Ο πλανήτης Δίας είναι διακριτός με γυμνό μάτι. Μια ακίνητη φωτεινή κουκκίδα, χαμηλά στον ορίζοντα, που ακτινοβολεί σταθερά λίγο μετά τη δύση του Ηλίου. Αυτό που δεν διακρίνεται είναι οι δορυφόροι του. Φτάνουν σχεδόν στους εκατό. Σε έναν από αυτούς, την Ευρώπη, είναι πιθανό να υπάρχει ζωή – έστω και σε επίπεδο μικροοργανισμών.
Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για δύο δορυφόρους του Κρόνου, του δεύτερου μεγαλύτερου πλανήτη του ηλιακού συστήματος: τον Τιτάνα και τον Εγκέλαδο. Γιατί; Διότι σε αυτά τα ουράνια αντικείμενα μπορεί να υπάρχουν ωκεανοί καλυμμένοι κάτω από ένα συμπαγές στρώμα πάγου.
Η ζωή, όπως την ξέρουμε, περιμένουμε να αναδυθεί εκεί όπου υπάρχει νερό «ή άλλη ουσία ικανή να αποτελέσει έναν υγρό διαλύτη, μέσα στον οποίο τα μόρια να μπορούν να συναντηθούν για να συνεχίσουν το έργο της ζωής», όπως γράφουν οι αστροφυσικοί Νιλ Ντεγκράς Τάισον και Ντόναλντ Γκόλντσμιθ στο βιβλίο τους «Η αρχή. Δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια κοσμικής εξέλιξης» (μτφρ. Χριστόδουλος Λιθαρής, εκδ. Διόπτρα).
Ακόμα και στον μακρινό Πλούτωνα, ή τον πιο κοντινό μας Αρη, η παρατήρηση ύπαρξης πάγου από μη επανδρωμένες διαστημοσυσκευές που οργώνουν το ηλιακό μας σύστημα έχει κάνει τους αστροβιολόγους να υποψιάζονται διάφορα. Κι έπειτα, είναι οι εξωπλανήτες, πέρα και μακριά από την αστρική μας «γειτονιά», κάπου 5.000 τον αριθμό, που έχουν εντοπιστεί από το 1992 έως σήμερα. Μακρινές «γαίες» που θα μπορούσαν να φιλοξενούν ζωή.
Τότε… πού είναι οι εξωγήινοι; Κυρίως, πού είναι ένας εξωγήινος πολιτισμός; Πολλοί άνθρωποι, ακόμη και επιστήμονες, πιστεύουν πως η Γη έχει προ πολλού έρθει σε επαφή με εξωγήινα νοήμονα όντα, όμως παραμένει κρυφό. Αλλά «στην επιστήμη, τίποτα δεν είναι τόσο πειστικό όσο οι πειραματικές ενδείξεις», γράφουν οι δύο συγγραφείς.
Ο πιο σίγουρος (ασφαλής και φθηνός επίσης) τρόπος για να έρθουμε σε «επαφή» είναι μέσω των ραδιοτηλεσκοπίων. Διαφορετικά, «η αναζήτηση εξωγήινης ζωής σε ολόκληρο τον γαλαξία θα έπαιρνε εκατομμύρια χρόνια, αν όχι περισσότερο». Με τα ραδιοσήματα στέλνουμε ένα μήνυμα και αυτοί, αν τα βρουν, απαντούν.
«Μόνο μια δυσκολία εμφανίζεται: Γιατί να το κάνουν; Τι ακριβώς στον πλανήτη μας μας καθιστά ξεχωριστούς, σε σημείο που να αξίζουμε την προσοχή των εξωγήινων κοινωνιών, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν;».
Η ασημαντότητα του πλανήτη μας και, βέβαια, οι αχανείς αποστάσεις ανάμεσα στα άστρα καθιστούν σχεδόν απαγορευτική μια τέτοια συνάντηση. Ομως και μόνον ως ιδέα, ως πιθανότητα, είναι κάτι ερεθιστικό, σωστά;
«Η πιο σημαντική είδηση στην ανθρώπινη ιστορία», καταλήγουν οι συγγραφείς, «μπορεί να φτάσει αύριο, του χρόνου ή ποτέ. Ας πάμε σε μια καινούργια αυγή, έτοιμοι να αγκαλιάσουμε τον κόσμο όπως μας περιβάλλει και όπως μας αποκαλύπτεται, λάμποντας από ενέργεια και γεμάτος μυστήριο».
