Τα προγνωστικά ήταν απολύτως βαρετά: Η Ν.Δ. θα επιβεβαίωνε την πολιτική κυριαρχία της, χωρίς ανταγωνιστικό κόμμα στην αντιπολίτευση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρεί την υπεροχή του έναντι του ΠΑΣΟΚ και την κοινωνική δυσαρέσκεια να καθρεφτίζεται στην αποχή και στην χαμένη ψήφο.
Τελικά, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έγινε πιο ενδιαφέρον:
• Η αποχή δεν ήταν απλώς πολύ μεγάλη, αλλά εκρηκτική και πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, και αυτό δείχνει ακραία κλιμάκωση της κοινωνικής δυσφορίας, ειδικά στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, δεδομένου ότι οι δυνάμεις δεξιά της Δεξιάς ενισχύθηκαν.
• Η φθορά της κυβέρνησης δεν ήταν απλώς αναμενόμενη, αλλά πολύ πιο σοβαρή από όσο είχαν προβλέψει στο Μέγαρο Μαξίμου, σημάδι μεταξύ άλλων ότι έχουν χάσει τον επαγγελματισμό τους στην ανάλυση των πολιτικών δεδομένων. Συνάγεται επίσης και κυρίως το συμπέρασμα ότι τελείωσε η αυταπάτη της παντοδυναμίας που αποτελούσε το σημαντικότερο πλεονέκτημα της Ν.Δ. ως εγγυήτριας της σταθερότητας/κανονικότητας.
• Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να εκτιναχθεί και του ΠΑΣΟΚ να ανακτήσει τη θέση του ως αξιωματική αντιπολίτευση επιβάλλει διεργασίες για την ανασύνθεση του χώρου, παρόλο που τα ποσοστά και των δύο κομμάτων δεν ευνοούν την αμφισβήτηση των ηγεσιών, που αντιστέκονται στην απώλεια της αυτονομίας τους.
Από τη φθορά της κυβέρνησης στην αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να εκτιναχθεί και του ΠΑΣΟΚ να ανακτήσει τη θέση του ως αξιωματική αντιπολίτευση.
• Ο εκλογικός διασυρμός της Νέας Αριστεράς επιβεβαιώνει την αποτυχία του παλιού κόσμου και των παλιών μοτίβων της Αριστεράς, που επικαλείται ηθικό πλεονέκτημα χωρίς να το αποδεικνύει στην πράξη.
• Η κατώτερη των προσδοκιών καταγραφή του Κόσμου (Π. Κόκκαλης) και των Δημοκρατών (Α. Λοβέρδος) αποδεικνύει ότι οι μη ριζοσπαστικές δυνάμεις ενός νεφελώδους μεσαίου χώρου δεν έχουν κοινό σε καιρούς άγριων ανισοτήτων και περιβαλλοντικής καταστροφής.
• Τα νέα άνθη του ακροδεξιού κακού ωφελούνται από τη γονιμότητα στο υπερσυντηρητικό τόξο προς ευθυγράμμιση με την ευρωπαϊκή δυναμική και προς επιβεβαίωση του κινδύνου τροφοδότησης του εθνολαϊκισμού όσο ξεθωριάζει η γοητεία του δημοκρατικού κράτους δικαίου, ξεφτίζει η θρυλούμενη κανονικότητα και απομακρύνονται από την πολιτική διαδικασία σκεπτόμενοι και μετριοπαθείς πολίτες.
Ο πρωθυπουργός έχει το «χαρτί» του ανασχηματισμού για να δείξει ότι πήρε το μήνυμα, με τη δεξιά πτέρυγα της Ν.Δ. να δείχνει τα δόντια της, ενώ ο Στ. Κασσελάκης του καταστατικού συνεδρίου για να φτιάξει, και τυπικά, έναν ΣΥΡΙΖΑ στα μέτρα του, δηλαδή στα χέρια των μελών του και όχι των κομματικών οργάνων.
Στο μεταξύ, φέγγει το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι, με τους περισσότερους να μην μπορούν να αντέξουν το οικονομικό κόστος του, και όπως τραγούδησαν οι Coldplay μπροστά στους πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος, «Life goes on, it gets so heavy» (η ζωή προχωράει και γίνεται πιο δύσκολη), «The wheel breaks the butterfly» (ο χρόνος περιστρέφεται σαν πεταλούδα) – μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές.
