Οσοι ασχολούνται πρωτίστως με την κατσίκα του γείτονα είναι λογικό να ενοχλούνται από τον γάμο των άλλων. Φανταζόμαστε ότι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία· πόσες κουτσομπόλες υπήρχαν στη γειτονιά, που έτρεχαν από σπίτι σε σπίτι για να επικρίνουν «τα καθέκαστα»; Αλλά είναι θορυβώδης μειοψηφία, ειδικώς αν κορυβαντιά από άμβωνος.
Μπορούν οι μειοψηφίες να παράγουν διά του θορύβου πολιτικά αποτελέσματα, όπως λένε πολλές μετεκλογικές αναλύσεις; Βεβαίως, και η ιστορία της Αριστεράς στη Μεταπολίτευση το αποδεικνύει. Πολιτικά αποτελέσματα παράγονται, όχι μόνο διά της κάλπης, αλλά και διά της ποδηγέτησης εκείνων που κερδίζουν τις εκλογές. Η παραδοσιακή Αριστερά στην Ελλάδα κυμαινόταν πάντα στο 15%, αλλά διαμόρφωσε τις πολιτικές αποφάσεις της πλειοψηφίας διά του συνθήματος «ο λαός απαιτεί…». Ποιος λαός; Ποιος τον ρώτησε; Αγνωστο. Το εντυπωσιακό είναι ότι η Αριστερά που, διά της θορυβώδους επιρροής της, συνέβαλε τα μάλα για να οδηγηθούμε στη χρεοκοπία, μετά ζητούσε τα ρέστα για τη χρεοκοπία.
Εδώ όμως πρέπει να σημειώσουμε ότι τουλάχιστον εκείνοι δεν διεκδίκησαν τα δικαιώματα των άλλων· τότε «ο λαός απαιτούσε…» να συνεχιστεί το μπάχαλο στα ΑΕΙ, άντε και κανένα επιπλέον επίδομα στο Δημόσιο. Τούτοι εδώ θέλουν να βάλουν χέρι στις ζωές των άλλων, όσων τέλος πάντων αποφασίζουν να πάνε σε ένα δημαρχείο για να νομιμοποιήσουν (στα μάτια μόνο του κράτους) τη σχέση τους. Δεν απαιτούν να πάνε στην Εκκλησία που έχει τους δικούς της κανόνες, δεν επιβαρύνουν τους φορολογουμένους, δεν ενοχλούν κανέναν που δεν έχει το ζωνάρι λυμένο για καβγά. Αν κάποιοι ενοχλούνται από την ύπαρξη ομοφυλοφίλων, ας στρέψουν το βλέμμα τους αλλού, αν και πιο αποτελεσματική είναι η ψυχανάλυση. Οσο για τη φιλολογία περί «προτύπων στα μάτια των παιδιών», να το συζητήσουμε, ξεκινώντας όμως από το «πρότυπο της αγαμίας» που προτείνει η –πολλαπλώς ισχυρότερη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας– Εκκλησία. Ο Απόστολος Παύλος λέει «στους αγάμους και στις χήρες, ότι είναι καλόν και συμφέρον δι’ αυτούς εάν μείνουν όπως εγώ, δηλαδή άγαμοι» (Προς Κορινθίους Α΄ κεφ. 7).
Αυτή η συζήτηση περί κατοχύρωσης δικαιωμάτων και πολιτικού κόστους έχει ιστορικό προηγούμενο στις ΗΠΑ. Τον Ιούλιο του 1964 ο Δημοκρατικός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον πέρασε το νομοσχέδιο για «ισότητα στα πολιτικά δικαιώματα» λευκών και έγχρωμων, παρά τη σφοδρή αντίδραση μιας ισχυρής ομάδας 18 δικών του γερουσιαστών από τις νότιες πολιτείες. Στην κρίσιμη ψηφοφορία 21 Δημοκρατικοί το καταψήφισαν έναντι μόνον 6 Ρεπουμπλικανών της αντιπολίτευσης. Τέσσερις μήνες μετά, τον Νοέμβριο 1964, ο ίδιος πρόεδρος επανεκλέχτηκε με 61,1%.
