Η συντριπτική αποχή δεν αφορά μόνον την κυβερνητική πλειοψηφία. Αφορά και τους μνηστήρες της, οι οποίοι δεν κατάφεραν να εισπράξουν την όποια δυσαρέσκεια. Οι ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη τους στην πολιτική σκηνή. Εδειξαν ότι το δράμα που αναπαρίσταται σ’ ένα μεγάλο μέρος δεν τους ενδιαφέρει. Δεύτερον, η κυβερνητική πλειοψηφία, παρά το πλήγμα που υπέστη, άντεξε. Η απόσταση που τη χωρίζει από το δεύτερο κόμμα παραμένει μεγάλη. Υπάρχουν κι άλλα, δευτερεύοντα ίσως, όμως διόλου αμελητέα συμπεράσματα. Οπως η ευκολία με την οποία γύρισαν την πλάτη τους οι ψηφοφόροι στον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίον χειροκροτούσαν όσο ασκούσε εξουσία. Υιοθέτησαν τον νέο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Δεν ξέρω αν είναι ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Με ενδιαφέρει περισσότερο ότι δύο αντιευρωπαϊκά φιλορωσικά κόμματα, το ΚΚΕ και η Ελληνική Λύση, συγκεντρώνουν το 20% της προτιμήσεως των ψηφοφόρων. Και γύρω τους οι ψάλτες των αποκομμάτων και όσοι, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, υπονομεύουν τις ευρωπαϊκές ιδέες στους μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς.
Στο κέντρο της Ευρώπης, από το οποίο δεν απέχουμε και τόσο πολύ, η κατάσταση είναι προβληματική. Στη Γαλλία το κόμμα της Λεπέν πέτυχε μια συντριπτική νίκη κατά του Μακρόν. Δεκαπέντε μονάδες διαφορά τουλάχιστον. Στη Γερμανία η τρισκατάρατη AfD τερμάτισε δεύτερη μπροστά απ’ τους Σοσιαλδημοκράτες. Η Αριστερά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την άνοδο της Ακροδεξιάς. Μόνον που η Ακροδεξιά δεν αποτελεί ενιαίο μέτωπο. Αλλο η Λεπέν, άλλο η Μελόνι και άλλο η AfD. Υπάρχουν συγγένειες, όπως το μεταναστευτικό και η ασφάλεια, όμως η προσπάθεια της Αριστεράς να κατασκευάσει ένα φάντασμα ολοκληρωτισμού, όπως στον Μεσοπόλεμο, δεν μπορεί παρά να πέσει στο κενό. Απλώς επιβεβαιώνει τις ιδεολογικές της εμμονές, την ανοχή της στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση και την παραβατικότητα. Οταν η σπονδυλική στήλη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος υποφέρει από τους πόνους που της προκαλούν τα άκρα της δημοκρατίας, χρειάζεται ορθοπεδικές παρεμβάσεις. Ο Μακρόν διέλυσε την Εθνοσυνέλευση και προσφεύγει στις κάλπες. Δεν είναι και λίγο. Παραδοχή μιας συντριπτικής ήττας; Και ποιος ξέρει τι έπεται; Ο Μακρόν θα διατηρήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή θα επιχειρήσει τη συγκατοίκηση; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, είναι απούσα. Το παιχνίδι θα κριθεί ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και την καθαρόαιμη Δεξιά. Εντέλει αυτές οι ευρωεκλογές ξαναμοιράζουν την τράπουλα στην πράσινη τσόχα της Ευρώπης. Εις τα καθ’ ημάς, η Αριστερά ακολουθεί την ευρωπαϊκή της μοίρα. Κοινώς, η επιρροή της υποχωρεί από τη μια εκλογική αναμέτρηση στην άλλη. Δεν πρόκειται να ανακάμψει όσο δαιμονοποιεί τη λεγόμενη Ακροδεξιά, η οποία στο κάτω κάτω δεν είναι εγκάθετη, αλλά επιλογή των ψηφοφόρων.
