Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο Φίλιπ Γκλας παρακολουθεί μαθήματα στο Παρίσι πλάι στη Νάντια Μπουλανζέ (1887-1979).
«Η αίθουσα αναμονής ήταν ολόκληρη μια μικρή βιβλιοθήκη», γράφει στην αυτοβιογραφία του «Λέξεις χωρίς μουσική» (μτφρ. Αφροδίτη Γεωργαλιού, εκδ. Ροπή), «με παρτιτούρες και βιβλία που κάλυπταν τους τοίχους απ’ το πάτωμα ώς το ταβάνι».
Ο νεαρός Γκλας βρίσκεται να κρατάει μια χειρόγραφη παρτιτούρα του Στραβίνσκι, που ο μεγάλος μουσουργός είχε δωρίσει στη «δεσποινίδα Μπουλανζέ», όπως και πρώτες εκδόσεις κλασικών λογοτεχνικών έργων.
«Η Νάντια Μπουλανζέ ντυνόταν πάντα με τον ίδιο τρόπο», γράφει ο Γκλας. «Με φορέματα μακριά ώς το πάτωμα, όλα ραμμένα στο χέρι ειδικά για εκείνη. Κάποτε μου είπε ότι όταν ήταν νεαρή κοπέλα, ακολουθούσε τη μόδα κάθε εποχής. Από τη δεκαετία του ’20, έχοντας πια βρει το στυλ που της ταίριαζε, φορούσε ρούχα που ράβονταν γι’ αυτή, και έκτοτε ήταν σαν να πάγωσαν στον χρόνο, μένοντας σε εκείνα τα χρόνια».
Τη μέρα που τη γνώρισε, του ζήτησε να την ακολουθήσει στο στούντιο μουσικής, παίρνοντας μαζί της λίγες συνθέσεις που της είχε δώσει. «Ηταν οι καλύτερές μου, από τις σαράντα με πενήντα που έγραψα τα πέντε χρόνια των σπουδών μου στο Τζούλιαρντ».
Στην αρχή, η «δεσποινίς Μπουλανζέ», όπως την αποκαλούσαν οι περισσότεροι, παίζει το ένα κομμάτι μετά το άλλο σιωπηλή. «Μέχρι που σταμάτησε χτυπώντας δυνατά με τον δείκτη της ένα μουσικό μέτρο σε κάποια σελίδα. “Α, αυτό το έγραψε πραγματικός συνθέτης!” δήλωσε θριαμβευτικά. Ηταν η μοναδική φιλοφρόνηση που άκουσα απ’ το στόμα της εκείνα τα δύο χρόνια».
Η διετία που θα περάσει κοντά της ο Γκλας θα είναι κάτι σαν στρατιωτική θητεία. «Ηταν ο απόλυτος εφιάλτης», θα δηλώσει αργότερα, «αλλά τον λάτρεψα».
Ο Γκλας ξυπνάει νύχτα για να μελετήσει φούγκες του Μπαχ, νύχτα είναι πάλι όταν τα κλείνει όλα για να ξεκουραστεί. Παρότι έχει μάστερ στη μουσική, η Μπουλανζέ τον βάζει να ξεκινήσει από την αρχή.
Οταν η παλιά του δασκάλα πέθανε το 1979, ο Γκλας ήταν αφοσιωμένος στη σύνθεση της «ινδικής» όπεράς του, «Σατιαγκράχα». Δεκαετίες μετά, θα πέσει στα χέρια του συστατική επιστολή της, την οποία ο ίδιος αγνοούσε. «Ο κύριος Φίλιπ Γκλας παρακολουθεί τα μαθήματά μου στη μουσική τεχνική», έγραφε η Μπουλανζέ. «Η εντύπωση που έχω αποκομίσει είναι ότι πρόκειται για άνθρωπο εξαιρετικά ασυνήθιστο και πιστεύω πως κάποια μέρα θα επιτύχει κάτι πολύ σημαντικό στη μουσική».
«Εμεινα να κοιτάζω το κείμενο σοκαρισμένος. Δεν είχα ιδέα», γράφει ο Γκλας, ο οποίος ήταν πεπεισμένος πως ήταν ο λιγότερο χαρισματικός από τους μαθητές της Μπουλανζέ, διότι αυτόν φόρτωνε με την περισσότερη δουλειά.
Η Μπουλανζέ είχε, φυσικά, δίκιο. Ακούστε, έτσι, ενδεικτικά ένα απόσπασμα από την πρώτη πράξη της «Σατιαγκράχα» με τίτλο «The Kuru Field of Justice».
