Και ο Κώστας Σκανδαλίδης; Και ο Πέτρος Ευθυμίου; Και ο Φίλιππος Σαχινίδης; Και ο Πάρις Κουκουλόπουλος; Και καλά όλοι αυτοί. Μα και η Ευαγγελία Λιακούλη, εκείνη στην οποία ο πρόεδρος οφείλει το άστοργο εγκώμιο περί «κραταιού Νικόλα»;
Ο ρέκτης της πασοκικής γραμματολογίας θα βρει στους λόγους αμφισβήτησης κατά του Νίκου Ανδρουλάκη στο Πολιτικό Συμβούλιο σπαράγματα της κομματικής πρόζας που αγάπησε (εκείνα τα «ελλείμματα συλλογικότητας» και τα «ασαφή αφηγήματα» διά των οποίων πλέκει το συλλαβικό καταΐφι της η βουλευτήςΛαρίσης).
Θα βρει όμως και όλες τις φυλές του κόμματος να στρέφονται κατά του προέδρου, που φαίνεται ότι επιδείνωσε την ήδη επισφαλή μετεκλογική του θέση με τις «μπαλοθιές» περί διαγραφών. Δίνοντας την εντύπωση ότι προτίθεται να ταμπουρωθεί με ιδιοκτησιακή αντίληψη στο «μαγαζί», προκάλεσε την αντίδραση ακόμη κι εκείνων των παλαιών στελεχών που δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι τον υποσκάπτουν κινημένοι από ιδιοτέλεια.
Εκπνέει έτσι το ανδρουλακικό άλλοθι περί συμπαιγνίας που εξυφαινόταν τάχα πριν από τις ευρωεκλογές. Αποκλείεται όλοι αυτοί μαζί –από τόσο διαφορετικές αφετηρίες– να έχουν συνωμοτήσει για να τον ανατρέψουν. Αλλά, ακόμη κι αν το είχαν κάνει, η ευθυγράμμισή τους θα ισοδυναμούσε πάλι με απώλεια της εμπιστοσύνης της κομματικής κορυφής προς το πρόσωπο του προέδρου.
Υπέρ τίνος δουλεύει ο χρόνος στο ΠΑΣΟΚ;
Η πολυφωνική κριτική κατά του Ανδρουλάκη έχει κι ένα καλό για τον ίδιο: Δείχνει ότι δεν έχει απέναντί του έναν συντεταγμένο πόλο, αλλά έναν πολυκέφαλο αναβρασμό. Πράγμα που, σύμφωνα με έμπειρους χαρτογράφους της κομματικής ενδοχώρας, ευνοεί τον πρόεδρο, ο οποίος είναι ο μόνος οργανωτικά έτοιμος για αναμέτρηση. Είναι ο μόνος που διαθέτει, λένε, «μηχανισμό».
Από αυτήν την άποψη, θα τον συνέφερε να βιαστεί. Εφόσον το κλίμα καθιστά την εσωκομματική κάλπη αναπόφευκτη, καλύτερα να την επισπεύσει ο ίδιος, προτού προλάβουν να οργανωθούν οι αντίπαλοί του. Συμφέρει τον Ανδρουλάκη ένα Blitz, προτού ο εμπειροπόλεμος Πρωτοσπαθάριος ολοκληρώσει τις ζυμώσεις για στοίχιση στις γραμμές του δουκάτου.
Η άλλη άποψη είναι ότι ο κλυδωνιζόμενος πρόεδρος χρειάζεται χρόνο. Οτι τον συμφέρει να δίνει αναβολή στην αναβολή, με συνεδριάσεις που θα δολιχοδρομούν χωρίς να καταλήγουν σε αποφάσεις, όπως το εννιάωρο group therapy του Πολιτικού Συμβουλίου, παχτωμένου με την Κοινοβουλευτική Ομάδα, που παρήγαγε μόνο «συναίσθημα».
Ο χρόνος όμως φαίνεται ότι πια δεν λειτουργεί εκτονωτικά. Αντιθέτως. Λειτουργεί διαλυτικά, γιατί επιδεινώνει την αμφισβήτηση και την εσωστρέφεια.
Το ίδιο και η επίδειξη αρχηγικής πυγμής με απειλές για διαγραφές. Δεν αποκαθιστά το κύρος της ηγεσίας. Το αποτελειώνει.
