Ο όρος «σιωπηλή πλειοψηφία» είχε χρησιμοποιηθεί εκτενώς και στην Ελλάδα στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, όταν ο θόρυβος κοινωνικών μειοψηφιών γεννούσε το αίσθημα επικυριαρχίας των ιδεών τους. Ιστορικά, ο όρος συνδέεται με τον πολιτικό συντηρητισμό και επενδύει στην ανάγκη και στην επιθυμία των αστών για τάξη και ηρεμία. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναφέρονταν στη δύναμη των σιωπηλών αστών. Ιστορικά, η μεγαλύτερη, ίσως, επιβεβαίωση της ισχύος αυτής της αντίληψης ήταν η νίκη του Ντε Γκωλ με ποσοστό άνω του 43% στις εκλογές του 1968.
Εκτοτε, όμως, οι πολιτικές ισορροπίες και οι κοινωνικές αναγνώσεις περί πλειοψηφίας και μειοψηφίας, ισχύος και επιρροής, καταστολής και δικαιωμάτων, έχουν μεταβληθεί. Πώς θα μπορούσε να διαβάσει κανείς τις ιδέες περί σιωπηλής πλειοψηφίας σε έναν κατακερματισμένο κόσμο όπως είναι ο σημερινός;
Οι ευρωεκλογές του 2024 συμβαίνουν σε μια εποχή κατά την οποία οι κοινωνίες της Δύσης είναι πολυδιασπασμένες ως αντανάκλαση μιας πολυκεντρικής πλέον οικουμένης. Και αυτό το γεωπολιτικό σύστημα του 21ου αιώνα, τόσο μακρινό από τον Ψυχρό Πόλεμο του 1980 και τον θρίαμβο του φιλελευθερισμού το 1990, επαναφέρει μετ’ επιτάσεως τα μεγάλα θέματα που αφορούν το μέλλον της Ευρώπης.
Ασχέτως του τρόπου με τον οποίο διαβάζει ο κάθε αναλυτής τις πολιτικές μετατοπίσεις στο σώμα της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, οι σιωπηλές πλειοψηφίες εξακολουθούν και υπάρχουν. Αυτή τη φορά δεν είναι το συμπαγές σώμα των μεσοαστών στο οποίο απευθύνονταν οι συντηρητικοί πολιτικοί του 20ού αιώνα. Περισσότερο μοιάζει να αντανακλούν, αυτές οι σιωπηλές πλειοψηφίες, μια ανάγκη. Την ανάγκη της υπεράσπισης μιας καθημερινότητας μέσα στην οποία ο άνθρωπος, ο κάθε πολίτης, παιδί, ενεργός επαγγελματικά ή συνταξιούχος, να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια. Την αξιοπρέπεια την προσεγγίζουν με διαφορετικό τρόπο αντικρουόμενες πολιτικές δυνάμεις και τα ρευστά ιδεολογικά σχήματα. Ωστόσο, ακούγεται ως κρότος ο αχός των σιωπηλών πλειοψηφιών. Και ο κρότος αυτός τρομάζει. Προκαλεί αμηχανία στις πολιτικές ηγεσίες και στα επιτελεία γιατί η προέλευσή του ποικίλλει και απλώνεται ως ριζικό σύστημα σε εδάφη ποικίλης ιδιοσυστασίας. Οι σιωπηλές πλειοψηφίες συγκλίνουν προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος αλλά εκκινούν από τις παρυφές τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς.
Ο ευανάγνωστος κόσμος έτσι όπως φαινόταν από τα προεκλογικά μπαλκόνια του 20ού αιώνα είναι Ιστορία. Οι σιωπηλές πλειοψηφίες ποτέ δεν ήταν τόσο ανεξιχνίαστες.
