Ολοι είδαμε τους γονείς να μεταφέρουν ανεμιστήρες στα σχολεία για να έχουν μια ανάσα δροσιάς τα παιδιά που έδιναν εξετάσεις. Οι παλαιότεροι θυμήθηκαν (όπως έγραφε επιστολογράφος της «Κ») ότι σε εποχές που είχαμε μεγάλους χειμώνες και μικρές κοινωνικές δαπάνες, κάθε μαθητής ήταν υποχρεωμένος να μεταφέρει μαζί με τα τετράδιά του ένα ξύλο για να ζεσταθεί η τάξη. Ενα μικρό κούτσουρο κάθε μέρα…
Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι άδικη η κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση για την έλλειψη κλιματιστικών στα σχολεία. Σπανίως έχουμε καύσωνες στις αρχές Ιουνίου και τα σχολεία είναι κλειστά όταν ενσκήπτει η ζέστη. Από τις εκπαιδευτικές μονάδες λείπουν πολλά και πιο σημαντικά, αλλά μια επένδυση σε κλιματιστικά θα ήταν από αυτές που πάνε στράφι.
Πάντως, για να ιδρώνουν οι μαθητές στην τάξη ασχολήθηκαν τέσσερα (συν δύο) υπουργεία και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οπως είπε σε ραδιοφωνική συνέντευξη η υφυπουργός Παιδείας κ. Ζέτα Μακρή, «την αρμοδιότητα για την ανέγερση των σχολείων έχει το υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών διά της εταιρείας ΚΤΥΠ (…) Τη συντήρηση των σχολικών μονάδων έχουν οι δήμοι με χρηματοδότηση του υπουργείου Εσωτερικών (…) Το υπουργείο Παιδείας κάνει απλώς χρήση, συνεπώς δεν είναι ο εποπτεύων φορέας, δεν έχουμε κατά τον νόμο την ευθύνη…» (ΕΡΑ1, 13.6.2024).
Είναι παλαιόθεν γνωστό ότι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να γίνει οτιδήποτε – κι όταν γίνει γίνεται στραβά. Η κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε με τη μεγάλη μεταρρύθμιση παραχώρησης του ΕΝΦΙΑ στους δήμους, ώστε αυτοί να κάνουν τα σχολεία όπως ταιριάζουν στις ιδιαιτερότητες (ακόμη και κλιματικές) κάθε περιοχής.
Η κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε με τη μεγάλη μεταρρύθμιση παραχώρησης του ΕΝΦΙΑ στους δήμους, ώστε αυτοί να κάνουν τα σχολεία όπως ταιριάζουν στις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής.
Με μια τέτοια μεταρρύθμιση οι δήμοι θα έφεραν την ευθύνη, αντί να ψάχνουμε στη μεγάλη εγκυκλοπαίδεια των αρμοδιοτήτων του κράτους ποιος θα έπρεπε να σκεφτεί τον ανεμιστήρα. Οι δήμαρχοι, που είναι πιο προσιτοί από τους υπουργούς, θα είχαν να κάνουν με τους γονείς σε κάποιες δυσάρεστες περιπτώσεις. Η κυβέρνηση δεν θα ήταν υποχρεωμένη να απολογείται ακόμη και για τον καιρό και οι υπουργοί δεν θα έπαιζαν (για μια ακόμη φορά) την κολοκυθιά με τις αρμοδιότητες. Αν μια τοπική κοινωνία αποφάσιζε να φορολογηθεί λίγο παραπάνω για να έχει κλιματιστικά στις σχολικές αίθουσες, έστω για έναν μήνα, με γεια της και χαρά της. Τα λεφτά τους ξοδεύουν και μπορούν να τα σκορπίζουν από το παράθυρο ή να αερίζουν τους μαθητές με δεσμίδες χαρτονομισμάτων…
Αντιθέτως, η κυβέρνηση προχώρησε σε μια από τις συνήθεις κινήσεις της, από αυτές που κάνουν επικοινωνιακό θόρυβο, αλλά δεν έχουν την παραμικρή ουσία. Περήφανη η υφυπουργός έλεγε από ραδιοφώνου ότι «σε συνεργασία με το υπουργείο Υγείας, με πρωτοβουλία του υπουργείου Κλιματικής Αλλαγής, δώσαμε συγκεκριμένες οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν οι καθηγητές και οι δάσκαλοι…».
Τι ήταν αυτές οι οδηγίες; Αντιγράφουμε: «Να χρησιμοποιηθούν, όπου υπάρχει δυνατότητα, σκιερές και δροσερές αίθουσες, καθώς και αίθουσες που διαθέτουν κλιματιστικά, ανεμιστήρες δαπέδου, όπου υπάρχουν. Οι χώροι πρέπει να είναι καλά αεριζόμενοι και να γίνεται χρήση ηλιοπροστασίας στα παράθυρα (π.χ. κουρτινών και λοιπών προστατευτικών καλυμμάτων)». Με άλλα λόγια, σε επίσημη εγκύκλιο του κράτους υπάρχει η εντολή προς καθηγητές και δασκάλους «να κλείνουν τις κουρτίνες»! Πάλι καλά που δεν είπαν «ζακέτα να μην πάρεις», αλλά συστήνουν «προς τους γονείς – κηδεμόνες και μαθητές – τριες για: ντύσιμο ελαφρύ και άνετο με ανοιχτόχρωμα ρούχα…».
Αλλά αυτά γίνονται σε ένα πολιτικό σύστημα κατανεμημένων αρμοδιοτήτων, έτσι ώστε στο τέλος ουδείς να έχει την ευθύνη για το παραμικρό. Δηλαδή να έχουμε έναν διοικητικό μηχανισμό, όπως είπε η κ. Ζέττα Μακρή, «εμείς είμαστε ένα υπουργείο συναρμόδιο, με την έννοια του ενδιαφέροντος, της αγωνίας, της φροντίδας για καλύτερη εκπαίδευση…».
