Αλλος τη λέει «Κεντροαριστερά». Αλλος, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, επιμένει να τη λέει «προοδευτική παράταξη» – χωρίς να φοβάται τις συνδηλώσεις με το ναυαγισμένο εγχείρημα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» με εμβρυουλκό τη μακαρίτισσα την απλή αναλογική.
Στην αρχή πολλοί υποψιάζονταν ότι ο Τσίπρας θα διαχειριζόταν την αποστρατεία του όπως άλλοι πρώην πρωθυπουργοί: Με σημαίνουσες σιωπές, νεύματα και χρησμούς. Ο Τσίπρας όμως δεν τους μιμήθηκε. Δεν είχε περάσει μισός χρόνος από την έξοδό του, όταν επιχείρησε εξ αποστάσεως παρέμβαση στο συνέδριο του κόμματός του, ζητώντας, ουσιαστικά, την εκπαραθύρωση του διαδόχου του. Δεν έχει περάσει ένας χρόνος, και αρχίζει κιόλας το προσωπικό του rebranding.
Το συνέδριο του Ινστιτούτου δεν εξαντλήθηκε στους συμβολισμούς. Δεν επαναλάνσαρε απλώς τον Τσίπρα σε ένα ευρωπαϊκό πακέτο, συστήνοντάς τον ξανά ως σώφρονα και εξωστρεφή κεφαλή του συστήματος. Ο ίδιος ο οικοδεσπότης κατέστησε έκδηλο το σχέδιό του από το βήμα: Είναι εδώ γιατί ενδιαφέρεται για την «προοδευτική παράταξη». Για την «πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό». Είναι δηλαδή εδώ για να διεκδικήσει μια δεύτερη ευκαιρία για να κερδίσει το μεγάλο του στοίχημα: Να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ.
Ο πρώην πρωθυπουργός επανέρχεται με τον ίδιο σκοπό.
Ακούγεται σαρκαστικό, αλλά εκεί καταλήγει κάθε πιθανή οδός «επιστροφής» του πρώην πρωθυπουργού. Τι άλλο μέλλον έχει στην πολιτική; Να καταφύγει σε ένα σεβάσμιο «παρκάρισμα» στη γαλαρία ενός κόμματος Κασσελάκη, ως αριστίνδην βουλευτής ενός μικρού σχηματισμού που θα έχει υποστεί αρχηγική αλλοτρίωση; Να διεκδικήσει ο ίδιος ξανά τα ηνία του συρρικνωμένου και μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ; Αν δεν θέλει από τα 50 του να εντοιχιστεί σαν ομιλούσα προτομή, πρέπει να βρει τρόπο να γίνει αρχηγός ενός σχήματος που θα το λένε κάτι σαν «προοδευτική συμμαχία», αλλά θα έχει αφομοιώσει το ΠΑΣΟΚ.
Αυτός δεν ήταν πάντα ο σκοπός του πρότζεκτ «Τσίπρας»; Είχε προσηλυτίσει το μεγαλύτερο μέρος της πασοκικής βάσης. (Η αριστερή βάση αποδείχτηκε μετά την αποχώρησή του ότι δεν ήταν ποτέ ευρύτερη του 5%, όσο πήραν μαζί Νέα Αριστερά και Βαρουφάκης). Είχε ατελώς προσπαθήσει να πασοκοποιήσει, πολιτικά και αισθητικά, το δικό του κόμμα, όχι μόνο με μεταγραφές πράσινων στελεχών, αλλά και με την πρόσδεση του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωομάδα των Σοσιαλιστών και, κυρίως, με την αμφίθυμη απώθηση των αριστερών στερεοτύπων στον λόγο και στη βιτρίνα του κόμματος. Αλλαξε μέχρι και το εκλογικό σύστημα, υπολογίζοντας ότι έτσι θα ρυμουλκούσε το ΠΑΣΟΚ σε έναν κυβερνητικό συνεταιρισμό, έστω και μειοψηφικό.
Τι έφταιξε και δεν τα κατάφερε; Από τον τρόπο που επανασυστήνει τον εαυτό του, μάλλον ο ίδιος έχει απαντήσει στο ερώτημα. Από τον τρόπο που το υπάρχον ΠΑΣΟΚ θα διευθετήσει τα του οίκου του, θα κριθεί αν ο Τσίπρας έχει μια δεύτερη ευκαιρία.
