Οταν η Δικαιοσύνη μοιράζει τις προφυλακίσεις των πληβείων σαν στραγάλια, είναι λογικό να δημιουργούνται ερωτήματα για τη μη κράτηση ενός διάσημου (από τα κανάλια) και ευκατάστατου (όπως λένε τα ίδια κανάλια) δικηγόρου. Οταν ο ποινικός κώδικας προβλέπει ότι «μπορεί να επιβληθεί προσωρινή κράτηση και για πλημμέλημα» (άρθρο 282), ακούγεται περίεργο να μην προφυλακίζεται κατηγορούμενος για το κακούργημα της «βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης», που επισύρει κάθειρξη 5-20 ετών.
Ορθώς, λοιπόν, ευαισθητοποιήθηκε η ηγεσία του Αρείου Πάγου. Οι δικαστικές αποφάσεις δεν αρκεί να είναι νόμιμες. Οφείλουν να μην είναι «περίεργες». Αν είναι «περίεργες», πρέπει να εξηγούνται. Αν δεν εξηγηθούν, αρχίζουν οι διαβρωτικοί για τη Δικαιοσύνη ψίθυροι, που ξεκινάνε από το «ο ποινικολόγος, λόγω επαγγέλματος, είναι γνωστός των δικαστών» και ουδείς γνωρίζει πού μπορεί να φτάσουν. Οι ψίθυροι είναι χειρότεροι από την αμφισβήτηση των δικαστικών αποφάσεων, που –στο κάτω κάτω της γραφής– τα θεσμικά όργανα των δικαστών μπορούν να αντικρούσουν. Οσα λένε οι πολίτες στις παρέες τους λειτουργούν όπως το σαράκι στο ξύλο…
Η προφυλάκιση ενός κατηγορουμένου δεν έχει να κάνει (καλύτερα: δεν πρέπει να έχει να κάνει) με το αποκαλούμενο «κοινό περί δικαίου αίσθημα» ούτε με το έγκλημα καθαυτό. «Μόνο η κατά τον νόμο βαρύτητα της πράξης δεν αρκεί για την επιβολή προσωρινής κράτησης», λέει ο ποινικός κώδικας και είναι περίεργο ότι, παρά την αναφορά, οι προφυλακίσεις μέχρι προχθές έπεφταν αμελλητί.
Η στέρηση της ελευθερίας –ακόμη και η προσωρινή– έχει προϋποθέσεις του ποινικού κώδικα. Μία είναι, «εάν η αποδιδόμενη στον κατηγορούμενο πράξη απειλείται με (…) πρόσκαιρη κάθειρξη με ανώτατο όριο τα 20 έτη». Ισως οι δικαστές προϋπολόγισαν ότι η κάθειρξη για τη «βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη» δεν θα φτάσει τα είκοσι έτη.
Δεύτερο κριτήριο είναι ο κίνδυνος «να διαπράξει ο κατηγορούμενος και άλλα εγκλήματα». Ενα θα μπορούσε να είναι η παραποίηση στοιχείων της δικογραφίας. Γνωρίζουμε ότι υπήρξε απόπειρα συσκότισης της αποδιδόμενης πράξης, όταν το φοβισμένο θύμα υποχρεώθηκε να δηλώσει ότι «έπεσε από τις σκάλες». Οι δικαστές μάλλον πείστηκαν ότι το θύμα πλέον δεν φοβάται και θα πιστοποιήσει πως δεν στραβοπάτησε.
Ισως πάλι «οι διατάξεις για την προσωρινή κράτηση δεν εφαρμόζονται για κατηγορουμένους που έχουν αναπηρία (…) εφόσον κρίνεται ότι η παραμονή τους σε κατάστημα κράτησης καθίσταται ιδιαίτερα επαχθής λόγω αδυναμίας αυτοεξυπηρέτησης». Αλλά αυτό εμπίπτει στα «προσωπικά δεδομένα» και επ’ αυτού οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν μπορούν να ελεγχθούν…
