Κάθε κλισέ διασώζει έναν κόκκο αλήθειας. Κλισέ πρώτο: Δεν υπάρχει φάρμακο για το χανγκόβερ. Κλισέ δεύτερο: Ο πρώτος κανόνας στην πολιτική είναι να ξέρεις να μετράς. Ενα κάποιο φάρμακο για το μετεκλογικό χανγκόβερ θα μπορούσε να είναι το μέτρημα – και δη το μέτρημα των αριθμών πίσω από τα ποσοστά. Τα ποσοστά των ευρωεκλογών διαμορφώνονται με βάση ένα εκλογικό σώμα 4 εκατομμυρίων ψηφοφόρων – δηλαδή 1,2 εκατ. λιγότερων απ’ όσους ψήφισαν τον Ιούνιο του 2023.
Πριν αρχίσουμε να δογματίζουμε για την προέλευση και το περιεχόμενο του μηνύματος, και τη στρατηγική που υποτίθεται ότι αυτό υπαγορεύει, τι πρέπει να μετρήσουμε; Πρέπει, πρώτον, να ζυγίσουμε τον κοινό τόπο ότι έχουμε φούντωση της Ακροδεξιάς. Τον Μάιο του 2023 τα κόμματα δεξιά της Ν.Δ. (Βελόπουλος, Νίκη και Σπαρτιάτες) πήραν αθροιστικά 668.537 ψήφους. Προχθές, στην ευρωκάλπη, το άθροισμα Βελόπουλου, Νίκης και του κόμματος της Αφροδίτης Λατινοπούλου ήταν 664.054. Τέσσερις χιλιάδες ψήφοι λιγότερες.
Δικαιολογεί αυτή η στυγνή αριθμητική τον ηθικό πανικό για την άνοδο των άκρων; Δικαιολογεί μήπως το στηθοκόπημα ορισμένων στελεχών της Ν.Δ. που έσπευσαν ήδη από την Κυριακή το βράδυ να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα ως απώλεια της (δεξιάς) «ψυχής» τους;
Τι δείχνουν οι αριθμοί για τη θρυλούμενη φούντωση της Ακροδεξιάς;
Η Ν.Δ. από πέρυσι τον Ιούνιο έχασε κοντά ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους (989.720, για την ακρίβεια). Με δεδομένο ότι από τους αντιπάλους της δεν ενισχύθηκε παρά μόνο οριακά το ΠΑΣΟΚ, δικαιούται κανείς να υποθέσει ότι η αποχή των 1,2 εκατ. προήλθε σε μεγάλο βαθμό από τις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος. Η απώλεια της δύναμής της οφείλεται έτσι στην εικαζόμενη δυσαρέσκεια όσων μεταξύ της Ν.Δ. και των υπολοίπων προτίμησαν τον κανένα. Θα χρειαστεί περισσότερη έρευνα και περίσκεψη για να εξηγηθεί αυτή η (μη) προτίμηση. Θα χρειαστεί κάτι βαθύτερο από τη σαγήνη μιας πρώην πολιτεύτριας της Ν.Δ., που φαίνεται ότι καρπώθηκε τη δικαστική απαγόρευση των εγκάθετων του Κασιδιάρη. Ακόμη κι έτσι, η μετακόμιση της ψήφου από ένα νεοναζιστικών καταβολών μόρφωμα σε έναν λαϊκίστικο λάιτ αντισυστημισμό δεν συνιστά επαναχάραξη του πολιτικού χάρτη.
Σημαίνει άραγε αυτή η διαπίστωση ότι πρέπει να αδιαφορήσουμε για τη δύναμη που αποκτούν οι φωνές του αντιευρωπαϊσμού, του εθνικισμού και του κοινωνικού συντηρητισμού; Σημαίνει ότι πρέπει να αγνοήσουμε τις γεωγραφικές και δημογραφικές παραμέτρους του φαινομένου – που αποκτά πια μόνιμα ερείσματα στις βόρειες περιφέρειες της χώρας;
Οχι. Πρέπει όμως να μπορεί κανείς ταυτόχρονα να βλέπει και τα δύο: Και την παγίωση της τάσης των 660.000 στα δεξιά και τη διαρροή τού ενός εκατομμυρίου στην αποχή.
Κοιτάζοντας πάντως τη σταυροδοσία της «μικρής» Ν.Δ. των ευρωεκλογών, για ένα μπορεί να είναι κανείς σχεδόν βέβαιος: Η Λατινοπούλου θα είχε εκλεγεί άνετα ευρωβουλευτής και με το παλιό της κόμμα.
