Βγαίνει στα κοινωνικά δίκτυα και στις τηλεοπτικές εκπομπές με κάθε πιθανή ευκαιρία και μιλάει, όχι ακριβώς με πάθος, αλλά με τη συμπαγή αυτοπεποίθηση του ατόμου που έχει αποστηθίσει δυο τρεις πολιτικές θέσεις και δεν παρεκκλίνει ποτέ από αυτές. Η Αφροδίτη Λατινοπούλου δεν ξέρει πολλά πράγματα και δεν έχει το ταλέντο να κρύψει την άγνοιά της. Αυτό καθιστά την προσήλωσή της στον δογματισμό της ακόμη πιο αναγκαία. Δεν απαντάει στις ερωτήσεις που της απευθύνουν, δεν είναι σε θέση να κάνει σύνθετες σκέψεις ή να επιδοθεί σε εποικοδομητικό διάλογο, απλώς αναμασά με ένα ύφος κατεπείγοντος ό,τι έχει καταλάβει πως ερεθίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Ο «φασισμός της πολιτικής ορθότητας», η «παράνοια της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας», ο «άκρατος δικαιωματισμός» (άραγε ξέρει τι σημαίνει «άκρατος»;) την κατατρέχουν σαν δαιμόνια κι αυτή αισθάνεται την ανάγκη να τα καταγγέλλει διαρκώς, χωρίς όμως να είναι σε θέση να τα αναλύσει περαιτέρω. Οταν της ζητούν να τεκμηριώσει το πρόβλημά της με τα παραπάνω, βραχυκυκλώνει και ρίχνει την μπάλα στον «κόσμο» της εξέδρας: «Ο κόσμος φοβάται»· «ο κόσμος δεν μπορεί να πει την άποψή του». Στην κινδυνολογική συνθηματολογία της, η Αφροδίτη Λατινοπούλου εκπροσωπεί τον εαυτό της, αλλά, μόλις κληθεί να μετουσιώσει το σύνθημα σε πολιτικό λόγο, μας παραπέμπει στον κόσμο. Ως ηχείο του λαού, δεν έχει υποχρέωση να εξηγήσει, μόνο να μεταδώσει τη θεϊκή οργή του.
Το παλιό ως νέο
Η περίφημη alt right στην αμερικανική πολιτική σκηνή έχει πολλά παρακλάδια, όμως μία παράμετρος που γεφυρώνει κάποια από αυτά και τους χαρίζει τη δυνατότητα διείσδυσης στο πολιτικό «μέινστριμ» είναι η πονηριά της· η δημιουργική μείξη ψέματος και αλήθειας, ανορθολογισμού και ορθολογισμού, μετατρέπει σε δόκιμο προβληματισμό αυτό που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οπισθοδρομική μισαλλοδοξία. Κάπως έτσι, οι πιο έξυπνοι εκπρόσωποι της alt right καταφέρνουν να παρουσιαστούν, όχι ως ακροδεξιοί εχθροί της δημοκρατίας, αλλά ως προβληματισμένοι δημοκράτες που εκφράζουν αντιδημοφιλείς αλήθειες. Η Λατινοπούλου θα ήθελε, όμως δεν εμπίπτει στην εν λόγω κατηγορία· ο λόγος της δεν κουβαλάει τη σαγήνη του δημαγωγού, αλλά τα αρχαϊκά δεξιά κλισέ, πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη επικαιρότητας. Το παραδέχεται και η ίδια: οι αξίες της εδράζονται στο τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια». Οι απόψεις της, λοιπόν, για τους «λαθρομετανάστες», τους γκέι, τις υπέρβαρες γυναίκες ή εκείνες που δεν ξυρίζονται, απορρέουν από το σύνδρομο καταδίωξης που μαστίζει όλους όσοι διαχρονικά στέκονται στο αντιδραστικό περιθώριο της Ιστορίας, βλέποντας τον κόσμο να αλλάζει με τρόπο που δεν ελέγχουν. Η Φωνή Λογικής δεν είναι μία πολιτική πρωτοβουλία δομημένη στρατηγικά και τοποθετημένη στον πολιτικό χάρτη με τη μαεστρία ενός ύπουλου καιροσκόπου· είναι κάτι παλιό, με φρέσκο δέρμα και μακιγιάζ.
Ενα αξιόμαχο όπλο
Παρά τη ρηχότητα σκέψης και τον παιδαριώδη λόγο της, η Αφροδίτη Λατινοπούλου είναι τυχερή σε κάτι: εκ του ασφαλούς, εντάσσει στην ατζέντα της, ανάμεσα στα πολλά μη προβλήματα, και ορισμένα αληθινά, που ο προοδευτικός πολιτικός χώρος αγνοεί επιδεικτικά. Καθώς τα οικειοποιείται, νομιμοποιείται στα μάτια ανθρώπων που πλήττονται από τα προβλήματα αυτά, ενώ παράλληλα αμβλύνει επικοινωνιακά τις απωθητικές αιχμές της. Αυτός ο μηχανισμός αποτελεί και το πιο επικίνδυνο όπλο της. Δεν είναι τυχαίο ότι, στις διάφορες συνεντεύξεις της τελευταία, η Λατινοπούλου προσπαθεί να απεκδυθεί το ακροδεξιό πρόσημο της πολιτικής της οντότητας ή ακόμη και να διαψεύσει τον ακροδεξιό χαρακτήρα των Λεπέν και Μελόνι. Γνωρίζει ότι αυτή είναι η πόρτα της στο δωμάτιο της πολιτικής κανονικότητας· ότι μόνο έτσι η κακόηχη ακρότητα περνιέται για φωνή λογικής και προσεγγίζει ευρύτερους πληθυσμούς. Η πρακτική είναι γνωστή ήδη από τα χρόνια της Χρυσής Αυγής: το προσωπείο της φιλοτιμίας, η ακατάπαυστη ανάδειξη των κοινωνικών εντάσεων και η έμφαση στον επερχόμενο κίνδυνο είναι αρκετά για να δώσουν στον ακροδεξιό την περιωπή του προφήτη. Το εγχείρημα δεν έχει πολλές πιθανότητες να ευοδωθεί· αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να του δώσουμε την ευκαιρία.
