Καυσωνόπληκτο ήδη το καλοκαίρι, αντιπροσφέρει σαν δροσιστικό το βαρύ αθλητικό φορτίο του: ποδοσφαιρικό Γιούρο, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου (στεριανού στη Ρώμη, υγρού στο Βελιγράδι), Ολυμπιάδα του Παρισιού. Διοργάνωση που έδωσε στον Εμανουέλ Μακρόν μία επιπλέον ευκαιρία να επιδείξει τη ροπή του στα μεγαλεία, με τη σκοπούμενη ένταξη του Σηκουάνα στην εναρκτήρια πανηγυρική τελετή.
Το κολύμπι στον ρυπαρό ποταμό απαγορεύεται από το 1923. Εναν αιώνα μετά, και αφού δαπανήθηκε ενάμισι δισ. ευρώ, ο Σηκουάνας θα παραδοθεί στον πρόεδρο της Γαλλίας, στη δήμαρχο του Παρισιού και στον αρχηγό της αστυνομίας για μερικές απλωτές, που, σαν «συμβολικές», θα γραφτούν στην Ιστορία. Υπάρχουν όμως και άλλοι τρόποι για να εξασφαλίσει ο Μακρόν την ποθητή εύφημη μνεία της Ιστορίας. Μπορεί λ.χ., ενθυμούμενος τι συμβολίζει η χώρα του στην οικουμενική συλλογική μνήμη, να υψώσει ανάστημα στον σαρωτικό λεπενικό σωβινισμό κηρύσσοντας το τέλος της αποικιοκρατικής Γαλλίας. Και αναγνωρίζοντας κατ’ αρχάς την ανεξαρτησία της υπερπόντιας Νέας Καληδονίας, οι αυτόχθονες κάτοικοι της οποίας εξεγέρθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες, λόγω μιας συνταγματικής μεταρρύθμισης που τους καθιστά μειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Ριζική μεταστροφή
Μα, θα πει κανείς, στο τελευταίο δημοψήφισμα, Δεκέμβριο του 2021, εν μέσω πανδημίας, το 96,5% των κατοίκων της Καληδονίας ψήφισε κατά της ανεξαρτησίας. Σχεδόν όλοι δηλαδή. Γιατί λοιπόν η επίσημη Γαλλία να εναντιωθεί στη βούλησή τους; Επειδή δεν εξήγησε ποτέ πώς έγινε περίπου 100% το ποσοστό του αμέσως προηγούμενου δημοψηφίσματος, τον Οκτώβριο του 2020: το 53%. Από το μισό-μισό στο εκατό-μηδέν, μέσα σε μόλις έναν χρόνο; Αν ο Μακρόν πίστευε πως αυτή η ριζική μεταστροφή είναι αληθινή, δεν θα έσπευδε να δώσει εκλογικά δικαιώματα σε πολίτες γεννημένους στη Γαλλία που ζουν στη Νέα Καληδονία μόλις δέκα χρόνια, ώστε να μπλοκάρει τη φωνή των αυτονομιστών αυτοχθόνων.
Ο μοναδικός γνωστός στα μέρη μας Καληδόνιος είναι ο Κριστιάν Καρεμπέ, που δίδαξε και εδώ, με τον Ολυμπιακό, στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, τι εστί πλήρης αμυντικός μέσος. Ο Καρεμπέ, μέλος της φυλής των Κανάκ, επέλεξε το όνομα της φυλής του ως μονολεκτικό τίτλο της αυτοβιογραφίας του. Στις πρόσφατες συγκρούσεις στη γενέτειρά του με τις αποικιοκρατικές δυνάμεις καταστολής σκοτώθηκαν δύο ανίψια του με σφαίρα στο κεφάλι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Το δήλωσε ο ίδιος, γεγονός που υποχρέωσε κατά κάποιον τρόπο λιγοστά ελληνικά ενημερωτικά μέσα να «χαραμίσουν» δυο-τρεις κουβέντες για την «εξωτική» Νέα Καληδονία. Αν δεν υπήρχε η σχέση του με την Ελλάδα, ίσως έλειπε και αυτή η αναφορά.
Και στη Γαλλία, άλλωστε, φειδωλά μνημονεύτηκαν οι «ταραχές» στα νησάκια του Ειρηνικού, που την περίοδο 1860-1900 χρησιμοποιήθηκαν ως ποινική αποικία. Ως τόπος φυλάκισης εγκληματιών, αλλά και πολιτικών επαναστατών, ανάμεσά τους και αγωνιστών της Παρισινής Κομμούνας του 1871. Φυσικά, το αρχιπέλαγος χρησιμοποιήθηκε και ως πηγή «πρώτης σάρκινης ύλης», δηλαδή ανθρώπων που δεν μετρούσαν σαν άνθρωποι στο βλέμμα του «φύσει ανώτερου λευκού» και ήταν πραμάτεια στο λεγόμενο δουλεμπόριο· στην πώληση ανθρώπων που δεν ήταν δούλοι ούτε ήθελαν να είναι. Οι πιο «τυχεροί» Καληδόνιοι γνώρισαν τον υπέροχο δυτικό πολιτισμό στην εστία του. Τους χρησιμοποίησαν σαν εκθέματα σε αποικιοκρατικής έμπνευσης εκθέσεις στο Παρίσι. Σε «ζωολογικούς κήπους», όπου τα μη λευκά δίποδα παρουσιάζονταν μες στο κλουβί τους, με την ταμπέλα «αυθεντικοί κανίβαλοι», «γνήσιοι πρωτόγονοι» κ.τ.λ. Ενα από τα εκθέματα ήταν και ο παππούς του Καρεμπέ. Οχι πολύ παλιά. Ογδόντα χρόνια πριν.
