Θεώρησαν ορισμένοι ότι μετά τη συντριβή της Μεγάλης Ιδέας στις ακτές της Ιωνίας πριν από έναν αιώνα, η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας μας σε μια ενωμένη Ευρώπη μπορούσε να αποτελέσει τη νέα κινητήρια δύναμη του ελληνισμού. Λιγότερο ριψοκίνδυνη ασφαλώς από τις παρορμητικές επιδιώξεις του Ελευθερίου Βενιζέλου περί ανασυστάσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπό την εδαφική της μορφή.
«Η Ελλάδα δεν ανήκε ποτέ σε καμία οικογένεια εθνών, σε καμία εθνική ομάδα – Λατίνοι, Αγγλοσάξονες, Σλάβοι, Σκανδιναβοί. Οι Ελληνες έμειναν μονάχα Ελληνες. Ακόμη και η γλώσσα τους δεν ταξίδευσε ποτέ», έγραφε η Ελένη Βλάχου το 1980. Το αίσθημα «του ανήκειν» κάπου υπήρξε για τους Ελληνες πάντα επιτακτικό. Μια ενωμένη Ευρώπη ήταν ένα καταφύγιο ασφαλές.
Το τι όντως καταφέραμε εμείς οι κάτοικοι αυτής της χώρας από τη στιγμή που εντάχθηκε η Ελλάς στην Κοινή Αγορά το 1981 είναι ένα θέμα που επαφίεται στην κρίση του αναγνώστου αυτής της στήλης. Το ουσιώδες στην παρούσα φάση είναι ότι η Ε.Ε. και οι πολίτες των κρατών που συγκροτούν την ενιαία ούτως ειπείν ευρωπαϊκή οικογένεια έχουν εισέλθει πλέον σε φάση επικινδύνου μεταλλάξεως.
Εάν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει σήμερα την ενωμένη ούτως ειπείν Ευρώπη, είναι η απουσία ζωτικής ορμής. Είναι μια ιδιότητα που η Ε.Ε. απώλεσε σταδιακά, έως ότου με τη βίαιη παρέμβαση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν αναθεώρησε εν μια νυκτί την ενεργειακή πολιτική της έναντι της Ρωσίας και ενεπλάκη εκούσα άκουσα στον ρωσοουκρανικό πόλεμο.
Η εποχή που ο στρατηγός και πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκωλ διακήρυσσε το όραμα μιας Ευρώπης «από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια» είχε περάσει οριστικά. Οπως όταν και πάλι ο ίδιος έλεγε στον έμπιστό του υπουργό και δημοσιογράφο Αλέν Περεφίτ ότι «η Ρωσία θα πιει τον κομμουνισμό όπως το στυπόχαρτο πίνει το μελάνι».
Υπήρξαν κάποια χρόνια που οι Ευρωπαίοι θεωρούσαν ότι οι λαοί και τα κράτη είναι αιωνόβια, ενώ τα καθεστώτα δεν είναι παρά μια μεταβατική μορφή διακυβερνήσεως στην ιστορία των κρατών. Αυτή η αντίληψη πραγμάτων έχει ατονήσει εδώ και καιρό τουλάχιστον στην αμερικανοκρατούμενη Δύση.
Σε αυτή τη γενική χαλάρωση που επικρατεί δεν είναι παράδοξο ότι οι εθνικιστικές τάσεις, που ουδέποτε εξέλειπαν, αρχίζουν πλέον να ισχυροποιούνται και διατυπώνονται ανησυχίες από την πλευρά του ευρωπαϊκού κατεστημένου ότι το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών ενδέχεται να ανατρέψει δραστικά τον συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων στη σύνθεση του νέου Ευρωκοινοβουλίου.
Οι Σοσιαλιστές, που αποτελούσαν τον έναν από τους δύο πυλώνες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έχουν τρωθεί σοβαρά. Το Λαϊκό Κόμμα των Ευρωπαίων Συντηρητικών απειλείται από την αύξηση της ισχύος της ομάδος «Ταυτότητα και Δημοκρατία», της οποίας ηγείται η Γαλλίδα Μαρίν Λεπέν, και της ομάδος «Ευρωπαίοι Συντηρητικοί Ρεφορμιστές» της Τζόρτζια Μελόνι. Σήμερα επιτέλους θα κριθεί αυτό το θέμα. Οσο για την Ελλάδα, ακολουθεί τους δικούς της ρυθμούς.
