Ουδείς θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη τις μέρες του ανασχηματισμού. Για την ακρίβεια κανείς δεν θα ήθελε να είναι (όπως λένε οι Αμερικανοί) «στα παπούτσια» οποιουδήποτε πρωθυπουργού, που κάνει ανασχηματισμό έπειτα από εκλογική ήττα, ακόμη κι αν αυτή είναι στη σφαίρα του εξωπραγματικού.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι έχει 158 πεινασμένα για εξουσία στόματα και –παρά το τεράστιο ξεχείλωμα του υπουργικού συμβουλίου– έφτιαξε μόνο 62 θέσεις να τους βολέψει. Οι πικραμένοι θεσιθήρες είναι ό,τι χειρότερο για μια κυβέρνηση, ειδικώς όταν έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που την πρώτη τετραετία έβαλε κάτω από το χαλί.
Τις προηγούμενες μέρες πολλοί ασχολήθηκαν με το «σωστό τάιμινγκ» του ανασχηματισμού. Αυτό όμως είναι/ήταν πρόβλημα του Μαξίμου· άντε κι εκείνων που αγωνιούσαν για μια θέση. Για τους πολίτες σημαντικότερο είναι το «σωστό τάιμινγκ» των μεταρρυθμίσεων, αυτών που η κυβέρνηση δεν τόλμησε και είναι δύσκολο πλέον να γίνουν. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και ο πρωθυπουργός θα είχε λιγότερους πονοκεφάλους αν τα πρώτα χρόνια της παντοδυναμίας του ξεκαθάριζε ότι οι βουλευτές δεν πρέπει ούτε θα είναι υπουργοί. Αυτό θα αποτελούσε μια μεγάλη θεσμική μεταρρύθμιση, πολύ μεγαλύτερη από τις πολλές ηλεκτρονικές πλατφόρμες που κρύβουν τη θάλασσα της γραφειοκρατίας στην οποία πνιγόμαστε. Πρώτα απ’ όλα η επιλογή των υπουργών θα γινόταν με μοναδικό κριτήριο τις ικανότητές τους. Δεύτερον θα υπήρχε μικρότερος διαγκωνισμός των βουλευτών και πικρίες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Τρίτο και κυριότερο θα σταματούσε η θεσμική ανωμαλία να υπάρχουν ελέγχοντες την εκτελεστική εξουσία βουλευτές, που είναι ταυτοχρόνως ελεγχόμενοι ως υπουργοί.
Αυτά όμως γίνονται τον μήνα του μέλιτος του πρωθυπουργού με το εκλογικό σώμα. Τώρα ο ανασχηματισμός έγινε με συμβιβασμούς και η νέα κυβέρνηση μοιάζει με ζογκλέρ, σε μονόκυκλο ποδήλατο, που κρατά ένα πύργο ποτήρια στο ένα χέρι, φλιτζάνια στο άλλο, πιατέλες στο κεφάλι. Ο πρωθυπουργός έπρεπε να συμβιβάσει τάσεις στο κόμμα του, σταυροδοσίες βουλευτών, περιφέρειες που η κάλπη έδειξε αδυναμίες, συν βεβαίως τους εξωπολιτικούς παράγοντες που πριμοδοτούν κάποιους βουλευτές. Οι συμβιβασμοί γίνονται εις βάρος της αποτελεσματικότητας γι’ αυτό και η δεύτερη τετραετία κάθε κυβέρνησης γίνεται «καταραμένη».
Οι βαθιές θεσμικές μεταρρυθμίσεις δεν απασχολούν τους ψηφοφόρους. Λογικό, αφού δεν διακρίνουν τα μακροχρονίως ευεργετικά τους αποτελέσματα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν τις προτάσσουν οι πρωθυπουργοί και ο πολιτικός κύκλος συνεχίζεται αμετάβλητος…
