Πόσο έχει αλλάξει η πολιτική… Οι σημερινές «ανοικτές συγκεντρώσεις» της προεκλογικής περιόδου μοιάζουν με αναιμικά κακέκτυπα των παθιασμένων και τεράστιων συγκεντρώσεων που έζησε η χώρα για πολλές δεκαετίες. Αναρωτιέται κανείς γιατί επιμένουν να τις κάνουν οι πολιτικοί αρχηγοί. Κόσμο δεν μαζεύουν, παλμό δεν έχουν, στην τηλεόραση δεν παίζει και πολύ καλά σαν θέαμα αυτό το σκηνικό. Ακόμη και τα κομματικά στελέχη, οι βουλευτές και αιώνιοι πολιτευτές, δεν κρύβουν ότι το βλέπουν σαν αγγαρεία. Αφήστε που αρχίζουν μετά και οι συγκρίσεις. Από τους παλιότερους, που τα έχουν ζήσει, και από τους νεότερους, που τα έχουν ακούσει και ενδεχομένως μυθοποιήσει στο μυαλό τους. «Α ρε, τι σχέση έχουν αυτές οι ομιλίες με τις ομιλίες του Ανδρέα;» ακούω συχνά να σχολιάζουν διάφοροι γύρω μου. Καμία απολύτως, είναι η απάντηση. Η πολιτική έχει χάσει τη γοητεία της, δεν συνεπαίρνει, δεν ξεσηκώνει. Και μάλλον δεν «πουλάει».
Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό· ας μην υποπέσουμε στην εύκολη λύση της νοσταλγίας. Η χώρα υπέφερε για πολλά χρόνια από τα κομματικά πάθη, αλλά και από το σύνδρομο των μεγάλων, χαρισματικών ηγετών που ήξεραν να μαγνητίζουν τα πλήθη. Ας μην ξεχνάμε ότι η τελευταία φορά που ξαναζήσαμε πάθος, παλμό και το πλήθος να δονείται από συνθήματα ήταν το καλοκαίρι του 2015. Οι ιαχές που ακούγονταν χιλιόμετρα μακριά από την πλατεία Συντάγματος θύμιζαν πολύ ιστορικές, ενίοτε και μοιραίες, στιγμές. Ακολούθησε, όμως, το «κρύο ντους» της σκληρής προσγείωσης στην πραγματικότητα. Το οποίο εξηγεί και το γιατί από τότε χάθηκε η όποια ερωτική σχέση του Ελληνα με την πολιτική.
Σήμερα είναι σπάνιες οι φορές που κάποιος πολιτικός μιλάει στην «ψυχή» ή στο συναίσθημα. Οι προσδοκίες είναι πιο ρεαλιστικές, η καχυποψία μεγαλύτερη από ποτέ. Το πρόβλημα; Οτι οι μόνοι που απευθύνονται στο θυμικό είναι οι έμποροι του θυμού και της απελπισίας. Εχουν εύκολες απαντήσεις, ερμηνείες και λύσεις για όλα. Κάνουν έναν περίπλοκο κόσμο να μοιάζει φανταστικά απλός, χωρισμένος σε μαύρο και άσπρο, με δαίμονες και θύματα. Δουλεύουν περισσότερο με τον φόβο και την ανασφάλεια, όχι με την ελπίδα και την προσδοκία. Το αντίδοτο δεν μπορεί να είναι παρά απτά αποτελέσματα που κάνουν τη διαφορά στις ζωές των πολιτών και η αποφυγή φαινομένων και συμπεριφορών που πληγώνουν τους πολίτες. Οσο αυτά αργούν, τόσο πιο πιθανό είναι να εμφανιστεί κάποιος που θα πατήσει στον κυνισμό και στην απογοήτευση για να ξεσηκώσει τα πλήθη.
