Καθ’ όλα επιτυχημένο το συνέδριο του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρα που οργάνωσαν δύο από τους σταθερά εχέφρονες συνεργάτες του, ο Γιώργος Χουλιαράκης και ο Βαγγέλης Καλπαδάκης, στο Ωδείο Αθηνών. Οι δύο επιστήμονες πέτυχαν να στήσουν «πολιτικές ωδές» υψηλών προδιαγραφών και να επιβεβαιώσουν τις υψηλές προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί. Δυνατά ευρωπαϊκά ονόματα απέδειξαν ότι ο πρώην πρωθυπουργός μετράει έξω, όσο κι αν αυτό μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς εντός. Ακαδημαϊκοί, βαρβάτα ονόματα της ελληνικής πολιτικολογίας (με την καλή έννοια) επιβεβαίωσαν με τη συμμετοχή τους στα πάνελ ότι ο Τσίπρας έχει πράγματι την ιδιότητα να σε κάνει να ξεχνάς τα φάλτσα, τους εξτρεμισμούς και τις υπερβολές του και να θυμάσαι μόνο τα «καλά».
Η συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί για πολλούς ένα «καλό», ένα συμπαγές έργο που άφησε πίσω του ο Τσίπρας, όποια κι αν είναι τα μειονεκτήματά της. Δυστυχώς η ζωή έχει και μειονεκτήματα, αλλά οφείλεις να τη ζήσεις, δηλαδή να πράττεις, αντί να τη σχολιάζεις μόνο. Θα ήταν ανάρμοστο να μην αναφερθεί ο καθοριστικός ρόλος του Νίκου Κοτζιά στην υπόθεση αυτή, αφού χωρίς τον «κύριο Πράττω» μάλλον δεν θα είχε γίνει τίποτα. Ωστόσο, χωρίς τον Τσίπρα των αιφνιδιασμών, χωρίς τον γκολτζή του λαϊκισμού που μπορεί απροειδοποίητα να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια το πιο μεγάλο πολιτικό κόστος, επίσης δεν θα είχε γίνει τίποτα.
Σωστά ο πρώην πρωθυπουργός άρχισε το περιλάλητο rebranding του από αυτή την «εκσυγχρονιστική» (σχεδόν Σημιτική) πτυχή του έργου του – ενώ υπάρχει και η αδίκως αγνοημένη και συμβατή με τα ευρωπαϊκά μοντέλα οικονομική πολιτική της περιόδου 2015-2019, που ο ίδιος τελικά επέβαλε (χωρίς να ανοίξει μύτη) μετά την παρ’ ολίγον εθνική καταστροφή του πρώτου εξαμήνου της πρωθυπουργίας του. Ισως τη δούμε να ξεδιπλώνεται σε ένα επόμενο συνέδριο.
Ο Τσίπρας με την ομιλία του διέλυσε κάθε αμφιβολία. Οσοι τον άκουσαν κατάλαβαν ότι θέλει να επιστρέψει και να ηγηθεί μιας ουτοπικής «Ενωσης Κέντρου» που θα ενώνει την Αριστερά με το ΠΑΣΟΚ. Ωραίο στα λόγια αλλά δύσκολο στην πράξη, μια που οι μνηστήρες της Κεντροαριστεράς είναι περισσότεροι από εκείνους της ομηρικής Πηνελόπης. Ακόμη κι αν το θαύμα συμβεί, αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση μετράει μέρες. Η δημιουργία ενός «συνασπισμού της προοδευτικής αντιπολίτευσης» με τον Τσίπρα αρχηγό είναι ό,τι πρέπει για να ξαναστείλει τη Ν.Δ. πάνω από το 40%. Ωστόσο, η αίσθηση ότι ο Τσίπρας δεν τα παράτησε στα 50 του, ότι έπεσε και κατάφερε να σηκωθεί ξανά, δείχνει ότι η μελαγχολία της Μεταπολίτευσης δεν είναι εντελώς αήττητη.
