδεικνύεται πολύ ανθεκτικός για να πεθάνει. Οχι μόνο δεν τιθασεύτηκε, αλλά έχει καταλάβει την Κουμουνδούρου, με νέες ενσαρκώσεις. Ο Τσίπρας έφυγε. Η μισητή «Ομπρέλα» –μαζί με τη νέα γενιά στελεχών– αυτοεξορίστηκε. Ο πολακισμός όμως μένει, και αναρριπίζει τα παλιά πάθη. Ξαναλανσάρει τις αντισυστημικές του δοξασίες.
Οι δύο κανόνες για τις παρενέργειες της σκανδαλοθηρίας.
Πολλοί πιστεύουν ότι αυτή η εχθροπαθής συνιστώσα, με την ασύμμετρη επιρροή της στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την εκλογική συντριβή. Οι εκπομπές πολιτικού μίσους αποδείχθηκαν αποκρουστικές για το εκλογικό ακροατήριο που ζητούσε έξοδο από την κρίση και θετικό, προγραμματικό λόγο. Η παράταση του αντιμνημονιακού φανατισμού –που άρμοζε μόνο στο κλίμα της χρεοκοπικής δημοκρατίας– έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός εποχής. Ωστόσο, η νέα ηγεσία του κόμματος όχι μόνον επιστρέφει στις ίδιες μεθόδους, αλλά αναπαράγει και ακριβώς το ίδιο ρεπερτόριο. Μπορεί ό,τι δεν συγκίνησε με τους αυθεντικούς εκφραστές του πολακισμού, να «πουλήσει» με τους καλλωπισμένους επιγόνους του;
Αν κρίνει κανείς από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η ξεκούδουνη συζήτηση για τα σπίτια και τις εταιρείες με τα ξενικά ονόματα δεν ωφελεί κανέναν από τους εμπλεκομένους. Η σκοπούμενη συσπείρωση δεν επιτυγχάνεται ούτε για τη Ν.Δ. –που πήγε όψιμα να ηλεκτρίσει τα αντι-ΣΥΡΙΖΑ ανακλαστικά του κοινού της– ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ – ο οποίος κυλάει, με μισόλογα και ασυναρτησίες, στον λάκκο που έσκαβε.
Επιβεβαιώνεται έτσι και ο δεύτερος, αυτονόητος, κανόνας για την εγκατάλειψη της πολιτικής για χάρη της σκανδαλοθηρίας: Στο τέλος κερδίζουν από αυτή μόνο τα αντισυστημικά άκρα. Ο λογαριασμός την Κυριακή.
