Για να μην εμπλακώ στη συζήτηση ποιες είναι οι αποκαλούμενες προοδευτικές δυνάμεις, να δεχθώ ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Αριστερά, οι δυνάμεις της Οικολογίας, της ειρήνης και της δίκαιης ανάπτυξης. Να μην ξεχάσω και όσους αγωνίζονται για τη συναδέλφωση των λαών, καθώς και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εννοείται πως όλες αυτές οι δυνάμεις είναι κατά της Ακροδεξιάς, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και των πάσης φύσεως διακρίσεων και υπέρ της συμπεριληπτικότητας.
Βλέπετε, σήμερα η έννοια της προόδου είναι πολυδιάστατη και ως εκ τούτου και οι πολιτικές δυνάμεις που την υπηρετούν είναι πολύμορφες. Παλιότερα έλεγες «το ΠΑΣΟΚ και οι δημοκρατικές δυνάμεις» και τελείωνες. Η κατάσταση τότε ήταν πολύ πιο απλή. Ενας κακεντρεχής θα ζητούσε να συμπεριληφθούν στις προοδευτικές δυνάμεις και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες (ΑΝΕΛ), καθώς, λόγω της πολυετούς κυβερνητικής συνεργασίας τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουν βαπτιστεί σίγουρα στην προοδευτική κολυμπήθρα.
Το κρίσιμο ζήτημα είναι πόσοι από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ θα ακολουθήσουν το κόμμα τους σε αυτή τη συνεργασία με την πληθυντική Αριστερά.
Συνεπώς, όπως τόνισε προχθές ο Αλέξης Τσίπρας, όλος αυτός ο χώρος θα πρέπει να συνεργαστεί, και για του λόγου το αληθές εμφανίστηκε και μια ad hoc δημοσκόπηση. Το 83% των προοδευτικών δυνάμεων υποστηρίζει την προοπτική αυτής της συνεργασίας. Ολα καλά. Τι απομένει; Ενα κοινό πρόγραμμα και ένας ηγέτης που θα εκφράσει αυτόν τον χώρο. Το πρόγραμμα είναι εύκολο να συνταχθεί –τα προοδευτικά κλισέ υπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες– και ο ηγέτης υπάρχει και περιμένει να τον καλέσουν. Είμαι σίγουρος ότι οσονούπω θα δει το φως της δημοσιότητας δημοσκόπηση που θα τον προκρίνει για αρχηγό της ενωμένης προοδευτικής παράταξης και με σημαντική διαφορά από τον δεύτερο.
Κάποιοι, παλιότεροι, θυμήθηκαν και ονειρεύονται το Επινέ (Epinay-sur-Seine). Οι νεότεροι αμφιβάλλω αν γνωρίζουν τι είναι το Επινέ και τι έγινε εκεί πριν από μισόν αιώνα. Και μεταξύ μας δεν χάνουν και τίποτα, γιατί μόλις ο Φρανσουά Μιτεράν διαπίστωσε ότι το κοινό πρόγραμμα σοσιαλιστών – κομμουνιστών οδηγεί την οικονομία της Γαλλίας στην καταστροφή, είδε το φως το αληθινό στο πάντρεμα της σοσιαλδημοκρατίας με την ελεύθερη αγορά, με κουμπάρο τον Ζακ Ντελόρ. Ομως, γιατί διάφοροι «προοδευτικοί» σχολιαστές και πολιτικοί ανατρέχουν στο Επινέ τη στιγμή που κι εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε το δικό μας, το εγχώριο, «Επινέ»; Ως γνωστόν, στις 19 Σεπτεμβρίου 1961, τα οκτώ μικρά κόμματα του κατακερματισμένου Κέντρου συνενώθηκαν και συγκρότησαν την Ενωση Κέντρου υπό τους Γεώργιο Παπανδρέου και Σοφοκλή Βενιζέλο. Αυτό το ελληνικό «Επινέ» δεν μνημονεύεται για έναν απλό λόγο: διότι είχε αφήσει την Αριστερά απέξω. Απεναντίας, η συνένωση των δυνάμεων του Κέντρου απέβλεπε και στον περιορισμό της δύναμης της ΕΔΑ.
Ανακεφαλαιώνοντας: Ολα είναι έτοιμα για τη συνεργασία του προοδευτικού χώρου. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πόσοι από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ θα ακολουθήσουν το κόμμα τους σε αυτή τη συνεργασία με την πληθυντική Αριστερά.
