Η είδηση είχε ήδη γίνει γνωστή. ∆εν χρειαζόταν καμία δραματοποίηση, καμία επιπλέον έμφαση. Ηταν αποτρόπαια από μόνη της. Ενα κορίτσι 11 ετών είχε βρεθεί δολοφονημένο στην Ηλεία. Ο θείος της, 37 ετών, συνελήφθη και ομολόγησε. Αυτά τα στοιχεία, όμως, μάλλον δεν ήταν αρκετά για να γεμίσουν τον τηλεοπτικό χρόνο. Επρεπε να βρεθεί η μητέρα του θύματος, να γίνει η σύνδεση, να μιλήσει ζωντανά στον παρουσιαστή. Λες κι αν το τηλεοπτικό κοινό άκουγε τη φωνή της, αν μετρούσε τον πόνο ή την αγωνία στις λέξεις της, να αποκτούσε και το έγκλημα άλλη βαρύτητα, να αποκτούσε πλέον πραγματική υπόσταση.
Σοκαρισμένη ακόμη η μητέρα, φαινόταν από τα λόγια της στον τηλεοπτικό αέρα να αγνοεί τις λεπτομέρειες που είχαν ήδη αποκαλυφθεί στην εκπομπή για την τύχη του παιδιού της. Είπε ότι βρισκόταν στο αστυνομικό τμήμα, είχε μάθει ότι είχε εντοπιστεί ένα κορίτσι, αλλά δεν γνώριζε –ακόμη– εάν ήταν η κόρη της. «Μου είπαν βρήκαν ένα κοριτσάκι σε ένα χωράφι χτυπημένο. Δεν ξέρω όμως αν είναι το παιδί μου νεκρό. Είμαι στην αστυνομία εδώ και τέσσερις ώρες. Πέστε μου λίγο γρήγορα γιατί το κινητό κλείνει από μπαταρία…», είπε στον παρουσιαστή.
Ποια ήταν η δημοσιογραφική αξία αυτής της κλήσης; Γιατί έπρεπε εκείνη τη στιγμή να μιλήσει η μητέρα του θύματος, η οποία φαινόταν να αγνοεί την τραγική έκβαση; Για μία ακόμη φορά, όπως έχει συμβεί στη διαχείριση και άλλων αντίστοιχων ειδήσεων, φαίνεται ότι δεν γίνονται από τη δημοσιογραφική παραγωγή ούτε τα στοιχειώδη.
Δεν υπάρχει κάποιο φίλτρο; Δεν ακολουθείται η διαδικασία της προσυνέντευξης; Εστω κι αν ο χρόνος πιέζει, πάντοτε υπάρχει το περιθώριο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ή λεπτά να συγκεντρωθούν βασικές πληροφορίες, να ζυγίσει κάποιος εάν μια μαρτυρία εκείνη τη στιγμή έχει δημοσιογραφική αξία και κάτι ουσιαστικό να εισφέρει. Οποιος κάλεσε τη μητέρα προτού την «περάσει» στον τηλεοπτικό αέρα και την παραδώσει στον παρουσιαστή, μπορούσε να μάθει πού βρισκόταν εκείνη, τι γνώριζε, εάν ήταν σε θέση ψυχολογικά να μιλήσει. Δεν είναι κάτι δύσκολο, είναι στοιχειώδες.
Η δουλειά μας περιλαμβάνει και την έκθεση στο μακάβριο και την επικοινωνία με ανθρώπους που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Το ζητούμενο, όμως, είναι πώς γίνεται αυτή η προσέγγιση, εάν προσφέρει κάτι στο θέμα, πόσο μπορεί να εκθέσει ή να πληγώσει κάποιον. Οταν προτεραιότητα έχει ο εντυπωσιασμός είναι αναμενόμενο να μη λαμβάνονται όλα αυτά υπόψη.
