Ο Γκαμπριέλ Ατάλ πρότεινε στον Μακρόν, αντί να προκηρύξει εκλογές, να θυσιάσει τον ίδιο. Ο Μακρόν προτίμησε την προσφυγή στις κάλπες. Το αποφάσισε εν θερμώ; Δεν το πιστεύω. Τι προσδοκά; Να κινητοποιήσει ένα εκλογικό σώμα που αυτήν τη φορά θα κληθεί να αποφασίσει για τη διακυβέρνησή του και όχι για την εκπροσώπησή του στο Ευρωκοινοβούλιο; Υποβαθμίζει το αποτέλεσμα και υπερτιμά τη συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές όσων απείχαν; Μπορεί. Ελπίζει ότι τα αντανακλαστικά της δημοκρατικής Γαλλίας θα λειτουργήσουν εις βάρος του κόμματος της Λεπέν; Oταν ο στρατηγός Ντε Γκωλ προκήρυξε εκλογές για να ανακόψει την κοινωνική αναταραχή του Μάη του ’68, στηριζόταν στην πεποίθηση ότι η σιωπηρή πλειοψηφία θα του συμπαρασταθεί. Σε αυτήν δεν μπορεί να απευθυνθεί ο Μακρόν. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορεί να την εντοπίσει η πολιτική της δημοκρατίας. Η γαλλική κοινωνία είναι κατακερματισμένη. Η σιωπηρή πλειοψηφία έχει διασπαστεί σε μειονότητες που θορυβούν διεκδικώντας την ύπαρξή τους.
Ο Μακρόν και οι ελίτ που συγκινεί και τον υποστηρίζουν δεν μπόρεσαν να συνθέσουν τη σιωπηρή μειοψηφία της κοινωνικής συνοχής. Θεώρησαν πως ιδέες όπως το έθνος ή η πατρίδα ήταν ξεπερασμένες. Υποτίμησαν μέχρι πρόσφατα το ταυτοτικό πρόβλημα που προκαλούσε στη γαλλική κοινωνία η μετανάστευση. Δεν υπολόγισαν την αδράνεια της συλλογικής ψυχολογίας. Προσπάθησαν να υποκαταστήσουν τις παραδοσιακές αξίες με τα δικαιώματα μειονοτήτων. Δεν το κατάφεραν. Αντιθέτως κατάφεραν να διευρύνουν το ρήγμα ανάμεσα στις ελίτ και στα στρώματα που συνθέτουν τη σιωπηρή πλειοψηφία, τον τελικό κριτή της δημοκρατίας. Οι αγρότες και οι μικροαστοί με τα κίτρινα γιλέκα δεν έχουν μόνον οικονομικά αιτήματα. Διεκδικούν την κοινωνική τους ύπαρξη, που φοβούνται ότι θα χάσουν από την Ευρώπη του Μακρόν.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η επέλαση της Ακροδεξιάς που οραματίσθηκε η Ακροαριστερά για να δικαιολογήσει τη δική της ύπαρξη δεν πραγματοποιήθηκε. Σίγουρα όμως μια στροφή της Γαλλίας προς τον λεπενισμό θα προκαλέσει δύο βασικά προβλήματα στο μέλλον της Ευρώπης. Το πρώτο είναι η πορεία προς την ενοποίηση. Το δεύτερο είναι η στάση της Ευρώπης απέναντι στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον επεκτατισμό που συνεπάγεται. Και στις δύο περιπτώσεις η Ακροαριστερά συμπίπτει με την Ακροδεξιά. Οπότε μη μας πρήζουν με την επέλαση της Ακροδεξιάς. Ας βρουν άλλο γκάτζετ για να μας συγκινήσουν. Κυρίως, ας ψάξουν τρόπους οι ευρωπαϊκές ελίτ να μεταφράσουν τη γλώσσα τους στη γλώσσα της σιωπηρής πλειοψηφίας μπας και καταφέρουμε να συνεννοηθούμε.
