Ο πρωθυπουργός προχθές παραδέχθηκε το λάθος του και μάλιστα στην ελληνική γλώσσα. Δεν είπε «mea culpa» όπως ο αείμνηστος, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Πού να ψάχνεις στα λεξικά να βρεις τι σημαίνει αυτή η έκφραση και πρωτίστως σε ποια περίεργη γλώσσα ανήκει. Οπότε το ακούς και το προσπερνάς.
Είναι ομολογουμένως πολύ δύσκολο σε έναν πρωθυπουργό να παραδεχθεί δημόσια ένα συγκεκριμένο λάθος του. Ισως ο Κυριάκος Μητσοτάκης να είναι ο μοναδικός που το έκανε.
Απ’ όσο θυμάμαι κανένας πρώην, ακόμα και αφού αποχώρησε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από την πρωθυπουργία, δεν έκανε συγκεκριμένη αυτοκριτική. Κάποιοι μάλιστα δεν μίλησαν καθόλου, λες και δεν ενδιαφέρει τους πολίτες να μάθουν τι δεν πήγε καλά κατά τη θητεία τους. Η σιωπή τους ήταν η άμυνά τους.
Η υστεροφημία είναι ένα μυστήριο πράγμα που κυνηγά σχεδόν όλους τους ηγέτες. Θέλουν να αφήσουν ένα καλό όνομα, ακόμα και αν δεν το δικαιούνται. Ακόμα και αν ήταν αποτυχημένοι πρωθυπουργοί.
Γι’ αυτό και έχουμε γεμίσει από ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών. Μέσω αυτών επιχειρούν να καλλωπίσουν την πρωθυπουργία τους, προσβάλλοντας πολλές φορές τόσο τη μνήμη όσο και τη νοημοσύνη των πολιτών.
Τελικά αποδεικνύεται πως η υστεροφημία είναι μια μορφή ναρκισσισμού και μάλιστα η πιο επιθετική, η πιο προκλητική, διότι αναφέρεται στη δημόσια εικόνα ενός δημόσιου προσώπου.
Οι ηγέτες δείχνουν τον χαρακτήρα τους όταν παραδέχονται δημοσίως τα λάθη τους και όταν η αυτοκριτική τους πείθει πως δεν θα τα επαναλάβουν.
Είναι η ανάγκη που αισθάνεται ένας ηγέτης να προασπίσει το έργο του επειδή ακριβώς γνωρίζει ότι αυτό το έργο δεν ήταν και τόσο θετικό.
Είχε πολλές γκρίζες στιγμές, οι οποίες ήταν πολύ περισσότερες από τις φωτεινές. Το γνωρίζει αυτό και προσπαθεί να το φτιασιδώσει, ανασυνθέτοντας ουσιαστικά την περίοδο στην οποία κυβέρνησε. Το σκεπτικό είναι καταφανώς δόλιο: μπορεί αυτή η γενιά που γνωρίζει και θυμάται να μην αποδεχθεί το αφήγημά μου, όμως οι επόμενες γενιές ίσως μου αποδώσουν την πολυπόθητη υστεροφημία μου.
Για αυτό πιστεύω πως το «έκανα αυτό το συγκεκριμένο λάθος», όταν λέγεται από έναν εν ενεργεία πρωθυπουργό έχει την αξία του. Υπό μια προϋπόθεση! Δεν το λέει για να ξεμπερδεύει. Το εννοεί και αποτελεί έναν οδηγό για τη συνέχεια. Διότι η παραδοχή ενός λάθους ενσωματώνεται στην πραγματικότητα μόνον αν προσλάβει διδακτικό χαρακτήρα. Διαφορετικά είναι έπεα πτερόεντα.
Συνεπώς, η δημόσια παραδοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι δεν εκτιμήθηκαν σωστά οι αντιδράσεις για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, προδιαθέτει πως στο μέλλον, σημαντικές αποφάσεις που αφορούν ζητήματα της ταυτότητας των πολιτών, θα λαμβάνουν υπόψη την ιστορική φυσιογνωμία της παράταξης της οποίας ηγείται.
Διότι, επί του προκειμένου, ο πρωθυπουργός επιζήτησε και εισέπραξε τα εύσημα αυτών που δεν τον ψηφίζουν και απογοήτευσε ένα μέρος των παραδοσιακών ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας.
Συμπερασματικά: οι ηγέτες δείχνουν τον χαρακτήρα τους όταν παραδέχονται δημοσίως τα λάθη τους και όταν η αυτοκριτική τους πείθει πως δεν θα τα επαναλάβουν.
