Εφυγε και η Φρανσουάζ Αρντί. Χάθηκε ακόμη ένας κρίκος από την αλυσίδα των εφηβικών μας χρόνων. Ηταν κάπου στα μέσα της ανεπανάληπτης δεκαετίας του 1960, όταν γνώρισα από το νεανικό περιοδικό «Salut les copains» και τους δίσκους των 33 στροφών μια πανέμορφη κοπέλα με την κιθάρα της και τη μελαγχολική φωνή της, η οποία βρισκόταν στην άλλη πλευρά ενός εκκρεμούς όπου κυριαρχούσαν τα γιεγιέδικα συγκροτήματα της εποχής. Μα πάνω απ’ όλα ήταν τα μάτια της. Οταν πιτσιρικάς, λέγοντας ψέματα στην ταμία του κινηματογράφου για την ηλικία μου, είδα την ταινία «Γυμνοί στον ήλιο», πίστεψα πως δεν θα έβλεπα πιο όμορφα μάτια από αυτά της Μαρί Λαφορέ. Η Φρανσουάζ Αρντί τη συναγωνιζόταν στα ίσα.
Οταν πιτσιρικάς είδα την ταινία «Γυμνοί στον ήλιο», πίστεψα πως δεν θα έβλεπα πιο όμορφα μάτια από αυτά της Μαρί Λαφορέ. Η Φρανσουάζ Αρντί τη συναγωνιζόταν στα ίσα.
Τελικά, τι μένει από την εφηβεία μας; Οι φιλίες μας, όσες άντεξαν στον χρόνο, οι πλάκες μας, πολλές φορές χοντροκομμένες –ιδωμένες με τη σημερινή μας σοβαρότητα– και τα ινδάλματά μας, τα οποία με το πέρασμα των χρόνων τα λησμονήσαμε και θυμούμαστε την ύπαρξή τους όταν διαβάζουμε πως μας εγκατέλειψαν. Και αρχίζουν τα μνημόσυνα που μάλλον δεν αφορούν τους τεθνεώτες, αλλά τα δικά μας χρόνια που έφυγαν. Διότι αφού αναφερθούμε για λίγα λεπτά σε αυτήν που έφυγε και πόσο μας είχε συνταράξει ποικιλοτρόπως, κάνουμε ένα ταξίδι στις αναμνήσεις μας με το συνηθισμένο πλέον «θυμάσαι τότε…». Θα μου πει κάποιος ότι γράφω κοινοτοπίες. Θα συμφωνήσω, αλλά θα αντιτείνω ότι και η κοινοτοπία έχει τη γοητεία της, έχει μια γλυκύτητα, μια τρυφερότητα, όταν σκαλίζει εφηβικές μνήμες.
Για να επανέλθω στην εκλιπούσα Φρανσουάζ –έχω αποκτήσει το δικαίωμα τα ινδάλματά μου να τα αποκαλώ με τα μικρά τους ονόματα, αυτή η φαντασιακή οικειότητα με ένα υπόρρητο ερωτικό συνδηλούμενο–, την είδα σε μια κινηματογραφική ταινία το μακρινό 1966 που γυρίστηκε στην Ελλάδα με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Επί μιάμιση ώρα απολάμβανα κάθε της κίνηση, κάθε της φράση. Δυστυχώς για εμένα, η ταινία δεν είχε happy end. Τελείωνε με «μια σφαίρα στην καρδιά». Τα χρόνια πέρασαν, εγώ μεγάλωσα και η Φρανσουάζ ξεχάστηκε. Τη θυμήθηκα όταν διάβασα για τον θάνατό της.
