Εχουμε πάρα, μα πάρα πολλά χρόνια να ζήσουμε τέτοια περίοδο παγκόσμιας αβεβαιότητας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και σίγουρα δεν είναι προβλέψιμο. Τι θα συμβεί στη Γαλλία αν συντριβεί ο Μακρόν στις επικείμενες εκλογές και τι θα σημάνει για την Ευρώπη η νίκη της Λεπέν; Τι θα σημαίνει μία ημιχρεοκοπία της Γαλλίας, η οποία βρίσκεται σε δεινή δημοσιονομική κατάσταση; Τι θα σημάνει μία πιθανή νίκη Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στο ΝΑΤΟ, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή; Πόσο πιθανό είναι να εκτιναχθούν τα spreads στα αμερικανικά ομόλογα, καθώς το χρέος εκτινάσσεται και δεν διαφαίνεται ίχνος πολιτικής συναίνεσης για το πώς θα αντιμετωπιστεί; Θα συνεχίσει ο Νετανιάχου να αντέχει, παρά τις αντίθετες διαθέσεις του ισραηλινού βαθέος κράτους και της σημερινής αμερικανικής κυβέρνησης; Και θα παρασύρει τη χώρα του και την περιοχή σε έναν πόλεμο διαρκείας καθαρά για λόγους δικής του πολιτικής επιβίωσης; Θα βρεθεί κάποια λύση στην Ουκρανία ή θα συνεχιστούν το παρατεταμένο αδιέξοδο και ο άτυπος –προς το παρόν– υβριδικός πόλεμος Δύσης – Ρωσίας;
Τίποτα δεν είναι πια σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ούτε και μια χρεοκοπία της Γαλλίας ή των ΗΠΑ. Βιώνουμε μία περίοδο τεκτονικών αλλαγών, από αυτές που ο πλανήτης ζει κάθε 50-60 χρόνια. Κανείς δεν έχει απαντήσεις. Νομίζω ότι ακόμη και αν ζούσαν εκείνοι που έκαναν καριέρα ως σοφοί ή παγκόσμιοι μάντεις, δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν τι θα συμβεί. Γιατί στο σκηνικό της γεωπολιτικής αβεβαιότητας έρχεται να προστεθεί ο παράγοντας της τεχνολογίας με την τεχνητή νοημοσύνη, που θα αλλάξει τις ζωές όλων μας κατά τρόπο καταλυτικό. Ακόμη και το πώς θα ενημερώνεστε για το τι γίνεται γύρω σας και τη δουλειά που εμείς κάνουμε.
Αυτό που είναι εμφανές είναι το γεγονός πως οι ηγέτες που εκπροσωπούν τη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων είναι πολιτικά (και όχι μόνον) ανίσχυροι. Προσπαθούν, αλλά άλλοι μοιάζουν νευρωτικά απελπισμένοι και άλλοι σοφοί μεν, αδύναμοι δε. Απέναντί τους έχουν πολιτικά ισχυρούς ηγέτες οι οποίοι αμφισβητούν όσο πιο έντονα γίνεται το στάτους κβο. Εντός των τειχών το κάνουν με πειθώ, επικοινωνώντας με τους πολίτες με αμεσότητα. Εκτός των τειχών ο Σι, ο Πούτιν κ.ά. το κάνουν με πυγμή, ποντάροντας στο τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας και στην εμφάνιση ενός πολύ πιο άναρχου και πολυ-πολιτικού κόσμου.
Οποιος σας πει ότι ξέρει τι θα μας «ξημερώσει», προφανώς δεν έχει έλλειμμα αυτοπεποίθησης. Το σίγουρο είναι ότι ζούμε μια συναρπαστική ιστορική περίοδο.
