Δύο είναι τα στοιχήματα των σημερινών ευρωεκλογών. Η Ν.Δ. να πάρει πάνω από 30% και το ΠΑΣΟΚ να βγει δεύτερο κόμμα. Αν το ΠΑΣΟΚ είναι πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι ήττα του κ. Ανδρουλάκη ακόμη κι αν το κόμμα του έχει βελτιώσει την επίδοσή του σε σχέση με τις προηγούμενες εθνικές εκλογές. Αν η Ν.Δ. δεν επιτύχει το 30%, θα θεωρηθεί επίσης ήττα – χωρίς αυτό, όμως, να σημαίνει πως αν γίνουν αύριο εθνικές εκλογές δεν θα βγει πάλι πρώτη με 40%.
Αρα οι συγκεκριμένες ευρωεκλογές –τόσο κοντά στις εθνικές εκλογές–, ακόμη κι αν περάσουν κάποια μηνύματα δυσαρέσκειας προς τους κυβερνώντες, δεν μπορούν να αποτελέσουν πραγματικό βαρόμετρο για τη κυβέρνηση. Πόσο μάλλον όταν η αποχή αναμένεται να σημειώσει και πάλι ρεκόρ – πολλοί εκτιμούν ότι θα ξεπεράσει το 50%, για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση.
Οσοι αποφασίζουν να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές έχουν μια τάση να σπάνε τις κομματικές γραμμές και να στηρίζουν δυσανάλογα πολύ τα μικρότερα κόμματα. Για να επιστρέψουν όμως στις παραδοσιακά κομματικές προτιμήσεις στις εθνικές εκλογές.
Τα πιο επιτυχημένα νέα μικρά κόμματα σε ευρωεκλογές ήταν η Πολιτική Ανοιξη του Αντώνη Σαμαρά (πήρε 8,7% στις ευρωεκλογές του 1994) και το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη (πήρε 6,6% στις ευρωεκλογές του 2014). Και τα δύο, όμως, εγκαταλείφθηκαν σταδιακά από τους ψηφοφόρους στις εθνικές εκλογές και διαλύθηκαν.
Παρά την έλλειψη ενδιαφέροντος στις φετινές ευρωεκλογές, οι αρχηγοί των κομμάτων έριξαν όλο το πολιτικό τους βάρος και σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Τον τόνο έδωσε ο υπερκινητικός κ. Κασσελάκης, ο οποίος προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι καταλληλότερος από τον κ. Τσίπρα και επιχειρεί να πάρει μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιούνιο.
Παραμένει πάντως ανεξήγητο το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να συγκεντρώνει ποσοστά γύρω στο 14%-15% στις δημοσκοπήσεις. Οταν μάλιστα είναι φανερό ότι ο κ. Κασσελάκης ούτε αριστερός είναι, ούτε σχέση με την πολιτική έχει. Και είναι επίσης σαφές ότι προσπαθεί να δημιουργήσει –εκτός των προδιαγραφών της Αριστεράς– ένα κόμμα προσωποπαγές, χωρίς πολιτική ταυτότητα, με βάση τις αλλοπρόσαλλες και συχνά αντιφατικές επιλογές του.
Από τη μια πλευρά ψηφίζει τα κονδύλια για την άμυνα στον προϋπολογισμό, από την άλλη επιτίθεται στον κ. Μητσοτάκη που παρήγγειλε φρεγάτες Belharra και έχει λιγότερους πόρους για να χρηματοδοτήσει την κοινωνική πολιτική της χώρας. Από τη μια αρνείται, μήνες τώρα, να δώσει πραγματικά στοιχεία για την οικονομική του κατάσταση, συγχρόνως όμως επιτίθεται στον αρχηγό της Ν.Δ., ο οποίος έχει υποβάλει αλλεπάλληλα «πόθεν έσχες», ότι κρύβει τα περιουσιακά στοιχεία του και εισπράττει μίζες. Από τη μια ξοδεύει 1,7 εκατ. ευρώ για την αγορά ενός σπιτιού στο Κολωνάκι και από την άλλη καμώνεται ότι νιώθει την αγωνία τού οικονομικά ανίσχυρου πολίτη που ζει ακόμη με τους γονείς του επειδή δεν μπορεί να νοικιάσει ένα αξιοπρεπές σπίτι. Εμφανίζεται ως ο καλύτερος μάνατζερ κι ο άνθρωπος που έχει να προσφέρει απλές λύσεις για τα πολύπλοκα προβλήματα του τόπου και συγχρόνως προτείνει παροχές και αυξήσεις ύψους 45 δισ. ευρώ, ικανές να στείλουν κατευθείαν τη χώρα στα μνημόνια.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι για πρώτη φορά εκλογές βασίστηκαν κυρίως στα προσωπικά μηνύματα των πολιτικών αρχηγών μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και κυρίως του TikTok, ενώ κανένα από τα σημαντικά θέματα που έχει μπροστά της η Ευρώπη –γεωπολιτικά λόγω των συγκρούσεων σε Ουκρανία και Μέση Aνατολή, αλλά και οικονομικά λόγω του τεχνολογικού ανταγωνισμού ΗΠΑ και Κίνας– δεν συζητήθηκε στο ελάχιστο.
Εάν, ίσως, επιστρέψουμε κάποια στιγμή σε ευρωεκλογές με λίστα –κι όχι με σταυρό όπως είναι σήμερα–, η προεκλογική αντιπαράθεση να επιστρέψει και αυτή στις ιδέες και στις πολιτικές και να αφήσει πίσω της τη μικροπολιτική, τα κοινωνικά δίκτυα και το lifestyle.
Με λίστα εξάλλου εξελέγησαν τα μεγαλύτερα ονόματα της Ευρωβουλής, σημαντικοί πολιτικοί και τεχνοκράτες που μπορούσαν να διαχειριστούν με επάρκεια τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Από τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη έως τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον Δημήτρη Τσάτσο και τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου. Από τη Μαριέττα Γιαννάκου και τον Τίμο Χριστοδούλου έως τον Αναστάσιο Πεπονή, τον Γεώργιο Μαύρο, τον Μανώλη Γλέζο και τον Γρηγόρη Βάρφη. Από τον Ιωάννη Βαρβιτσιώτη και τον Αντώνη Σαμαρά έως τον Γρηγόρη Φαράκο, τον Χρήστο Ζαχαράκη, τον Κωστή Χατζηδάκη και τον Σταύρο Λαμπρινίδη.
