Ανοδος Ακροδεξιάς, μεγάλη αποχή. Ενα δίπτυχο διόλου αισιόδοξο για την Ευρώπη. Μήνυμα ή χαβαλές; Τιμωρητικό αποτέλεσμα για το σύστημα ή χαλαρή ψήφος; Οργή ή στροφή σε έναν όλο και περισσότερο επιθετικό συντηρητισμό; Ποιος μπορεί να χρεώσει, με ασφάλεια, μόνο στη μετανάστευση ή στο Διαδίκτυο ή στη woke κουλτούρα τη στροφή των ψηφοφόρων (όσων, τουλάχιστον, συμμετείχαν στις ευρωεκλογές) στην άκρα Δεξιά; Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν παρά μόνον από τους ίδιους τους εκπροσώπους αυτών των αντιλήψεων. Ολοι οι άλλοι, ευτυχώς ακόμη αρκετοί, οφείλουμε να διαπερνάμε τα εμφανή και να αφουγκραζόμαστε τα σημεία των καιρών και τα «τέρατα» των υπεραπλουστευτικών θεωριών.
Αν κάτι κατέδειξαν τα αποτελέσματα των χθεσινών ευρωεκλογών είναι ότι πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση τόσο οι πολιτικές ηγεσίες όσο και οι κοινωνίες. Τίποτα δεν είναι πια αθόρυβο και υποδόριο, οι ενδείξεις είναι σαφείς και σημαιοστολισμένες.
Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή για την Ευρώπη, οι αποκλεισμοί και τα κλειστά συστήματα φαίνεται να κερδίζουν τις εντυπώσεις, εις βάρος των ανοιχτών και φιλόξενων κοινωνιών.
Στη δήλωσή του, αμέσως μετά την πρώτη εκτίμηση αποτελεσμάτων από το υπουργείο Εσωτερικών, ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης Κυριάκος Βελόπουλος δήλωσε ότι με το υψηλό ποσοστό του (πάνω από 9%) δημιουργείται ένας «πόλος πατριωτικής διακυβέρνησης του τόπου». Το κόμμα του εμφάνιζε άνοδο στις δημοσκοπήσεις τους τελευταίους μήνες, παρουσιάζοντας, αυτό που ο ίδιος αποκαλεί, μια όλο και πιο συμπαγή αντίληψη ενός τριπτύχου «εθνικού – λαϊκού – κοινωνικού». Τονίζοντας πάντα στις ομιλίες του την «πατριωτική» εκδοχή. Ποιοι είναι άραγε οι «πατριώτες» στους οποίους απευθύνεται ο κ. Βελόπουλος; Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς. Αφηνιάζουν με οτιδήποτε θεωρούν ότι απειλεί την κυριαρχία της χώρας, της οικογένειας, της θρησκείας, των συμβόλων πάνω στα οποία «χτίζεται», κατά τη γνώμη τους, το παρόν και το μέλλον μας. Στις απειλές, ασφαλώς, εξέχουσα θέση έχουν οι ξένοι και τα ομόφυλα ζευγάρια. Εχουμε ακούσει επίσης τον πρόεδρο της Ε.Λ. να υποστηρίζει την οπλοκατοχή και να αμφισβητεί τη δημοκρατία διότι, όπως λέει, αν πράγματι υπήρχε, «τουλάχιστον 1.000 λαμόγια θα ήταν φυλακή».
Δεν είναι δύσκολο να βρεθεί κανείς καβάλα στο παλιρροϊκό κύμα του ανορθολογισμού χαϊδεύοντας αυτιά, σε μια εποχή όπου ο φόβος, η βία και η έπαρση της αμάθειας (βλέπε των αμετακίνητων βεβαιοτήτων) είναι πρώτα στη λίστα της διαδικτυακής «επικοινωνίας» και του δημόσιου λόγου. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή για την Ευρώπη, οι αποκλεισμοί και τα κλειστά συστήματα φαίνεται να κερδίζουν τις εντυπώσεις, εις βάρος των ανοιχτών, φιλόξενων και φιλοπερίεργων κοινωνιών.
Ο θόρυβος που παράγεται από την Ακροδεξιά κάνει μια χώρα πιο άνυδρη –άρα και ευάλωτη– με την περιχαράκωση και την άρνηση των αλλαγών και της εξέλιξης. Και αν το μέτρο της «προόδου» χάνεται καμιά φορά, ολισθαίνοντας στην υπερβολή, δεν είναι λύση η κατάργησή του. Ούτε ελληνική ούτε ευρωπαϊκή.
