Ναι, όταν η Δικαιοσύνη λειτουργεί είναι ανακουφιστικό. Οταν οι κακοποιητές πληρώνουν τίμημα για τις πράξεις τους, όταν το σύστημα ακολουθεί τις νόμιμες διαδικασίες χωρίς εκπτώσεις λόγω προσωπικών γνωριμιών ή επιρροών από ισχυρούς φίλους.
Οι βαρείς τραυματισμοί γυναικών από συζύγους και συντρόφους, οι, κάποιες φορές και θανατηφόρες, επιθέσεις, η απροκάλυπτη άσκηση βίας, δεν έχουν τέλος. Μόνο το πρώτο πεντάμηνο του 2024 έχουν γίνει 5.500 συλλήψεις δραστών ενδοοικογενειακής βίας. Οι γυναίκες υφίστανται, ζαρώνουν, σιωπούν. Απειλούνται και σιωπούν. Υπομένουν και σιωπούν. Φοβούνται. Εθίζονται σε μια εφιαλτική πραγματικότητα ώς τη στιγμή που αποφασίζουν να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη που έχουν στερηθεί. Η ελληνική πολιτεία έχει κάνει σημαντικά βήματα –πρόσφατα και νομοθετικά– προς την κατεύθυνση της προστασίας και στήριξης θυμάτων κακοποίησης· ακόμη κι όταν τα ίδια τα θύματα αρνούνται να καταγγείλουν τον υπεύθυνο.
Τι συμβαίνει, όμως, με τις ίδιες τις γυναίκες; Οι κοινωνικοί παράγοντες και οι ψυχαναλυτικές ερμηνείες έχουν επαρκώς αναλυθεί. Ομως, εκτός από τα σκοτάδια της ψυχής και του μυαλού, στα οποία υποκύπτουμε και παραδινόμαστε, την περιδίνηση στις ανθρώπινες αντιφάσεις, υπάρχουν και οι αντιστάσεις της κοινής λογικής. Και αυτή οφείλουμε να ενισχύσουμε. Με τις πρώτες ενδείξεις να κινητοποιούμαστε, να μοιραζόμαστε, να ενημερωνόμαστε, να μην ανεχόμαστε κι ας αντέχουμε. Στην κακοποίηση οι πρώτες σκέψεις μετρούν, όχι οι δεύτερες.
Τι συμβαίνει με εμάς, τις γυναίκες; Διεκδικούμε, κατακτάμε, είμαστε ορατές και κυρίαρχες και από την άλλη, θεωρούμε ότι χρειαζόμαστε και ένα δίχτυ ασφαλείας (κοινωνικό, οικονομικό) και –δεν πειράζει– ας είναι και λίγο «κακοποιητικό». Λίγο στην αρχή, κανονικότητα μετά, διά βίου τραυματισμός στη συνέχεια έως –όταν και αν– ορθωθεί το ανάχωμα. Πρωτίστως εσωτερικό. Γενιές ολόκληρες διαπαιδαγωγήθηκαν –και εξακολουθούν– πάνω στην αρχή «η γυναίκα να φοβάται (υπακούει) τον άντρα».
Δεν θα αρκούν ποτέ τα «πακέτα νομοθετικών μέτρων» αν δεν βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι. Το κράτος δικαίου είναι η αρχή και το τέλος, η μόνη άμυνα στην ανθρώπινη ζούγκλα. Ενδιάμεσα, όμως, ό,τι διαμείβεται αφορά και εμάς, τις γυναίκες. Τις επιλογές, την αυτοεκτίμηση, τους υπολογισμούς, τους μηχανισμούς προστασίας που αναπτύσσουμε, πόσο αξιώνουμε ή όχι τη ζωή μας.
Ο κακοποιητής θα τιμωρηθεί από τον νόμο. Οι γυναίκες έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.
