Τα περί «ανδρικών χαρακτηριστικών» ως απολυμαντικού της έμφυλης βίας έφεραν στο προσκήνιο ξανά με κρότο –λόγω των ευρέως αναγνωρίσιμων πρωταγωνιστών του συμβάντος– τα αρνητικά στερεότυπα που καθοδηγούν την επιδημία της ενδοοικογενειακής βίας και των 50 συλλήψεων την ημέρα, συχνά αμετανόητων δραστών. Τα περί εντυπώσεων ορισμένων «ότι στην Ελλάδα έχει εγκαθιδρυθεί μια χούντα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας, η οποία διαφεντεύει τα πάντα και έχει τη δυνατότητα να κλείσει τα στόματα όλων ημών των υπολοίπων», απηχούν έμμεσα την εξής επιθετική παρεκκλίνουσα θεώρηση των πραγμάτων: οι ευρωπαϊκές ηγετικές ελίτ χάνουν σταδιακά την αρρενωπότητά τους, άρα και την ισχύ και επάρκειά τους λόγω της υπερβολικής σεξουαλικής ελευθερίας, και πλέον οι μόνοι ικανοί να επέμβουν «διορθωτικά» και να λειτουργήσουν ως ασπίδα για το έθνος είναι οι ματσό άνδρες – η ισχυρή ανδρική εξουσία.
Υπάρχει ένα είδος λαϊκιστικού λόγου, κυρίως από ηγέτες της ριζοσπαστικής άκρας Δεξιάς και νεοσυντηρητικών σχηματισμών, ο οποίος προάγει την κυριαρχική αρρενωπότητα σε χαρακτηριστικό ισχύος. Οι τοξικές αντιλήψεις για τον ανδρισμό, που διαδίδονται ευκολότερα σε περιόδους σύγχυσης για τις αιτίες κοινών προβλημάτων, εξηγούν έως έναν βαθμό π.χ. τις ψήφους υπέρ του Τραμπ. Οπως αναφέρει η μελέτη «Politics and gender» των εκδόσεων του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, ηγέτες τύπου Τραμπ, που υποδηλώνουν συνεχώς την αρρενωπότητά τους, θεωρούν την έκφραση βίας μια φυσική κατάσταση, τον ανδρισμό μια άμυνα ενάντια σε «ξένες» ιδεολογίες και ταυτότητες, το έθνος οντότητα ευάλωτη «που χρειάζεται ισχυρή αρσενική προστασία», εαυτούς τη «φωνή του λαού» ενάντια στη «διεφθαρμένη ελίτ».
«Η κανονική οικογένεια ταπεινώνεται και παραμερίζεται από τις ηγετικές ελίτ», αναφέρει συχνά ο Γκέερτ Βίλντερς, ηγέτης του ολλανδικού Κόμματος για την Ελευθερία, και μιλάει για μια Δύση αδύναμη απέναντι στην αλλοδαπή (μουσουλμανική) υπεραρρενωπότητα. Ο Τιερί Μποντέ, του επίσης ολλανδικού Φόρουμ για τη Δημοκρατία, υπερασπίζεται έναν ισχυρό, μη απολογητικό ανδρισμό ενάντια στις «αδύναμες και μαλθακές θηλυκοποιημένες ελίτ». Πιστεύει ότι οι γυναίκες χρειάζονται δυνατούς καθοδηγητικούς άνδρες και στα μυθιστορήματά του περιγράφει με χρώματα μελανά τα –ένεκα μειωμένου ανδρισμού– δυτικοευρωπαϊκά δεινά.
Υφέρπων και εμφανής σκοταδισμός. Δεν είναι νέα η πολιτική χρήση του τοξικού ανδρισμού. Ευτυχώς, ούτε κυρίαρχη τάση εδώ. Ομως υφίσταται, και προκαλεί σε κάθε συμβάν ανατριχίλα.
