Ολα είναι θέμα οπτικής γωνίας, δηλαδή «πολιτικής βούλησης» και ψυχικών αναγκών. Θέλουμε να δούμε το ποτήρι ολόγεμο και όχι απλώς μισογεμάτο, μολονότι κάποιες τρυπούλες στα πλαϊνά του δίνουν στη διαρροή γνωρίσματα ακατάσχετης αιμορραγίας; Θα το δούμε. Θα μας βοηθήσουν οι τρεις Μοίρες της εθελοτυφλίας: η μυωπία και η πρεσβυωπία (για να μη βλέπουμε ούτε την ευαγγελική «δοκόν εν τω οφθαλμώ» μας ούτε τη μεγάλη εικόνα στο βάθος), και προπάντων η αμβλυωπία, που ακούει και στο παρανόμι «τεμπέλικο μάτι». Και επειδή κοιτάζουμε με τα μάτια αλλά βλέπουμε με τον εγκέφαλο, κατανοούμε πού πρέπει να χρεώσουμε την οκνηρία. Αυτή κι αν έχει παρανόμια: ναρκισσισμός, δυσανεξία στην κριτική, άρνηση λογοδοσίας, υπεροψία, κυνισμός.
Αμβλυωπικά λοιπόν, τεμπέλικα, μπορούμε να πούμε ότι το 60% της αποχής δεν συνιστά απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και δεν υποδηλώνει κρίση αντιπροσώπευσης. Για πολλούς λόγους. Πρώτον, δεν είναι καν 60% αλλά 58,61%. Και ξέρουμε τη σημασία του εναρκτήριου αριθμού. Αλλιώς θα μιλούσε ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης αν το ποσοστό της Ν.Δ. άρχιζε από 3, έστω και 30,01% αν ήταν, αλλιώς και ο κ. Στ. Κασσελάκης αν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ είχε το 2 μπροστά, έστω και 20,01%. Δεύτερον, δεν πρόκειται δα και για πανευρωπαϊκό ρεκόρ, οπότε, προς τι ο σπαραγμός. Με το 59% πετύχαμε το ποσοστό αποχής στη Φινλανδία το 2019, όταν θριάμβευσε με 70% η Κροατία, αφήνοντας πίσω της, στο 69%, την Πορτογαλία και τη Βουλγαρία. Εχουμε δρόμο μπροστά μας.
Τρίτον, δεν μπορούμε ούτε και πρέπει να τα βάλουμε με τον Θεό και τη Μητέρα Φύση, παρότι το φταίξιμο είναι δικό τους. Προίκισαν τη χώρα μας με υπέροχα δαντελωτά ακρογιάλια, ναούς της ωραιότητας. Πώς να μη σπεύσουμε σαν προσκυνητές τους, ιδίως τον Ιούνιο, ελαφρώς φθηνότερο και ακούρσευτο από τις τουριστικές στρατιές;
Από τις ποικίλες ερμηνείες της αποχής, η πιο τεμπέλικη ανακαλύπτει «εκλογική κόπωση» των πολιτών, λες και μας καλούν να σκάψουμε δωδεκάωρο με καύσωνα: σε ενάμιση χρόνο, διπλές βουλευτικές, αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές, ε πάει πολύ. Κουράστηκαν κιόλας οι νέοι και οι νεότατοι ψηφοφόροι ή όσοι ιδεολογικοποίησαν τον ωχαδερφισμό κι είπαν να στείλουν μήνυμα από την παραλία; Φοβάμαι πως το άλλοθι της κοπώσεως ριζώνει στην αντίληψη για έναν «Αϊ-Λαό» που έχει πάντα δίκιο, ακόμα και επί αυτοφθαλμωρυχίας. Με στομωμένα εργαλεία θα ανατάμουμε την επικίνδυνα γενικευόμενη απέχθεια όχι (μόνο) για τους πολιτικούς αλλά για την πολιτική;
