Η πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα είναι καθοριστική για το μέλλον των Ελλήνων. Οπως και να το δούμε, η Ελλάδα μόνη της δεν έχει τα μεγέθη για να εξασφαλίσει την ασφάλεια και την ευημερία των κατοίκων της χωρίς ισχυρές συμμαχίες. Οι παραδοσιακοί «προστάτες» είναι πολύ μικρότεροι σήμερα απ’ ό,τι ήταν στις εποχές που οι μεταξύ τους διαμάχες καθόριζαν τις τύχες μας. Σήμερα, έχουμε την τύχη να εξαρτώμεθα από μια ένωση στην οποία επιλέξαμε να ενταχθούμε, που δεν μας επιβλήθηκε. Αναπτυσσόμαστε μέσα σε ένα περιβάλλον που προστατεύει τις ιδιαιτερότητές μας και απαιτεί συνεχή βελτίωση του πάντα ανεπαρκούς κράτους μας. Εχουμε, λοιπόν, δικαίωμα και υποχρέωση να εξασφαλίζουμε τα συμφέροντά μας και να συμβάλλουμε στην ενίσχυση και ανάπτυξη της Ε.Ε. Οταν οι δύο αυτές προτεραιότητες συνδυάζονται, είναι προς όφελος και της χώρας, και της Ενωσης.
Οι σημερινές εκλογές για τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όμως, δείχνουν ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μια ιδιότυπη σχέση με την Ε.Ε.: Ενώ είμαστε εξαρτημένοι απ’ αυτήν, υιοθετούμε μια περίεργη ανεμελιά ως προς τη συμβίωση αυτή. Θέλουμε «περισσότερη Ευρώπη» χωρίς να συζητάμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό, τι μας συμφέρει, τι μπορεί να βλάψει τα συμφέροντά μας. Δηλώνουμε πίστη στη δημοκρατία και στην ελευθερία, αλλά περιμένουμε από άλλους να παίρνουν αποφάσεις για εμάς. Ή τους έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη ή βαριόμαστε να συζητάμε ζητήματα που θα καθορίσουν την ποιότητα της ζωής μας και το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό μαρτυρεί το γεγονός ότι και σε αυτές τις εκλογές δεν ξεφύγαμε (παρά για ελάχιστες στιγμές) από το περιεχόμενο και την ένταση της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Το ερώτημα που μας απασχολεί όλη την προεκλογική περίοδο –και σήμερα– είναι εάν η κυβέρνηση θα βγει ενισχυμένη ή με κομμένα τα φτερά, εάν το ΠΑΣΟΚ θα περάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, πόσο καλά θα τα πάνε ο Βελόπουλος και άλλοι σχηματισμοί στα δεξιά της Ν.Δ.
Στην Ευρωβουλή θα μετρήσουν η ποιότητα των εκλεγμένων, η συμμετοχή τους στις εξελίξεις και η συμβολή τους στην ενίσχυση της χώρας μας και της Ε.Ε.
Οπως συνηθίζεται, για εμάς οι ευρωεκλογές είναι δημοψήφισμα για την απόδοση της κυβέρνησης – μια φαινομενικά μη δεσμευτική απεικόνιση της στιγμής, η οποία, ωστόσο, μπορεί να προκαλέσει εξελίξεις. Ο,τι κι αν συμβεί σε αυτό το επίπεδο, πιθανότατα δεν θα συμβάλει στην ενίσχυση της ελληνικής παρουσίας στην Ευρωβουλή. Εκεί θα μετρήσουν η ποιότητα των εκλεγμένων, η συμμετοχή τους στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και η συμβολή τους στην ενίσχυση της χώρας μας και της Ε.Ε. Πρόσφατη έρευνα που δημοσίευσε η διαΝΕΟσις βρήκε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων (από 72% έως 83,8%) θέλει «περισσότερη Ευρώπη» στην Αμυνα και Εξωτερική Πολιτική, στην Υγεία, στο Περιβάλλον, στην Παιδεία, στην Οικονομία και στη Μετανάστευση. Πώς εξασφαλίζεται αυτό, όταν περίπου ένας στους δύο ψηφοφόρους αναμένεται να απόσχει από τις εκλογές, όταν το πιθανότερο είναι να εκλεγούν υποψήφιοι βάσει της «αναγνωρισιμότητάς» τους για κάτι άλλο από τις γνώσεις τους ως προς την Ευρώπη και τα πραγματικά συμφέ-ροντα της Ελλάδας;
Εάν η νέα εκπροσώπηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι καλύτερη από την προηγούμενη, θα επιβεβαιώσουμε την υποψία ότι και στα πιο σοβαρά ζητήματα επιδιδόμαστε σε μεγαλοστομίες, αλλά αφήνουμε την ευθύνη των αποφάσεων σε άλλους – σε όσους ψηφίζουν αντί για εμάς, στους ευρωβουλευτές άλλων χωρών και στους αξιωματούχους που αυτοί προωθούν. Εάν οι πολίτες δεν αναγκάσουν τους πολιτικούς να αλλάξουν νοοτροπία, εάν δεν ψηφίζουμε και δεν πράττουμε με κριτήριο την επιβίωση της χώρας, θα συνεχίσουμε αμέριμνοι όπως είμαστε. Πιστεύοντας ότι η ρουτίνα των ενδοοικογενειακών καβγάδων μας μάς προστατεύει, βασιζόμαστε ακόμη στην καλοσύνη των ξένων.
