Το κακό με τον καρκίνο είναι ότι έρχεται πάντα όταν δεν τον περιμένεις, όταν είσαι απορροφημένος κυνηγώντας τα μεγάλα… Το «καλό» είναι πως, αν καταφέρεις να περάσεις αλώβητος από τις συμπληγάδες του, συνειδητοποιείς τι είναι πραγματικά η ευτυχία, μαθαίνεις να εκτιμάς τα μικρά. Στην περίπτωση του Γ. συνέβησαν και τα δύο. Με αυτήν ακριβώς τη σειρά.
Μια χειρουργική επέμβαση ρουτίνας συγγενικού μου προσώπου με έφερε στον θάλαμο αθηναϊκού νοσοκομείου. Ηταν στο διπλανό κρεβάτι. Δεν χρειάστηκα πολλά για να καταλάβω: σκοτεινό βλέμμα, αραιωμένα μαλλιά, φιαλίδια φαρμάκων που οι νοσοκόμες πρόσθεταν κάθε τόσο στον ορό. «Είστε μέρες εδώ;», τον ρώτησα. «Μόνο για σήμερα, για τη δόση της χημειοθεραπείας. Θα φύγω το απόγευμα», απάντησε. «Πριν από είκοσι και πλέον χρόνια, όταν ξεκινούσα εγώ τη χημειοθεραπεία, η Ογκολογία δεν είχε τόσο πολλά και αποτελεσματικά “όπλα”. Μην ανησυχείτε, λοιπόν, όλα θα πάνε καλά», συνέχισα. Τα μάτια του φωτίστηκαν. Και μου αφηγήθηκε την ιστορία του.
Δεν ξέρω αν θα ξανασυναντηθούμε, αλλά είμαστε οριστικά και αμετάκλητα «συγγενείς».
Ετών 37. Νιόπαντρος. Με εξαιρετικές σπουδές και μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, με τη φιλοδοξία να την κάνει ακόμα πιο εύρωστη. Πάνω που άρχισαν με την Κ., τη γυναίκα του, να συζητούν για παιδί, ενέσκηψε η αρρώστια. Κακόηθες νεόπλασμα στον έναν όρχι. «Τέτοιο χαστούκι δεν το περίμενα. Νόμιζα ότι όλα τα είχα υπό τον έλεγχό μου», μου είπε ο Γ. Η αφαίρεση ήταν μονόδρομος. «Εκλαψα πολύ. Για έναν άνδρα δεν υπάρχει κάτι χειρότερο. Ομως δεν είχα επιλογή. Οσο κι αν αγαπάς κάτι, αν σε σκοτώνει πρέπει να το διώχνεις. Και ξέρετε κάτι; Επειτα από αυτή την περιπέτεια, έχω αρχίσει να το εφαρμόζω γενικότερα…».
Ο Γ. και η Κ. κάνουν ήδη όνειρα για την «επόμενη μέρα». Θα εγκατασταθούν σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη, κοντά στη φύση που τόσο αγαπούν. Θα καλλιεργήσουν τον ελαιώνα που επί δεκαετίες εξασφάλιζε τα προς το ζην στην οικογένεια της Κ. Θα φτιάξουν μποστάνι, θα πάρουν και ζωάκια – «για παρέα, όχι για το κρέας τους». «Δεν θέλουμε να περιμένουμε ούτε λεπτό. Θα ζήσουμε με όσα μας δίνουν ηρεμία και χαρά», μου είπε εκείνη, που στο μεταξύ είχε μπει στην κουβέντα μας.
«Σας άλλαξε και εσάς ο καρκίνος;», με ρώτησε ο Γ. πριν αποχαιρετιστούμε. «Νομίζω ότι με έκανε πιο δυνατή. Γι’ αυτό και δεν του κρατάω κακία». Κοιταχτήκαμε βουρκωμένοι. Δεν ξέρω αν θα ξανασυναντηθούμε, αλλά είμαστε οριστικά και αμετάκλητα «συγγενείς».
