Το μεγάλο ενδιαφέρον για ινστιτούτα, ιδρύματα με αντικείμενο την πολιτική και άλλα συναφή που μας προέκυψε εσχάτως αποκαλύπτει μάλλον τις προσωπικές φιλοδοξίες των εμπνευστών τους και δεν καλύπτει κάποια διαπιστωμένη ανάγκη. Είναι προφανές, για παράδειγμα, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, που αναζητούσε έναν τρόπο να επιστρέψει με έναν κάποιο ρόλο στον δημόσιο διάλογο που να φαντάζει κάτι περισσότερο από εκείνο του απλού βουλευτή, βρήκε μια διέξοδο με το ινστιτούτο που ίδρυσε.
Είναι κατανοητή η δυσκολία του κ. Τσίπρα να αντέξει την παραμονή του στο ιδιότυπο κόμμα που έχει μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για όσα συμβαίνουν σήμερα έχει τεράστια ευθύνη ο ίδιος.
Ως πρώην πρωθυπουργός και μόλις 50 ετών, προφανώς δεν αρκείται να παριστάνει τον χειροκροτητή του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να τον προσβάλλει. Είναι ασφαλώς απολύτως κατανοητή η δυσκολία του κ. Τσίπρα να αντέξει την παραμονή του στο ιδιότυπο κόμμα που έχει μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν του φταίει κανείς, μιας και για όσα συμβαίνουν σήμερα έχει τεράστια ευθύνη ο ίδιος. Εκείνος ήταν που δεν θέλησε ποτέ να αλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν πανίσχυρος, αλλά ούτε και όταν το 2019 βρέθηκε στην αντιπολίτευση μετά την τραγελαφική πενταετή διακυβέρνηση. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που αποδέχθηκε και υλοποίησε το σχέδιο που είχε ως στόχο να κλείσει φυλακή τους αντιπάλους του για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους» και κατέληξε στο γνωστό φιάσκο της Novartis, ενώ τη γλίτωσαν οι πραγματικοί εμπλεκόμενοι. Είναι αυτός που προσπάθησε να ναρκοθετήσει το πολιτικό περιβάλλον με την απλή αναλογική υποθηκεύοντας την πορεία της χώρας, ενώ ακόμη και το 2023, λίγο πριν από τη συντριβή του, ονειρευόταν κυβέρνηση των ηττημένων για να ξαναγίνει πρωθυπουργός. Πήρε την απάντηση από τους πολίτες που έστειλαν τον ίδιο στην αποστρατεία και το κόμμα του στη γελοιοποίηση που βιώνει εδώ και δέκα μήνες. Μέσα σε αυτή την καταχνιά ο κ. Τσίπρας αναζητεί μια κάποια θέση στο πολιτικό παιχνίδι και τρέχουν διάφοροι απόστρατοι και πολιτικά «ορφανά» να του ανοίξουν δήθεν ένα μονοπάτι επιστροφής. Νομίζει δε ότι βρήκε την ευκαιρία τώρα, που υπάρχει εσωκομματική σύγκρουση στο ΠΑΣΟΚ, να πλασαριστεί ως προξενητής μιας κάποιας ενωτικής πρωτοβουλίας και σύνθεσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως ισχύει η λαϊκή ρήση «ανύπαντρος προξενητής για λόγου του γυρεύει…».
Στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να σφάζονται μεταξύ τους, αλλά ποτέ δεν θα δεχθούν ως αρχηγό οιουδήποτε σχήματος τον υβριστή τους, που θυμήθηκε τώρα την προοδευτική παράταξη. Μπορεί να συνεχίσει με τους γενίτσαρους που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα, για να μη χάσουν τις καρέκλες. Στο ΠΑΣΟΚ με την παρούσα ηγεσία ή με άλλη, εφόσον πάνε σε εσωκομματικές εκλογές και προκύψουν ανατροπές, το βέβαιον είναι ότι θα ακολουθήσουν αυτόνομη πορεία. Οσοι φαντάζονται συμμαχίες κορυφής σε κάποιο ιδιότυπο πολιτικό σχήμα ώστε να ξαναβρεί ρόλο ο κ. Τσίπρας, μάλλον δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς είναι αυτό το κόμμα που έχει πενήντα χρόνια ιστορίας αλλά πολύ βαθύτερες ρίζες στην κοινωνία.
