Ο δήμαρχος δεν πρόλαβε να δείξει ότι μπορεί να είναι δήμαρχος. Πώς θέλει να γίνει και αρχηγός; Δεν είναι και τόσο περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι ο πιο φρέσκος αρχηγός είχε να πει μόνο το όνομά του («Με λένε Στέφανο»), χωρίς αυτή η ένδεια να τον εμποδίσει να αποσπάσει τη λαϊκή εμπιστοσύνη. Ο Δούκας είναι πιο σαφής από εκείνο το χαμογελαστό τίποτα. Είναι ένα χαμογελαστό κάτι, όχι πολύ οικείο, αλλά ούτε και εντελώς αδοκίμαστο.
Το εγχείρημα του δημάρχου μπορεί όντως να εκληφθεί σαν περιφρόνηση της εντολής που έχει λάβει στην Αθήνα. Στη δουλειά που του ανετέθη δεν έχει ακόμη «ιστορικό», παρά μόνο μειλίχιες διακηρύξεις μιας αβρής Αριστεράς, που πιστεύει ότι θα μεταμορφώσει την αστική ζούγκλα «πράσινα» και «συλλογικά» – με αγάπη και καλές προθέσεις. Η εντύπωση αυτή –της καλλιεπούς απειρίας– μπορεί να αντισταθμιστεί από τον ισχυρισμό ότι ο Δούκας ήταν ο πρώτος που κέρδισε, όπως κέρδισε, μια κεντρική πολιτική αναμέτρηση για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ μετά πολλά χρόνια. Κέρδισε μάλιστα έχοντας φανερά αφομοιώσει και τον όμορο ΣΥΡΙΖΑ, που βρέθηκε δίπλα του τη δεύτερη Κυριακή για να πανηγυρίσει.
Οι φίλοι του υπολογίζουν ότι η επιτυχία εκείνη θα αφυπνίσει το «κυβερνητικό ένστικτο» του πασοκικού σώματος – ενός σώματος που έχει γαλουχηθεί με την προσδοκία και, κυρίως, την εμπειρία της εξουσίας.
Συγκρίσεις σε μια αναμέτρηση το πεδίο της οποίας δεν έχει ακόμη σχεδιαστεί.
Ακόμη κι έτσι, ο Δούκας δεν θα αποφύγει την κατηγορία της καριερίστικης ανυπομονησίας. Αντίβαρο και σε αυτή την ηθικολογική κατηγορία μπορεί να είναι το ύφος του βασικού αντιπάλου του. Οταν ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απειλεί με εκκαθαρίσεις, προτού καν διευκρινίσει ποια διαδικασία μετεκλογικής διευθέτησης προτείνει ο ίδιος στο κόμμα του, το στίγμα του αρχολίπαρου δύσκολα θα πέσει στους άλλους, που τον καλούν να ξαναβαπτιστεί στην κάλπη.
Εχει – δεν έχει περάσει μισός χρόνος από τότε που ο Ανδρουλάκης παρουσίαζε την επιτυχία του Δούκα ως δική του επιτυχία – ως ανάδυση ενός αναγεννημένου ΠΑΣΟΚ, που είχε κατορθώσει να φέρει στο προσκήνιο νέα πρόσωπα. Ποιες είναι λοιπόν οι διαφορές τους που να δικαιολογούν κιόλας μια εσωκομματική αναμέτρηση μεταξύ τους;
Προτού καν το πεδίο αυτής της αναμέτρησης οριοθετηθεί, θα μπορούσε κανείς να διακρίνει ορατή διαφορά στο ύφος και στην ταυτότητα. Ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι πλάσμα του κομματικού δαρβινισμού – τον έχει διαμορφώσει η ισόβια στράτευσή του στο κόμμα. Και με αυτή τη σκευή έχει καθιερώσει εαυτόν ως φιγούρα μιας μονίμως «αρπαγμένης» αντιπολίτευσης. Ο δήμαρχος όμως είναι «Χάρης» –εύχαρις– και κατάφερε την ανέλπιστη εκλογή του «χάρη» στον θετικό του λόγο. Χάρη στην προσπάθειά του να αρθρώσει προγραμματικές προτάσεις για την Αθήνα.
Αντίπαλος αυτής της θετικής αύρας δεν είναι η μπαρουτοκαπνισμένη υπόσταση του Ανδρουλάκη. Είναι η ωχρή πραγματικότητα της ίδιας της Αθήνας.
