Τι καλό μπορεί να κάνει κανείς στην Αθήνα το καλοκαίρι; Για αρχή, μια ωραία βόλτα. Μπορεί να δει την Ακρόπολη και τον λόφο του Φιλοπάππου. Να φιληθεί με το αγόρι του ή το κορίτσι του. Υστερα μπορεί να καθίσει κάπου έξω, γιατί εμείς εδώ τρώμε έξω. Την άλλη μέρα μονοήμερη στα νησιά. Εχουν μέλλον οι δραστηριότητες σε εξωτερικό χώρο σ’ ένα μέρος με 43 βαθμούς Ιούνιο μήνα;
Ισως οι σκέψεις μου μοιάζουν άτοπες, λόγω της θραύσης που κάνει η Αθήνα και φέτος. Αρκεί να πάει κανείς στο αεροδρόμιο. Η κίνηση είναι συγκλονιστική. Αν περιμένεις στις αφίξεις, οι τουριστικοί πράκτορες θα σου πουν ότι δεν σταματάνε από δουλειά, νύχτα μέρα υποδέχονται επισκέπτες, κοιμούνται λίγο και φτου κι απ’ την αρχή, χρυσές δουλειές. Ομως, εγώ πιστεύω ότι η Αθήνα θα μπει στην κατηγορία που είναι η Σεβίλλη ή περιοχές της Ιταλίας – μαγικά μέρη που πρέπει να επισκεφτείς άνοιξη ή φθινόπωρο πια, λόγω κλίματος. Γιατί να πας κάπου με θερμοκρασία 43 βαθμούς;
Οι συνταξιούχοι, για παράδειγμα, ταξιδεύουν πολύ. Τι ζήτηση θα έχει η πόλη μας γι’ αυτήν την ηλικιακή κατηγορία στο άμεσο μέλλον; Φανταστείτε στους 45 βαθμούς να κάνεις μία εφιαλτική βόλτα κάτω απ’ τον ήλιο, αναζητώντας μια στάλα δροσιάς. Κουρασμένος φτάνεις στον Εθνικό Κήπο και λες, οκέι, θα δροσιστώ. Αν πας από την πάνω μεριά (του Συντάγματος) όλα καλά, συνταξιούχε Δανέ, θα ζήσεις. Αν πας από πλευρά του Μετς (στήλες Ολυμπίου Διός), μπορεί να σε βρει κακό, γιατί «εκτελούνται έργα» και οι εκσκαφείς, οι λακκούβες και τα χώματα θα επιταχύνουν την ηλίαση. Αν πας από το Καλλιμάρμαρο, παίζεις με την τύχη σου, γιατί το Καλλιμάρμαρο ήδη κάμποσες ώρες τη μέρα δεν αντέχεται από τη ζέστη και τη λάμψη (και δεν εννοώ τη λάμψη του πολιτισμού μας, αλλά αυτή την εκτυφλωτική, άσπρη λάμψη που έχει μέσα και σκόνη λόγω υψηλής θερμοκρασίας).
Κι ας πάμε στους κατοίκους που ζουν την κλιματική αλλαγή στο πετσί τους. Η καινούργια δημοτική αρχή φαίνεται σοβαρή και πρόθυμη να πρασινίσει την πόλη. Πρέπει να επιταχύνει. Δεν μπορεί ν’ αλλάξει το κλίμα, αλλά πρέπει να γίνουν τα πάντα ώστε να αυξηθούν τα σημεία δροσιάς. Αν ερημώνουν, ολοένα και πιο νωρίς για ολοένα και περισσότερα ώρες, τα εμπορικά καταστήματα, τα σημεία συνάντησης, οι υπαίθριες πολιτιστικές δραστηριότητες και οι δρόμοι, θ’ αλλάξει ριζικά ο τρόπος που ζούμε. Μία υποχώρηση της ζωής στην πόλη. Οπότε πολλά θα μπορούσαν να γίνουν, από την εφαρμογή αρτιότερης πολιτικής στάθμευσης (βλ. «Το Κράσπεδο Των Δισεκατομμυρίων Ευρώ», Adam Markakis, Astylab, μία οικονομική ανάλυση της αγοράς στάθμευσης), μέχρι την επένδυση μέρους των εσόδων της πόλης σε δέντρα, πάρκα, παγκάκια, δημοτικές πισίνες.
Αλλά ας πάμε στους πραγματικά ευάλωτους της υψηλής θερμοκρασίας. Τους φτωχούς. Είδα τις προάλλες έναν άντρα στο μπαλκόνι χωρίς μπλούζα να βρέχεται με το λάστιχο. Μερικοί ηλικιωμένοι δροσίζονται στο φαρμακείο της γειτονιάς μας, αλλά κι εκεί πόσο να καθίσεις; Μα πού ζουν, σκέφτηκα; Γιατί δεν πάνε μέσα στο σπίτι, να βάλουν τον κλιματισμό; Φυσικά, δεν θέλουν αυτή την πρόωρη ανάληψη άλλης μίας δαπάνης. Στα σούπερ μάρκετ είναι δροσερά. Αλλά κι εκεί οι περισσότεροι κάτοικοι δεν περνούν ευχάριστα.
Οπότε φτάνουμε στη δυσκολότερη πίστα, τους εργαζομένους. Ελπίζω φέτος να μην είναι άλλο ένα καλοκαίρι εργοδοτικής ασυδοσίας, αλλά να γίνουν έλεγχοι και να προστατευτεί η εργασία. Θα μπορούσαμε κι εμείς οι ίδιοι να είμαστε λίγο πιο ευγενικοί με ανθρώπους που δουλεύουν όρθιοι στους 45 βαθμούς. Ισως να μη χρειάζεται να γυρίσεις πίσω τον λάτε αμυγδάλου, ούτε να κάνεις οκτώ διαφορετικές ερωτήσεις για τα διαθέσιμα κρύα τσάγια. Θα μπορούσαμε να δείξουμε λίγο σεβασμό προς αυτούς που στηρίζουν με τον ιδρώτα του προσώπου τους τη βασική πηγή εσόδων της χώρας κι ύστερα να αναρωτηθούμε πόσο βιώσιμο είναι αυτό το μοντέλο.
