Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς δος ημίν σήμερον ευχάριστο και ανακουφιστικό βράδυ l και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν αυτοχειρίας, αλλά ρύσαι ημάς από του τοξικού. l Αμήν. l Διότι εκεί που λέγαμε ότι απαλλαχτήκαμε από το «χαρισματικό» τέκνον που ο Αλαβάνος εκδικητικά μας εκτόξευσε απερχόμενος, l ξημερώσαμε τρεις μήνες μετά με άλλου είδους ταραχή «χαρισματικό», ουρανοκατέβατο κι αυτό, προσγειωθέν στο κατώφλι μας. l Και μανιακά αξιώνον –όπως το προηγούμενο– να μας κάτσει στο σβέρκο ως κυβερνήτης. l Χρησιμοποιώντας σαν δούρειο Iππο τα τηλεπρωινάδικα, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, θλίψις και στεναγμός (εκτός απ’ αυτόν της απόγνωσης – «θεμά το επίπεδόν μας μέσα!»). l Αναμφισβήτητα το βραδάκι θα είναι ενδιαφέρον έως και θρίλερ (κούφια η ώρα), αλλά προς γαρ το τελευταίον εκβάν θα κριθεί η εκπνοή ανακουφίσεως –ή όχι– και ακολούθως ο γαλήνιος ύπνος – ή το μαύρο φίδι που θα μας φάει πάλι τα σωθικά. l
Ευφημείτε όμως, όπως λένε κι εκείνοι οι αντιπαθείς αισιόδοξοι που τό ‘χουν έτοιμο στο στόμα το ξενέρωτο l «Σε ό,τι σου τυχαίνει, να βλέπεις τα θετικά, όχι τα αρνητικά». l Μάιστα. l Γι’ αυτό κι εγώ εκλιπαρώ εαυτόν να σκέφτεται όχι τι θα μας ξημερώσει το απόβραδο, l αλλά ότι τουλάχιστον έληξε η αφόρητη μίρλα ν’ ακούς απ’ το ραδιόφωνο συνεχώς κάθε ξελιγωμένο «για ευρωβουλή» υποψήφιο, απ’ αυτούς που μαζέψανε τα κόμματα για να παραγεμίσουν τους αερόσακους με τους 42 τους. l Ασε τους κεχαγιάδες «εκπροσώπους», που μας έπρηξαν με το πιγκ πογκ αρχηγικών δηλώσεων, βριθουσών πόθεν έσχες, αλληλοαλαζονείας και μπίιιιιζ στον ένα που τον βαρούν όλοι, διότι ένα το χελιδόνι κι η κάλπη ασφυκτική. l Επίσης μπορείς να αδημονείς ψυχαγωγικώς αν θα σταυρωθούν ή όχι κάτι πούρες αριστερές υποψήφιες, που συστήνονταν στους ψηφοφόρους ως: l Τάδε Δεινοπούλου, «δικηγόρος αφιερωμένη στην κοινωνικά προσανατολισμένη υπερασπιστική δικηγορία» l ή: Τάδε-Εφη Ζαρακρούστα, «υποψήφια διδακτόρισσα, εργαζόμενη με μπλοκάκι» l – ελεήστε, συντρόφια, δικιά σας είμαι, ολοξύλινη, σαν αρχαϊκό ξόανο. l
Ξεφεύγοντας λίγο από τα εκλογικά –για τα οποία μέγα μέρος των ψηφοφόρων αγρόν ηγόρασε, και μάλιστα παραθάλασσιον– ας θυμηθούμε ότι το ερχόμενο Σάββατο 15 Ιουνίου συμπληρώνονται 30 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι l – και πώς περνάνε τ’ άτιμα έτσι, τρέχοντας πια. l Σταμάτησα λιγάκι εδώ να σκεφτώ ποιο επίθετο θα βάλω μπροστά στο όνομά του που να του αρμόζει και να μην είναι και τετριμμένο. l Αλλά ποιος ο λόγος, κατέληξα. l Χωρίς κανένα επίθετο – κι ο ίδιος θα το προτιμούσε. l Μόνο του, «το πιο τίμιο» – τ’ όνομά του. l
Στη μνήμη του θυμίζουμε κάτι που είχε πει στην «Κ» έξι καλοκαίρια πριν από το θάνατό του: l «Αρχίζω να υποπτεύομαι πως η τέχνη είναι ένα συμπλήρωμα μη αρτιμελών ανθρώπων. l Και μια διέξοδος στις παλιές, πολύ κλειστές, καταπιεσμένες κοινωνίες. l Αλλά, απ’ την ώρα που ο δρόμος και το σπίτι έγιναν ένα, σκέπτομαι ότι η τέχνη χάνει τη σημασία της. l Με δύο λόγια, πιστεύω ότι σήμερα η τέχνη γίνεται εις ανάμνησιν αλλοτινών εποχών. Και όχι τόσο από μια σημερινή ανάγκη. l Βέβαια το τραγούδι δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Και γι’ αυτό έχω βάλει σε αυτό όλες μου τις δυνάμεις». l
Σκέφτομαι αυτά τα δύο αντικρουόμενα, «Αρχίζω να υποπτεύομαι…» της αρχής και το «Με δυο λόγια, πιστεύω ότι…» προς το τέλος. l Δεν θολώνουν, αντίθετα νομίζω ότι αποσαφηνίζουν το νόημα αυτής της τολμηρής και καθαρά χατζιδακικής σκέψης. l Είναι από τις σκέψεις που επί χρόνια μπορούν να τριβελίζουν ένα πνεύμα που αγάπησε πολύ και τη μουσική, και το χορό, και τη ζωγραφική, και το θέατρο, και την ποίηση. l Ποιος άλλος θα τολμούσε να πει κάτι τέτοιο, βλέποντας έστω τι καιροί ξημέρωσαν. l Ποιος αδιάφορος για την τέχνη θα το σκεφτόταν καν.