Για να ενισχυθεί ο «αθλητικός πατριωτισμός», έπρεπε πρώτα να υποχωρήσει λίγο ο κρατικός «φυλετικός πατριωτισμός».
Ωσπου, τη δεκαετία του 1990, είδαμε τον Καρεμπέ στην Εθνική Γαλλίας. Και άλλοι Γάλλοι «μη Γάλλοι» μαζί του, παιχταράδες. Μαύροι, όπως ο Κλοντ Μακελελέ, ο Πατρίκ Βιεϊρά, ο Λιλιάν Τουράμ, ή Βερβερίνοι, όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν. Σταδιακά, όλες οι «αυτοκρατορίες», η γαλλική, η αγγλική, η ολλανδική, η πορτογαλική, η βελγική, απέκτησαν εθνική ποδοσφαιρική ομάδα, αργότερα και μπασκετική, με έντονο (μέχρι πλειοψηφίας) το στοιχείο των αλλογενών. Και μάλιστα, των εκ Θεού και εκ φύσεως «κατώτερων» αλλογενών.
Το παράδοξο; Για να ενισχυθεί ο «αθλητικός πατριωτισμός», ο εθνικισμός καλύτερα, για να πληθύνουν οι νίκες και τα τρόπαια που βγάζουν σύσσωμο το έθνος στους δρόμους και στις πλατείες, να πανηγυρίζει με τα ίδια λάβαρα, έπρεπε πρώτα να υποχωρήσει λίγο ο κρατικός «φυλετικός πατριωτισμός». Να αποδεχτούν δηλαδή οι κυρίαρχοι λευκοί, οπορτουνίζοντας, ότι αν είναι ν’ ακούγεται συχνότερα ο εθνικός ύμνος (τους), δεν πειράζει να στρατεύσουν, τάχα σαν ίσους, και μερικούς «σχεδόν ανθρώπους» από τις αποικιοκρατικές κτήσεις τους, υπερπόντιες, αφρικανικές, λατινοαμερικανικές. Το είδαμε κι εμείς εδώ, με διαφορετικό τρόπο: για να τονώσουμε το εθνικό μας φρόνημα εξελληνίσαμε με θολά κριτήρια και παράτυπες διαδικασίες «ομογενείς» διαφορετικού γένους.
«Πολυκολόρ» τρικολόρ
Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν, πάντως, ο ιδρυτής του ακροδεξιότατου Εθνικού Μετώπου, δεν ταυτίστηκε ποτέ με την «πολυκολόρ» Εθνική Γαλλίας. Δεν έπαψε να τη λοιδορεί και να ουρλιάζει ότι κινδυνεύουν τα ιερά και τα όσια. Τα ουρλιαχτά του έγιναν η ιδεολογία της πανευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Τη δική του άποψη, για την «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια» που απειλούνται, είχαν (και έχουν) και τα τριαντάρια που άρχισε να δρέπει από κάποια στιγμή και μετά το κόμμα του, που, σαν επιχείρηση φαμίλιας, πέρασε στην κόρη του, Μαρίν Λεπέν. Και το ίδιο πιστεύουν οι «καθαροί» και «γνήσιοι», οι πραματευτάδες ενός σωβινιστικότατου «πατριωτισμού», στην Αγγλία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, την Πορτογαλία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Ιταλία.
Και στην Ελλάδα βέβαια. Οπου όσοι δεν λένε να χωνέψουν την παρουσία των Αντετοκουνμπαίων στην εθνική μπάσκετ είναι σαφώς περισσότεροι από το 20% που άθροισαν στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου τα ακροδεξιά σχήματα. Μήπως χώνεψαν ποτέ τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη; Ή τον Εμμανουήλ Καραλή; Ή τους Αλβανούς και τις Αλβανίδες, που, αφού βασανίστηκαν καμιά δεκαετία από την «πατριωτική» γραφειοκρατία, πήραν την ελληνική υπηκοότητα και παίζουν στην ποδοσφαιρική Εθνική, όπως ο Λάζαρος Ρότα και ο Αντρέας Ντόη, ή διαπρέπουν στο ακόντιο, όπως η Ελίνα Τζένγκο;
Το κυριότερο μήνυμα της ευρωκάλπης, η ενίσχυση της Ακροδεξιάς και η πλήρης κανονικοποίησή της, αντιφάσκει με το μήνυμα του Ευρωπρωταθλήματος στίβου, του αθλητισμού γενικότερα, όπως το συντάσσει η φυλετικά μεικτή σύνθεση όλων πλέον των δυτικοευρωπαϊκών εθνικών ομάδων. Ξέρουμε, δυστυχώς, ποιο μήνυμα είναι δραστικότερο. Μας μένει η μικρή χαρά στη σκέψη της ταραχής των «καθαρών», όταν ανεβαίνει στον ιστό η λατρεμένη τους σημαία, αλλά χάρη στη νίκη που κατόρθωσε με τη φανέλα της πατρίδας τους κάποιος «άλλος», που τον μισούν και τον απεχθάνονται. Δράμα.
