Αν η εσωκομματική αναστάτωση στο ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ εκφυλιστεί σε «Δελφινάριο» (Ντ. Μπακογιάννη), το κόμμα που κυριάρχησε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και αλέστηκε στον μύλο των μνημονίων θα έχει κακό τέλος. Θα μικρύνει ακόμη περισσότερο, θα δείξει πιο παλιό και πιο θαμπό, θα κουράσει τους ήδη κουρασμένους ψηφοφόρους του (μόλις 508.000 στις ευρωεκλογές).
Αν, όμως, ολοκληρωθεί σύντομα μια υψηλού πολιτισμού πολιτική διαδικασία, με προγραμματικό περιεχόμενο και με αναμέτρηση ανάμεσα σε πρωθυπουργήσιμα στελέχη, τότε μπορεί να προκύψει μια μεγάλη ευκαιρία για τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Το γεγονός ότι τέθηκε θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ από αρκετά και σημαντικά στελέχη μετά ένα αποτέλεσμα κάτω από τον πήχυ που είχε τεθεί, αλλά λιγότερο χαμηλά από εκείνο της Ν.Δ. ή του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ισχυρό ένστικτο αυτοπροστασίας, δηλαδή ανταπόκρισης στο αίτημα της κοινωνικής βάσης, ενεργού και αποσυρμένης.
Μια νέα ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ, με σαφές πολιτικό στίγμα και ικανότητα να αποκαταστήσει τον ψυχικό δεσμό του κόσμου της Κεντροαριστεράς με το φυσικό πολιτικό του υποκείμενο, μπορεί να λειτουργήσει συνθετικά, συσπειρωτικά και, δυνητικά, να το μετατρέψει σε κόμμα εξουσίας.
Γιατί η Ν.Δ. κέρδισε τις ευρωεκλογές με περίπου 1,1 εκατ. ψηφοφόρους, έχοντας τροφοδοτήσει την αποχή με απογοητευμένους, μετριοπαθείς πολίτες που αναζητούν μεταρρυθμιστικό καταφύγιο ή δεν ελπίζουν πια ότι η ψήφος τους έχει νόημα.
Για την έξοδο από τη μιζέρια της τρίτης θέσης απαιτείται επανεκκίνηση και επανε- φεύρεση πολιτικού προτάγματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον το κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη που ακολουθεί μια πορεία απόλυτα καθορισμένη από την ιδιοσυγκρασία του και επομένως δεν μπορεί να λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς για τη μεγάλη Κεντροαριστερά που διαχέεται, κατακερματισμένη, και θα μπορούσε, ενωμένη, να διεκδικήσει εκλογική νίκη στο ορατό μέλλον.
Από τη στιγμή που το 41% δεν υπάρχει πια, η αυτοδυναμία απομακρύνεται ως προοπτική και εκ των πραγμάτων ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας προβάλλει ως μοναδική ρεαλιστική προοπτική.
Ετσι, για το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πια αξία ο ανταγωνισμός με τον ΣΥΡΙΖΑ για την πρωτοκαθεδρία αριστερά της Ν.Δ., παρά μόνο η (επι)στροφή του στην κυβερνησιμότητα, για την οποία έχει τη βασική τεχνογνωσία.
Για την έξοδο από τη μιζέρια της τρίτης θέσης απαιτείται επανεκκίνηση και επανεφεύρεση πολιτικού προτάγματος.
Γιατί έχει τόση σημασία το πρόσωπο που θα ηγείται μιας τέτοιας προσπάθειας;
Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Η Ν.Δ. δεν θα είχε επιτύχει δύο τόσο μεγάλες εκλογικές νίκες αν δεν είχε επικεφαλής τον Κυρ. Μητσοτάκη, που κατέκτησε, με την προσωπικότητά του, το Κέντρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γινόταν ποτέ κυβέρνηση αν ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε την ικανότητα να διεγείρει το συλλογικό φαντασιακό του προοδευτικού κόσμου. Και ο Χάρης Δούκας δεν θα είχε κερδίσει τον Κ. Μπακογιάννη στη μάχη για τον Δήμο Αθηναίων αν δεν ήταν αυτοδημιούργητος.
